zondag 28 september 2008

Sixpack of Dutch Metal in JJ Music House

Is Metal hot? Metallica komt op nummer 1 binnen en Nederlandse bands als Within Temptation en Epica zijn succesvol, ook in het buitenland. Maar hoe zit het met de subtop in Nederland? Sixpack of Dutch Metal bestaat uit subtoppers, die samen een programma hebben opgezet. De premiere was vanavond in het JJ Music House in Zoetermeer.

Het JJ Music House is een voormalige sportkantine die is omgebouwd tot 4 oefenruimtes en een podiumcafé. Ruim 25 bands maken gebruik van die oefenruimtes (maar er kan nog meer bij) en het podiumcafé was vanavond ingeruimd voor het Sixpack of Dutch Metal: 6 bands, 6 optredens van ongeveer een uur en dus een kleinschalig Metalfestival.

Om 4 uur in de middag opende Grimshorde, maar dat was net iets te vroeg. Dus het eerste optreden was Evil's Desire, een Gothic Metalband die een goede set speelden met goede nummers.

Middelpunt van de band is natuurlijk zangeres Daphne. Altijd weer verbazingwekkend hoeveel geluid er uit zo'n bescheiden lichaam kan komen. Een belofte!

Vervolgens speelden Bloody Remains een set Death Metal, hard, heftig, maar met een beetje te weinig afwisseling. Allemaal goede muzikanten, maar er ontbreekt nog wat. Misschien proberen allemaal tegelijkertijd een nummer te beëindigen, en tussendoor niet lullen maar gewoon doorspelen.

Daarna was het de beurt aan Gangrene met een uur Trash Metal. We zagen ze al eerder dit jaar in Zoetermeer op het JJ Rock Festival en dat was eigenlijk de aanleiding om vanavond hier naar toe te gaan. Puike band, goed optreden, met nog wat meer eiegn nummers gaat dit zeker wel wat worden.

Het hoogtepunt van de dag was toch echt wel Pound. Omschreven als Metalcore, was het vooral een combinatie van Metal en Hip-Hop, weliswaar met de nadruk op Metal. En de jongste band van vandaag, daar gaan we nog meer van horen! In elk geval op 8 november in De Boerderij.

Tot slot speelde nog Kairo, maar hier faalde de geluidstechniek een beetje. De zanger was nauwelijks te horen en dat is toch wel belangrijk bij een optreden.
Maar al met al was het een geslaagd festival, met goede tot zeer goede muziek en het Sixpack of Heavy Metal is een aanrader voor ieder concertpodium.

LINKS:
Grimhorde
Evil's Desire
Bloody Remains
Gangrene
Pound
Kairo
Sixpack of Dutch Metal
JJ Music House

maandag 22 september 2008

Reiziger in Cultuur en Couleur Locale

Zoetermeer is een rare stad, twee maanden lang is er hier bijna niets te doen en dan opeens in één weekend gebeurt er van alles tegelijk.
Zaterdag was het Zoetermeer Jazzfestival op drie lokaties met een overlappend programma, er was het Rokkesteenfestival, er was een kunstmarkt in de Dorpsstraat, er was een open dag in het Stadstheater en het Russisch Staatscircus was het hele weekend in de stad.
Zondag was er het kunstproject Reiziger in Cultuur, het multiculturele festival Couleur Locale, de afsluiting van Zoetermeer Jazz met een concert van Rita Reijs en het was 'autoloze' zondag met een hardloopwedstrijd.
Bijna alle aktiviteiten hadden hier last van met tegenvallende bezoekersaantallen, alleen Rokkesteen overtrof de verwachting met 8000 in plaats van 3000 bezoekers. Bij Zoetermeer Jazz, het Stadstheater, de kunstmarkt, Reiziger in Cultuur en Couleur Locale was het opvallend rustig.
Met 120.000 inwoners is Zoetermeer (volgend jaar officiëel) een grote stad. Als al deze activiteiten in plaats van in één weekend over de zomer was uitgesmeerd, dan zouden ze stuk voor stuk meer bezoekers hebben getrokken dan nu het geval was. De tijd dat Zoetermeer uitgestorven is in de zomermaanden is allang voorbij, natuurlijk zijn er mensen op vakantie, maar niet iedereen twee maanden lang! Even kort door de bocht: als iedere inwoner van Zoetermeer drie weken op vakantie gaat in de zomer, zijn er gemiddeld 80.000 mensen gewoon thuis en dus potentiële bezoekers. Als er na de vakantie in één weekend 10 evenementen plaatsvinden zijn daar slechts 12.000 inwoners voor beschikbaar (gemiddeld).
Op bijna alle festivals die we deze zomer bezochten was het druk. Van gezellig tot misschien wel iets té druk. Zoetermeer is geen dorp meer qua inwoneraantal, ga dan ook denken als een echte stad.
Lijkt me een taak voor de gemeente (die het beste overzicht heeft van alle aktiviteiten vanwege de vergunningen) om organisaties aan te sporen aktiviteiten meer te spreiden en ook in de zomer te houden. Dit weekend was het weer redelijk, maar in de zomer kan het nog veel beter zijn. Citymarketing is een vak en dat moet de gemeente Zoetermeer nog leren, veel verder dan Dorpsmarketing zijn ze nog niet gekomen.
En dan nog een tip voor het Zoetermeer Jazzfestival: er zijn nu drie organisaties die ieder hun eigen festival organiseren onder één noemer. En zo versnipperd werd het ook gecommuniceerd naar de media. Als het als één samenhangend geheel wordt geörganiseerd, zonder vervelende overlappingen, zonder vervelende verschillende berichtgeving, dan wordt het een festival dat ook buiten Zoetermeer de aandacht kan gaan trekken.
Dus doe op vrijdagavond de kroegentocht (aansluitend op de koopavond), op zaterdagmiddag optredens op het Stadhuisplein, op zaterdagavond het hoofdfestival en op zondag een concert in De Sniep en optredens in het CKC. Lijkt mij voor alle organisaties beter dan wat er dit weekend plaatsvond.
Sorry, moest ik even kwijt. Nu terzake.

