zaterdag 31 oktober 2009

1+1=3 bij Artvark en New Niks

Busy, Busy, Busy is een samenwerkingsproject van het Artvark Saxophone Quartet en New Niks. Ontstaan tijdens de eerste editie van RottPod in het NAi in 2008. Deze samenwerking op uitnodiging beviel zo goed dat ze besloten er mee door te gaan. In maart 2009 was de premiere in het Bimhuis, in april werd de cd opgenomen en gisteren was de cd presentatie in De Doelen. Vandaag dus naar De Burcht in Leiden gehaald door Hot House.

Het programma bestond uit twee korte optredens van beide kwartetten, gevolgd door een optreden van beiden als octet.
Artvark zagen we eerder deze maand voor het eerst in Medemblik en we waren onder de indruk, dus een verrassing was hun optreden niet. Maar goed dat ze zijn! Rolf Delfos en Bart Wirtz komen beide uit Leiden en dus speelden ze een paar composities van de Leidse componisten, waaronder Bart's Pik suite.Maar dat ging niet ten koste van de rol van Mete Erker en Peter Broekhuizen, integendeel.

New Niks, de groep rond Arend Niks, kenden we nog niet maar dat gaan we goedmaken. Nu speelden ook zij een korte set met naast Arend Niks op drums, Erwin Hoorweg op toetsen, Andreas Suntrop op gitaar en Jasper Le Clercq op viool. Naast een antal eigen nummers speelden ze ook het nummer Bo Derek van Mete Erker, die daar ook zelf op meespeelde.

Daarna kwam de rest van Artvark erbij en speelden ze het eerste nummer van Busy cd, een nummer van Rolf Delfos dat volgens hem te lang was om ook nog na de pauze te spelen.
Hadden we voor de pauze al geweldige muziek gehoord, na de pauze werd het nog beter. Gezien de achtergrond van de muzikanten had het een hoog Nu Jazz gehalte, maar ook Trance Jazz was aanwezig.
Maar het was swingend van het begin tot het eind en het spelplezier straalde er vanaf. In november staan ze op diverse podia in Nederland, snel gaan kijken dus!

LINKS:
Artvark SQ
New Niks
Leids Jazz Trio

Moke op het station


Zaterdag was de vierde en laatste dag van het NS Try Out Festival, tijd om flink uit te pakken dus. Met Moke boven de hoofdingang van Leiden Centraal. Een soort Rooftop Concert dus voor een volgepakt Stationsplein. Ook dit optreden duurde weer kort, maar voor mensen was dit een leuke manier om Moke eens live te zien. De signeersessie achteraf in de stationshal duurde aanmerkelijk langer, mensen stonden in de rij om Moke's nieuwste cd te kopen.

Ondertussen traden op het Stationsplein de Droomdenkers op in het kader van Kunst op een Kistje, ook onderdeel van het festival. Theatrale rap/slampoetry uit Leiden, een leuke afwisseling van het standaard rapgebeuren.
Het Try Out Festival bestond uit ruim 50 try outs, maar was natuurlijk zelf ook een try out. Een geslaagde try out, laat er maar meer komen!

LINKS:
NS Try Out Festival
Moke
Droomdenkers

Treinen wordt feest


Station Leiden Centraal is verbouwd en een pilot voor een nieuwe generatie stations. Reden om daar vier dagen lang het NS Try Out Festival neer te zetten met theater, film, literatuur en natuurlijk muziek.
Zo werd woensdag het StuKaFest gehouden in de wachthokjes op de perrons en was het station onderdeel geworden van het Leids filmfestival. Hier een korte film met live begeleiding op gitaar en zang.

Verder waren er iedere avond optredens van 3FM Serious Talents. Tussen 7 en 10 uur speelden er drie jonge bandjes. Korte optredens van nog geen half uur, maar dat past precies bij het motto van het festival: Treintje later?
Vrijdagavond opende met de band Number Nine, Een zonnige recht toe recht aan band met mooie vocale harmoniën.

Tweede band was LEFT die een soort unplugged set deden. Normaal spelen ze zwaar versterkt, nu moest het klein gehouden worden. Ging ze prima af, maar je wilt ze dan toch wel een keertje op volle sterkte horen.

De serie werd afgesloten met een optreden van Drive Like Maria, Eigenlijk geen aanstormend talent meer, die fase zijn ze al ruim gepasseerd. Ook zij speelden heel klein, de installaties van gitaar en bas staan op de barkrukken, maar overtuigend. Ze waren net terug uit Italië, enigzins vermoeid, maar dat was aan het optreden niet te merken.

LINKS:
NS Try Out Festival
Number Nine
Left
Drive Like Maria

dinsdag 27 oktober 2009

Tim Easton rocks!


Tim Easton is een Amerikaanse singer-songwriter uit Ohio, maar leeft in Joshua Tree in Californie. Maar voor deze Europese toer had hij versterking van een drummer en een bassist. Ze openden met een aantal nummers met Tim op akoestische gitaar en bewezen gelijk al een hechte band te zijn.

Daarna pakte Tim zijn elektrische gitaar om een aantal nummers van zijn laatste cd Porcupine te spelen. Stevige rock die de Q-bus op zijn kop zette. Tim spelde voornamelijk eigen nummers, hoewel hij wel toegaf soms een akkoord of stukje gejat te hebben. Maar zolang het resultaat goed is, is dat niet erg.

Het optreden was één groot feest dat eindigde met een nummer van de Staple Singers. Gospel muziek dus, maar dan rockend. Als toegift speelde Tim nog één nummer echt akoestisch: Don't Walk Alone. En hij sloot af met zijn band met nog een stevig rock nummer.
Tim Easton mag dan misschien geen grote naam zijn in Nederland, maar zoals zoveel Amerikaanse muzikanten is hij van een uitstekend niveau. It Rocks!

LINK:
Tim Easton

zondag 25 oktober 2009

Bende van Drie geen echte bende


Het was even omschakelen na Katzenjammer, maar de Bende van Drie was ook de moeite waard in de tuinzaal van De Burcht in Leiden (organisatie De X). Overeenkomst waren de Balkan/Klezmer elementen, maar verder was de eerste set vooral ingetogen en klein, wel met expressie.
Het repertoie is zeer breed met zowel eigen nummers als nummers van Paul Bley, John Zorn of Astor Piazzolla.

Het trio bestaat uit Onno van Swigchem op saxen en percussie, Pieter Jan Cramer van den Bogaart op accordeon en zang en Dion Nijland op bas (stond vorige maand ook al op dit podium met Talking Cows).
De eerste set was misschien wel een beetje braaf voor een 'Bende', in de tweede set groeide het trio en werd het allemaal veel swingender en opwindender. Met als hoogtepunt het nummer Kwela van Onno, dat gebasserd leek op Woza Mtwana van Abdullah Ibrahim (Dollar Brand). Een leuke avond met deze bende.

LINKS:
Bende van Drie
De X

vrijdag 23 oktober 2009

Katzenjammer één groot feest

Afgelopen zondag was Katzenjammer te zien op tv bij Vrije Geluiden, maar of dat nou de reden was dat de kleine zaal (300 plaatsen) van het Patronaat was uitverkocht?

Als voorprogramma was de lokale groep La Gaîté aangetrokken. Een goede en passende keuze. Het trio maakt er een sport van om in zoveel mogelijk talen te zingen en hoewel het maar een optreden van drie kwartier was kwamen toch vijf talen voorbij. En ze deden het weer uitstekend. Het scheelt natuurlijk wel of je bij een zomers terrasje in de Leidse Hout speelt of in een volgepakte poptempel. Er was zelfs zoveel enthousiasme dat er nog om een toegift gevraagd werd, een speciaal voor deze dag ingestudeerd nummer in het Noors. Een goed begin van de avond.