We moesten dus kiezen en we begonnen met Reiziger in Cultuur, een kunstmanifestatie op acht haltes van de RandstadRail in Zoetermeer. Er was een filosoof, een topkok, een architect, beeldend kunstenaars, film en video, literatuur en totaaltheater, maar wij gingen natuurlijk eerst naar halte Voorweg voor de muziek.
Daar aangekomen zagen we het Trio Infernal, een gezellig bandje dat standards speelde. Ondertussen was op de achtergrond de hardloopwedstrijd bezig.

Na een uurtje en diverse tussenstops waren we weer terug bij Voorweg en daar zaten La Balancoire en Trio Infernal samen te jammen. Twee groepen met twee totaal verschillende repertoires, maar op de een of andere manier werkte het. La Balancoire paste zich opmerkelijk goed aan. Vooral de vertolking en gitaarsolo tijdens Tequila waren echt goed.

Vervolgens verder naar Couleur Locale, een festival dat vroeger heel inspirerend was, maar vandaag de dag een beetje zielig overkomt. Te veel commercie en te weinig kleine initiatieven. Waar zijn de henna-tattoes bijvoorbeeld gebleven?
Wel was er nog muziek, van onder andere Zuluwannsago. West Afrikaanse muziek met behoorlijk wat westerse invloeden. Leuk, maar niet meer dan dat.
Dan nog maar even naar De Sniep voor Rita Reijs, de zondagse uitsmijter van het Zoetermeer Jazzfestival, maar helaas was dat net afgelopen.

LINKS:
La Balancoire
Zuluwannsago

zondag 21 september 2008

Zoetermeer Jazz 2008


Het Jazzfestival in Zoetermeer is voortgekomen uit het Lyons Jazzfestival, maar wordt nog wel georganiseerd door de Lyonsclub. Tot een paar jaar geleden voerden Dixieland en The Great American Songbook de boventoon, maar sinds jazzpromotor Gerhard ten Hoopen een paar jaar geleden de artistieke leiding heeft is het uitgegroeid tot een volwaardig jazzfestival, dat de vergelijking met heel veel jazzfestivals in het land kan doorstaan.

Het begon voor ons, buiten het officiële programma om, in het Centrum voor Kunst en cultuur (CKC) met een optreden van La Balancoire. Goed als altijd, Gypsyjazz op hun eigen wijze, maar op zaterdagmiddag om 2 uur, terwijl er ook een kunstmarkt in de buurt wordt gehouden, de looporkesten in het stadshart rondgingen, het Russisch Staatscircus zijn tenten had opgezet en het Rokkesteen festival gaande was, leverde dat weinig publiek op.

Datzelfde probleem had Nic's Big Band in de theaterzaal van het CKC, er was evenveel publiek als muzikanten. Volgend jaar op de zondagmiddag in het CKC, als er minder concurrentie is?