Maar het draaide natuurlijk allemaal om de Noorse groep Katzenjammer. Het viertal speelt een soort Balkan-Punk, een opzwepende feestband, die af en toe ook prachtige ballads ten gehore bracht. Gogol Bordella meets de Go-Go's zeg maar.

De groep bestaat uit vier zangeressen die tegelijkertijd multi-instrumentalisten zijn. Dus bij bijna ieder nummer stonden ze weer op een andere plek, met een ander i9nstrument te spelen. Vaak zorgen dit soort wisselingen (op kleine schaal al) voor enorme pauzes in het programma, niet bij Katzenjammer dus. Het was één en al snelheid en zonder dat de kwaliteit daaronder leed.

Opvallend was dat het publiek in leeftijd variëerde van 10 tot 60, maak je zelden mee. Maar iedereen genoot van het begin tot het eind. En na het Noorse nummer van La Gaîté kon Katzenjammer niet achterblijven, Schipper mag ik overvaren was het resultaat.
De avond was één groot feest waar La Gaîté bewees ook voor en groter publiek te kunnen overtuigen en Katzenjammer vervolgens de zaal platspeelden.

LINKS:
Katzenjammer
Katzenjammer@MySpace
La Gaité

woensdag 21 oktober 2009

cd-recensie: Lavalu - Hope or Liquid Courage****


Al een paar keer live gezien het afgelopen jaar, nu is er dan eindelijk de eerste echte cd. Er waren al wel twee EP's verschenen, maar dit is het echte werk.
Lavalu (Mariëlle Woltring) is een begenadigd singer-songwriter die een mix brengt van pop en jazz met hier en daar een vleugje klassiek. De band bestaat verder uit doorgewinterde jazzmuzikanten en het is deze combinatie die de band maakt tot wat het is. Een band met een eigen geluid waar zowel een pop- als een jazzpubliek zich in kan vinden.
De cd is afwisselend, met nummers die soms groots en meeslepend zijn, soms klein en ingetogen, waardoor hij nooit verveelt. Interessant aan de muziek is vooral ook de gelaagdheid van de nummers en waar nodig is er nog een extra laag toegevoegd in de vorm van gastmuzikanten als Mark Haanstra, Sander Hop, Frank Cornelissen, Gulli Gudmundsson en het Kaas String Kwartet. Subtiele toevoegingen vaak, maar altijd een meerwaarde opleverend.
Vergeleken met live optredens is de cd iets ingetogener, iets bedachtzamer geworden. Want is een optreden van Lavalu pure energie, hier is perfectie en subtiliteit nagestreefd en dat is uitstekend gelukt!

Lavalu:
Lavalu, zang, toetsen
Miguel Boelens, saxen en effecten
Yonga Sun, drums
Jörg Brinkman, cello en effecten

LINK:
Lavalu

maandag 19 oktober 2009

Feestelijk tussendoortje met Dirk Powell & Friends


Toeval bestaat niet, maar toch. India Arie zei onlangs haar Europese toer af en dus zat Paradiso deze avond met geen programma voor de grote zaal. Dirk Powell maakt deel uit van de begeleidingsband van Joan Baez, had twee vrije dagen tussen concerten in Brussel en Carré en kent, als producer, een aantal Nederlandse bands. Een feestje in Paradiso is dan snel geregeld.
De avond opende met de Nederlandse Inlaw Sisters die Apalachean Mountain muziek spelen en vooral zingen. Heel mooie en soms ook hartverscheurende ballads.

Erg druk was het niet, zo'n 100 man, maar erg sfeervol was het wel. Paradiso had de zaal omgebouwd tot een soort terras met stoelen, tafeltjes en kaarsjes. Het publiek kwam uit het hele land en er zaten heel veel muzikanten bij.
Na een aantal nummers als duo voegde Dirk Powell zich bij de dames edn later kwam er ook nog Jock Tyldesly op fiddle bij. Dirk Powel is producer van de cd van de Inlaw Sisters en tijdens de opnames in Louisiana ging hij ook al spontaan meespelen.

De tweede set begon alweer met een duo, ditmaal Dirk Powell en John Doyle. Dirk Powell stamt uit Oost Kentucky en kreeg de Apalachean Mountain muziek met de paplepel ingegoten. Hij speelt banjo en fiddle en op beide instrumenten heel erg goed. En hij zingt ook nog. De Ierse John Doyle speelt gitaar en zingt. Samen speelden ze nummers van 150 jaar oud en eigen composities. En langzaam aan werd het steeds drukker op het podium.

Bassist Todd Phillips vormt samen met Dirk en John de begeleidingsband van Joan Baez en dan waren er nog Jock Tyldesly en drummer Sam. Het soort folk muziek dat ze speelden hoor je niet vaak in Nederland en al zeker niet door Amerikanen. En hoewel ook hier de teksten soms hartverscheurend waren, was het toch een groot feest op het podium en in de zaal.

Het echte feest begon bij de derde set met altijd vrolijke Cajun muziek. Tafels en stoelen gingen aan de kant en er flink gedanst, walsen en inline dansen. Eigenlijk had hier Balfa Toujours moeten staan, de groep van Dirk en zijn vrouw Christine Balfa, maar omdat zijn dochters de swine-flu hadden kon zijn vrouw niet meekomen. Maar dat was geen probleem er waren genoeg muzikanten aanwezig om toch een uitstekende set neer te zetten. Onder andere door leden van de Nederlandse groep Cajun Company: Inlaw Sister Monique Neuteboom op gitaar en Herman van Rijn op triangel. En natuurlijk Dirk Powell op accordeon, Todd Phillips, Jock Tyldesly en drummer Sam.

Cajun is aanstekelijke muziek, stil blijven zitten is bijna onmogelijk. Dus er werd stevig gedanst. Maar dat is toch niet......

Ja dat is ze wel en Dirk weet haar, met moeite want ze wil alleen maar dansen, haar over te halen twee nummers te komen zingen. Joan Baez dus, die ondertussen al weer wat ouder is, niet meer zo hoog en schel zingt als vroeger, maar misschien wel juist zo mooi daardoor.

In elk geval was haar uitvoering van het nummer Joe Hill huiveringwekkend mooi. Mooier nog dan de versie die ze op Woodstock zong, hoewel dat ook al voor kippenvel zorgde. En hoewel de avond al niet meer stuk kon, was dit toch wel het toefje slagroom.

Nadat Joan Baez weer teruggegaan was naar de dansvloer, was het weer tijd voor de Cajun en werd het podium nog voller met Cajun Company leden Pauline van Groenendijk op fiddle en Bas van der Poll op accordeon. En ja, ook de Cajun Company heeft een cd opgenomen die geproduceerd is door Dirk Powell.
Ruim drie uur nadat de avond begonnen was kwam er een eind aan dit geweldige feest. Ontstaan door een samenloop van omstandigheden, nauwelijks opgemerkt door de media, voor iedereen een soort tussendoortje, maar een onvergetelijke avond voor de bezoekers, en zo te horen ook voor de muzikanten.

LINKS:
Dirk Powell
Inlaw Sisters
Joan Baez
Cajun Company

zondag 18 oktober 2009

Glerum Omnibus toont veel variatie


Het was een wat druilerige zondagmiddag en dus tijd voor een opbeurend stuk muziek. Hot House had Ruben Hein, Ernst Glerum en Joost Patocka weten te strikken en de middag kon niet meer stuk. Het concert maakte deel uit van de Glerum Omnibus 57 variations toer, naar aanleiding van hun nieuwste cd.