Dan maar naar het Stadhuisplein, één van de ongezelligste centrumpleinen van Nederland. Maar de zon scheen, de terrassen zaten vol, en er was goede muziek.

Ook buiten het officiële programma speelden afwisselend Gypsyjazzband Raisa en de Windmill Bigband 2 sets. Raisa kennen we al een flinke tijd, maar ze spelen steeds rustiger en beter. Maar wel verrassend gevariëerd en naast bekende klassiekers ook veel eigen nummers.

De Windmill Bigband speelde 2 hele goede sets, waarbij zangeres Xandra Willis voor het vertrouwde repertoire zorgde en de Bigband zonder zangeres voor het wat meer modernere repertoire. Veel variatie dus en dus leuk. Daarna speelden nog Frits Landesbergen en Joke Bruijs, maar toen begon het echte festival in Dutch Water Dreams (DWD) en later hoorden we dat ze voor een handjevol mensen optraden. Het was bedoeld als bruggetje tussen het winkelende zaterdagpubliek en de kroegentocht vanaf 10 uur in de avond. Dat dat niet werkt kan iedereen bedenken, maar blijkbaar niet de winkeliersvereniging van het Stadshart in Zoetermeer. Begin die kroegentocht gewoon op vrijdag(koop)avond en vanaf 8 uur.

DWD ligt in een uithoek van Zoetermeer met geen enkele binding met de rest van de stad. Maar hier gebeurde het wel, één van de betere jazzfestivals van dit jaar zagen we hier. Bij de ingang werden we verwelkomt door de muziek van de Basily Boys, zagen we ook al in Delft.

In DWD waren drie podia, één op de begane grond en twee op de eerste verdieping. Op de begane grond opende het Equinox Jazz Quartet het festival. Jazz klassiekers door drie Amerikanen en een Ier die allemaal in Nederland wonen. Met Chris Johansen op tenorsax (vorige week nog op Pure Jazz met het Stef van Es Project), Dan Nicholas op gitaar, Johnny Daly op bas en A.J. Davis op drums. Goed optreden, hoewel niet echt verrassend, maar een goede binnenkomer.

Boven in de Charley Parkerzaal speelde Blood, Sweat & Kiers er stevig op los. Het vertrouwde repertoire, maar in een andere bezetting. Gitarist en drummer kenden we nog niet, maar de muziek was er niet minder om. Swingen!

Het derde podium, het Joe Pass terras was een verrassing. Niet alleen was er uitzicht op het podium ook was er uitzicht op de wildwaterbaan, die volop in gebruik was. En terwijl enorme hoeveelheden water naast het terras voorbijkwamen, speelden Erwin Beijersbergen (gitaar) en Wim Ninaber (sax) onverstoorbaar verder.

Het uitzicht vanaf het terras was wonderbaarlijk met rechts de enorme watermassa's die omhoog gepompt werden en verder allemaal kayakkers die wachten tot ze aan de beurt waren. Fellini! Maar ondertussen was de kop van het festival af en barste het in alle hevigheid los.

Allereerst met Lisa Boray en de Harry Emmery Band met een tribute to Peggy Lee optreden. Naast Lisa Boray (zang, en hoe), Harry Emmery (contrabas en hoe), waren het Ton op 't Hof (drums), Rob van den Broeck (toetsen) en de jonge Kitty Looten (saxofoon), die er een swingend feest van maakten.

Natuurlijk speelden ze een geweldige versie van het onvergetelijke Fever, maar een hoogtepunt was toch wel het duet Lover Come Back to Me, waarin Lisa en Harry elkaar tot grote hoogten opstuwden. Een verrassend goed optreden, iets wat we van te voren niet direct verwacht hadden.

Waar we wel hoge verwachtingen bij hadden was Monsieur Dubois, want die zagen we pas nog in Hillegersberg. Maar toen speelde Joseph Bowie mee, vandaag deden ze zonder. En wat blijkt: ze hebben Joseph Bowie helemaal niet nodig, gewoon met z'n zessen zijn ze misschien nog wel beter.

Strakke, swingende hardjazz (Nu-Jazz noemen ze het zelf) waar de vonken van afvlogen, met de blazers als boegbeeld van de band. Onze verwachtingen werden meer dan waargemaakt.

Grootste verrassing op dit festival was BL3NDER met Bas van Lier op toetsen, een onvermoeibare Harry Emmery op bas en Cyril Directie op drums (vrijdag speelde hij nog met Reboot Your Soul in De Boerderij). Het Bas van Lier trio staat natuurlijk al als een huis en bij BL3NDER zorgt Def P voor de nodige opschudding, maar Def P was op het laatste moment verhinderd en wat doe je dan?