Ernst Glerum behoeft natuurlijk geen nadere introductie. Hij leefde zich helemaal uit op zijn minibas en hanteerde daarbij ook regelmatig zijn strijkstokken (een Franse en een Duitse) en hij praatte de nummers aan elkaar op een manier die de sfeer enorm verhoogde. Geen afstandelijke, introverte musici, maar meer een sfeer van vrienden onder elkaar. Genieten.

Drummer Joost Patocka kennen we vooral door zijn samenwerkingen met Benjamin Herman, leuk hem eens in een andere rol te zien. Want ook hier was hij helemaal in zijn element en het samenspel met de anderen was prima in orde.
De muziek bestond uit nummers die opgebouwd waren rond een thema, gevold door variaties daarop. Af en toe neigde het een beetje de kant van moderne klassieke muziek op te gaan, vooral als Ernst Glerum zijn strijkstok hanteerde, maar vervolgens keerde het altijd weer terug naar de jazz.

Ruben Hein speelde lekker piano en zong tegen het eind zelfs nog een nummer. Ernst Glerum waarschuwde ons vooraf dat dat een helemaal fout nummer zou worden, maar het tekende de uitstekende sfeer dat ze het toch speelden. Want om Too Much van de Spice Girls te verjazzen gaat wel erg ver, maar in handen van dit trio ontstond er wat moois.
Het was tekenend voor het hele optreden en de geweldige sfeer, zowel op het podium als in de zaal. Een prima optreden van een prima groep.

LINKS:
Ernst Glerum
Joost Patocka
Ruben Hein
Leids Jazztrio

vrijdag 16 oktober 2009

Mama says Maybe says goodbye (or not?)


Mama Says Maybe is een Leidse band die sinds vier jaar actief is de regio. Een combinatie van eigen nummers en bewerkingen van country-, folk-, en popklassiekers.

Dat ze in de Q-bus zouden spelen was al langer bekend, maar opeens bleek dit het afscheidsconcert van de band te zijn. Dat was even schrikken, maar ook een goede reden om naar de Q-bus te gaan. Ze speelden alles uit de kast, bijna twee uur lang. Een echte feestband en dus was het ook feest.

Zangeres en accordeoniste Nicole gaat verhuizen naar Engeland en dat is dus het einde van de band. Eeuwig zonde, maar geruchten doen de ronde dat ze op Koninginnedag alweer terug zijn in Leiden. Laten we het hopen, want Mama says Maybe gaven een geweldig concert en dat zou je vaker willen horen.

LINKS:
Mama says MaybeQ-bus
Q-bus

zondag 11 oktober 2009

Oer-Americana klinkt als een klok


Geoff Muldaur is in Nederland redelijk bekend van zijn werk met Maria en later zijn solowerk als singer-songwriter. Jim Kweskin is een stuk minder bekend, met zijn Jug Band (waar Geoff ook deel van uitmaakte) had hij begin jaren 60 redelijk succes in Amerika, maar dat heeft Nederland nauwelijks bereikt.
Vandaag stonden ze in de goed gevulde kleine zaal van Paradiso. Meer dan dat er een aantal nummers van de nieuwe cd Texas Sheiks zou worden gespeeld was niet bekend. Dus het was afwachten wat er zou gaan komen. Want sinds de jaren 60 zijn ze elk hun eigen kant opgegaan.

Geoff Muldaur ging na zijn periode in de Jim Kweskin Jug Band verder als singer-songwriter en schreef daarnaast veel soundtracks. Maar van zijn eigen werk speelde hij maar één nummer (terwijl Jim Kweskin backstage de banjo aan het stemmen was). Naast de nummers van de Texas Sheiks cd speelden ze nog veel meer muziek die daar mee te maken heeft: oer-blues, folk en oude jazz, met de nadruk op de jaren twintig uit de vorige eeuw. Oer-Americana dus.

Jim Kweskin was echter de reden om naar dit concert te gaan, ooit op geattendeerd door Dan Hicks, maar dit was de eerste keer dat hij in Nederland was en na een carriere van ruim 45 jaar zou het wel weer eens even kunnen duren. En hoewel het pas het tweede optreden van dit duo was klonk het als een klok en en hadden ze er gewoon plezier in.
Een enkel foutje werd afgedaan met de opmerking dat dit nog een try-out was. Het kon het publiek niets schelen, ze genoten volop. Aan het einde van de eerste set was er nog een gastoptreden van Titus Vollmer, die voor deze gelegenheid uit Duitsland was overgekomen.
Ooit zagen we banjospeler Ralph Stanley ergens in de Apalachean Mountains en hadden het idee dat we daar echt de allerdiepste roots van de Americana hadden gevonden. Dit concert in Amsterdam was tenminste een geweldige aanvulling, zoniet verdieping daarop.

LINKS:
Geoff Muldauer
Jim Kweskin

zaterdag 10 oktober 2009

Open Podim Leiden-Noord start seizoen goed


Het is ondertussen duidelijk herfst geworden en dat betekent dat allerlei activiteiten uit hun zomerslaap ontwaken. Zo ook het Open Podium in buurtcentrum De Kooi in Leiden-Noord. Vier optredens van vier lokale artiesten. De avond opende met de jonge Tamatea van Kerkhoff die twee eigen composities op piano speelde.

Daarna volgde het Tamtamkoor onder leiding van Svetanka Sozovska. Ooit ontstaan tijdens een Tamtamfestival is het inmiddels een begrip geworden in Leiden. Zingen een mix met van alles wat, van Land van Maas en Waal tot Edelweiss en ook liedjes uit Suriname en Macedonie, een multicultureel koor dus. Binnen kort gaan ze optreden in Polen en vanavond was de premiere van een aantal Poolse liederen die ze hiervoor speciaal op het repertoire hadden gezet.

Ferry Rigault en Maarten Witkam maaktren in de jaren 70 deel uit van de groep Grote Bluf, een maatschappijkritische, Nederlandstalige popband. Onlangs voerden ze enkele songs van toen uit en deze bleken nog verrassend actueel te zijn en aan te slaan, een goede reden om ze hier nog een keer te laten horen. Voor velen was het een feest van herkenning, zelf kende ik alleen het nummer De Bende van Jan de Lichte omdat ze dat ook spelen met het trio Dempsey. De teksten stemden treurig, want inderdaad waren ze nog behoorlijk actueel.

De avond werd, na een korte pauze, afgesloten met The Thropics, opzwepende Kaapverdiaanse muziek met prachtige reggae-patronen en Afrikaanse stijlen als Funana en Zouk. De stoelen gingen aan de kant en er werd volop gedanst. Een feestelijke afsluiting van deze avond.

LINK:
Leiden-Noord

zondag 4 oktober 2009

Carmen Gomez swingt de herfst in


Na de zomerstop stond deze eerste zondag van de maand weer in het teken van Fascinating Jazz in Restaurant De Sniep in Zoetermeer. Deze middag speelde Garmen Gomez Inc., een groep die we een paar jaar geleden ook al zagen.

De groep is genoemd naar zangeres Carmen Gomez en speelt volgens eigen zeggen 'Souljazz with a Bluesy touch', een goede omschrijving. De groep bestaat al 15 jaar en is prima op elkaar ingespeeld.

Drummer Marcel van Engelen hield de boel strak in de hand met zijn dan weer knallende, dan weer fluisterende spel. De eerste set bestond grotendeels uit covers als Rags, Mercy, Mercy, Mercy en Please don't let me be Misunderstood.

Bassist Peter Bjørnild zorgde voor een betrouwbare basis met inventief spel. Zijn solo tijdens I Put a Spell on You kreeg de hele zaal muisstil. En dat is nog nooit eerder gelukt in De Sniep.