Je vraagt gewoon of Michael Varekamp meedoet. Hij is dan wel geen rapper, maar speelt fantastisch trompet. Het werd dus geen echte BL3NDER, maar meer het Bas van Lier trio met Michael Varekamp als gast. Maar wat kan het schelen, dit is echt een gouden kwartet!

Maar veel trompet speelde Varekamp niet, hij zong vooral veel. We hadden hem al vaker gezien, maar nog nooit als zanger en wisten dus ook niet hoe goed hij was. Vooral Take the 8 Train was heel erg mooi. Het optreden eindigde met een ode aan Bas van Lier met een scattende Michael Varekamp. Een toevalstreffer, maar een hele goede.

Helaas zouden op hetzelfde moment dat BL3ENDER speelde ook de Young Sinatra's op het podium staan, maar we waren niet bij BL3NDER weg te slaan. Gelukkig was er een flinke vertraging op het benedenpodium en toen wij daar aankwamen stonden de Young Sinatra's net op het punt om te beginnen. Dat was geluk hebben.

We zagen ze eerder op Zoetermeer Culinair en vonden ze toen best wel goed. De Young Sinatra's die we hier zagen waren van een heel andere orde, Ondanks alle oponthoud speelden ze de sterren van de hemel en het speelplezier straalde er van af. Het scheelt blijkbaar toch, spelen op een zondagmiddag op een culinair festival of 's-nachts op een jazzfestival. Ongelooflijk goed, met als hoogtepunt This Day!

Als publiekstrekker was Jan Akkerman ingehuurd en dat werkte ook. Hij is natuurlijk één van de beste gitaristen van Nederland, maar het repertoire kon ons niet lang vasthouden. Ondertussen zou er ook een jamsessie zijn, maar alle aanwezige muzikanten zaten óf bij Jan Akkerman, óf bij de Young Sinatra's. Geen jamsessie dus, jammer. Maar dat krijg je met zo'n goede programmering.

Tot slot zagen we nog een deel van het optreden van KeyJayLab met Carlo de Wijs als Hammond-tovenaar. Altijd herkenbaar aan zijn blote voeten op de pedalen.

In KeyJayLab werkt hij samen met Marnix Stassen, die de percussie en de computers voor zijn rekeninge neemt. Ze zitten aan weerszijden van het podium, op die manier ruimte latend voor gastmuzikanten.

Wij zagen nog een paar nummers waarin zangeres Laise Sanches mee deed. Carlo gaat als een beest tekeer op zijn Hammond en pedalen en ook Marnix laat flink van zich horen, knappe zangeres die zich daartussen staande kan houden, maar Laise kan het.
Ook dit was weer een bijzonder goed en interessant optreden, maar na meer dan drie uur achter elkaar alleen maar topbands gezien te hebben, besloten we dat het genoeg was geweest en gingen naar huis. Het was het beste Zoetermeer Jazzfestival ooit, en sowieso één van de beste festivals die we afgelopen zomer zagen. Dus ere wie ere toekomt: Hulde Gerhard!

LINKS:
La Balancoire
Nic's Big Band
Raisa
Windmill Bigband
Basily Boys
Equinox Jazz Quartet
Blood, Sweat & Kiers
Erwin Beijersbergen
Lisa Boray
Harry Emmery
Monsieur Dubois
BL3NDER
Young Sinatra's
Jan Akkerman
KeyJayLab
Zoetermeer Jazz
Holland Jazz
Dutch Water Dreams
CKC
Stadshart Zoetermeer

zaterdag 20 september 2008

Ivar & Reboot Your Soul in De Boerderij


Rob van de Wouw speelt trompet in diverse combinaties, zoals het Rotterdam Jazz Orchestra en het B&W Quartet, maar ook in de groep Reboot Your Soul. Rob hoort tot de nieuwe generatie jazz trompettisten die elektrisch zijn gegaan en een mengeling van hedendaagse R&B, Nu-classic soul en Hip Hop gecombineerd met Jazz spelen.

Reboot Your Soul (door omstandigheden met Johan Hendriks op toetsen in plaats van Wiboud Burkens) speelden voor de pauze een swingende set, misschien iets te hard en schel voor de toch niet al te grote zaal, maar blij verrast waren we zeker.

De jonge Jasper van Damme was gast op altsaxofoon en speelde goed. Het ontbrak nog wat aan avontuur, maar dat is een kwestie van volhouden. Vooral de duetten met Rob konden inventiever.

Gitarist Marc Bien was geweldig op dreef, zonder zich te veel op de voorgrond te dringen. Weinig solo's, maar altijd werkend aan een mooi geheel.

En dan de ritmesectie, die was ijzersterk. Manuel Hugas op bas was één van de twee drijvende motoren achter de band.

En drummer Cyril Directie, die we al eerder zagen op IJazz en Zoetermeer Culinair (om maar 2 uitersten te noemen) is echt één van de meest veelzijdige drummers van Nederland.

Ook singer-songwriter Ivar zong nog twee nummers mee met Reboot Your Soul, als opwarmer voor zijn deel aan het programma na de pauze.

Na de pauze speelde en zong Ivar met de band van Rob van de Wouw een mooie set van vooral eigen soulnummers. Wij zijn geen echte soul liefhebbers, maar Ivar is een belofte in dit genre. Ook Rob en Jasper speelden op enkele nummers mee.
In het kader van Jazz Impuls is deze combinatie de komende tijd overal in het land te zien. Advies: ga kijken en luisteren. Ze zijn er nog niet, maar ze komen eraan.

LINKS:
Rob van de Wouw
Jazzimpuls
De Boerderij

zondag 14 september 2008

Pure Jazz in Den Haag


Het Pure Jazz festival is een beetje het sluitstuk van het festivalseizoen, volgende week nog Zoetermeer Jazz en dat is het dan in deze regio. Nadeel is dan dat veel van de groepen die optreden dit jaar al eens ergens speelden, de helft van het programma zagen we al eens eerder dit jaar.

Eigenlijk was het bijprogramma op het Rabbijn Maarssenplein wel zo interessant. Daar speelde het Stef van Es Project een prachtige set met zangeres Rachel Gould in de hoofdrol. Klassiek, maar dus pure jazznummers, soms wat té ingetogen en subtiel voor de lokatie, met een speeltuintje en winkelend publiek in de buurt.

Gitarist Stef van Es was goed op dreef, Noah Nicholl (bas) en Thorston Grau (drums) hielden er het tempo in en Chris Johanson maakte het geheel af op tenorsax. Lekkere laidback jazz, jammer dat de zon niet scheen.

Daarna was het tijd voor het Eef van Breen Quartet. Nog nooit eerder gehoord, en zeer de moeite waard. Een internationaal gezelschap met Italianen op drums (Antonio Pisano) en bas (Francesco Angiuli) en Walter Wolf, een Fin, op keyboards.

Eef speelt trompet en Flugel, maar zingt en scat ook. En hoe!

Hier speelt hij trompet, maar hij speelde even goed op Flugelhorn,

Slotoptreden op het Rabbijn Maarssenplein was Wijnen, Winter & Larssen met special guest Miguel Martinez op sax. Kwam het bij Stef van Es langzaam op gang, bij Bob Wijnen sloeg bijna direct de vlam in de pan.

Gastsaxofonist Miquel Martinez speelde geweldig.

René Winter drumde de sterren van de hemel. We zagen hem al diverse malen in andere bands, maar hier heeft hij zijn draai helemaal gevonden.

Jens Larsen, de 'nieuwe' gitarist van de band speelde mooie solo's, zonder het optreden te overheersen. De afwisseling met de saxofoon, maar ook de duetten waren schitterend.

Kern van de band was natuurlijk Bob Wijnen, met zijn stampende en dampende Hammondgeluiden. Jammer dat het geen echt Hammondorgel was. En achter al deze toetsenborden was hij ook amper te zien. Een band om in de gaten te houden.

Op het Rabbijn Maarssenplein was het toen afgelopen, maar elders ging het nog door, zoals in de RTVWest studio in het Mercure Hotel. Daar traden onder andere Neco Novellas op en er was een sessie met onder andere Bas van Lier op toetsen Harry Emmery op bas, Michael Varekamp op trompet en Hans Dijkstal op saxofoon, als opwarmer voor de Supersessie later op de avond.
Pure Jazz is een gezellig festival, maar de lokatie is niet ideaal. Het Theater aan het Spui was te klein voor alle belangstelling, het Spui is toch echt wel een barriere tussen Theater en tent, en het Rabbijn Maarssenplein is blijkbaar net iets te ver weg, want ondanks de prima muziek was het er nooit echt druk. En dat was jammer.

LINKS:
Stef van Es (soon online)
Eef van Breen
Wijnen, Winter & Larsen
Bas van Lier
Harry Emmery
Michael Varekamp
Pure Jazz