Jongste bandlid is gitarist Folker Tettero die zowel in een ondersteunende rol als in solo's schitterde. De tweede set was iets minder overtuigend dan de eerste, maar hun versie van My Baby just cares for Me, maakte dat weer helemaal goed.

LINKS:
Carmen Gomez Inc.
Fascinating Jazz

zaterdag 3 oktober 2009

Jazz at the Hop leuk festival


Het jazzfestival in de Hoornse Schouwburg het Park (ontwerp Alberts & Van Huut) kent vier podia: de grote zaal, de kleine zaal, de foyer en een restruimte naast de ingang van de grote zaal. Hier speelde het Jan Schröder sextet een drietal sets.
Blijkbaar een gelegenheidsformatie want normaal is het een quartet, maar de drummer daarvan is ook de drummer van Susanne Alt, die in de foyer stond te spelen. Interessante jazzgitarist, iemand om in de gaten te houden.

Tetzepi speelt jazz, improvisatie en moderne gecomponeerde muziek. Het eigenlijke concert hebben we gemist, maar wel zagen we een deel van de Tetzepi methode, of hoe een groepje muziekschoolleerlingen in korte tijd leren te improviseren. Heel leerzaam.

Het Tingvall Trio speelt een soort power jazz, bop met rockinvloeden zeg maar. Toegankelijk, swingend, weinig muzikale diepgang, maar uitstekende muzikanten.

Martin Tingvall is de uit Zweden afkomstige naamgever van de band en componist van de meeste stukken.

Omar Rodriguez Calbo uit Cuba is een goede bassist en had nog de meeste jazzinbreng van het trio.

Jürgen Spiegel, de enige Duitser in deze in Duitsland wonende en werkende band, is ook een uitstekende drummer, mede verantwoordelijk voor een optreden dat bleef boeien tot het eind.

De aanleiding voor ons bezoek aan Hoorn was het optreden van de Manhattan Transfer, een groep die zelden nog in Nederland komt en die wij nog nooit live gezien hadden. De groep bestaat al sinds 1972 (en sinds 1979 in deze samenstelling) en is hier vooral bekend vanwege de hit The Boy from New York City uit 1981. Toen nog vooral een DooWop groep, later schoven ze op naar een meer jazzy sound, met name Vocalese in de traditie van Lambert, Hendricks & Ross. Een zingend kwartet, bijgestaan door vier uitstekende muzikanten.

Oprichter van de groep is Tim Hauser, die ondanks zijn leeftijd (67) nog prima bij stem was. En dat is ook wel nodig bij Vocalese, want dat is instrumentale jazzmuziek waarbij de instrumentale solo's zijn vervangen door gezongen teksten.

Janis Siegel zit ook al sinds 1972 bij de groep, die vooral veel oudere nummers speelde, terwijl wij liever wat meer van hun nieuwste cd The Chick Corea Songbook hadden gehoord. Daar deden ze slechts drie nummers van. Maar de rest was natuurlijk wel een feest van herkenning.

Alan Paul is ook al sinds 1972 bij de groep en werd gevonden in de Broadway versie van Grease. Een imago dat nog steeds asn hem blijft hangen. Iets te glad en iets te stijlvol.

Cheryl Bentyne is 'pas' 30 jaar bij de groep en combineert, net als Alan muzikaal talent met showelementen. De Manhattan Transfer is een geöliede machine, muzikaal nog altijd top, maar de magie ontbrak. De meningen van het publiek waren sterk verdeeld. Maar wij zijn blij ze toch eens live gezien te hebben.

De avond werd afgesloten met een optreden van Bernard Berkhouts Swing Orchestra, een lekkere dertiger jaren bigband. Er werd gedanst en er werd nagepraat over een succesvol festival in Hoorn.

LINKS:
Jazz at the Hop
Jan Schröder
Tetzepi
Tingvall Trio
Manhattan Transfer
Bernard Berkhouts Swing Orchestra
Susanne Alt