zondag 27 juni 2010

Saskias Laroo steelt de show in Zoetermeer


Onze tweede dag op Zoetermeer Culinair begonnen we met de Saskia Laroo Band. Vorig jaar zagen we ze nog in de Haagse grachten nu in de Zoetermeerse Dobbeplas. Met een compleet andere bezetting, dat wel.
Van links naar rechts waren dat human beatbox en didgeridoospeler Eyesful, rapster MC CIA, drumster Dorota Piotrowska, Saskia Laroo op trompet met effecten, Maarten Bakker op bas en Warron Byrd op toetsen.

Het was een heel gevarieerd en boeiend optreden, waar we anderhalfuur (nonstop!) van hebben genoten. Saskia Laroo is natuurlijk de spil van de band, maar ze gaf de andere muzikanten ook alle ruimte. Zoals bij dit duet voor drums en didgeridoo, heel bijzonder.

En toen het geluid uitviel gingen ze gewoon door, al jammend uitkomend bij een nieuw nummer: Zoetermeer Culinair. Trompet en drums komen natuurlijk best wel over zonder versterking, maar ook de didgeridoo kwam behoorlijk mee. Het tekende de sfeer en de inzet van de band dat ze ondanks alles niet te stoppen waren.

En over sfeer gesproken, die was laid-back, ontspannen en prima passend bij de zomerse omstandigheden. Een heerlijke middag met een muzikale mix van jazz, funk, rap, wereldmuziek en meer. Jammin' in the name of Love!

De Tiny Little Big band zagen we ook al eerder, onder andere vorig jaar op ditzelfde festival. Strak in het pak en strak in de maat, valt vast niet mee bij deze temperaturen.

Hoog Sinatra gehalte, beetje gelikt misschien, maar prima muziek om eens de plaatselijke restaurants te verkennen. En met allerlei hapjes en drankjes genoten we ook hier weer van een prima anderhalfuurs optreden.

Afsluiters van Zoetermeer Culinair waren, evenals vorig jaar, The Clarks. Prima coverband met muziek uit de jaren 50 t/m 70. Ondertussen zakte de zon en de temperatuur en werd er massaal gedanst voor het podium.

Alles bij elkaar hebben we weer genoten van Zoetermeer Culinair dit jaar, ondanks de valse noot van het wapengekletter op zaterdag. Volgend jaar niet meer doen, is een slechte combinatie voor publiek, restaurants én veteranen. Maar verder was het vooral weer genieten van de (jazz)muziek.

LINKS:
Saskia Laroo
Tiny Little Bigband
The Clarks
Zoetermeer Culinair

Zoetermeer Culinair en Veteranendag slechte combinatie


Of het nou door het (te) mooie weer kwam, door het WK voetbal of omdat het evenement over drie dagen was uitgespreid valt niet te zeggen, feit is Zoetermeer Culinair dit jaar niet zo afgeladen vol was als voorgaande jaren. Misschien jammer voor de deelnemende restaurants, maar voor het publiek was het fijn dat ze niet een half uur op een tafeltje hoefden te wachten. En de muziek? Dat zat in het begin weer goed.

We begonnen met Blood, Sweat & Kiers en dat is altijd een goede binnenkomer, hoofdgerecht of uitsmijter. Dit keer dus binnenkomer en ze speelden zich zoals gewoonlijk weer helemaal uit de naad. Succes had Wouter Kiers natuurlijk weer met zijn jongleer-act, ziet er eenvoudig uit, maar doe het maar eens na. Prima optreden dus weer op het prachtige nieuwe podium in de Dobbeplas.

De muzikale programmering is al jaren in handen van Gerhard ten Hoopen van Holland Jazz en mede daardoor is Zoetermeer Culinair altijd een succes. Op het terrein had hij een stand waar reclame werd gemaakt voor Zoetermeer Jazz dat op 2 oktober in het Stadstheater plaatsvindt en waar optredende artiesten hun cd's te koop konden aanbieden.

Daarna speelden de Louisiana Men, een Nederlandse groep die aanstekelijke muziek uit het zuiden van de VS spelen. Cajun, Zydeco, blues en nog veel meer. Zagen ze al een aantal jaren geleden op Zoetermeer Blues, maar het blijft altijd leuk. Verrassend was de bezetting, er was een extra percussionist bij (Arthur Bont, die met cajón en bekkens), ook weer niet verrassend want als je op de site van de band kijkt zie je dat ze wel vaker met gasten spelen. Lekker optreden.

En het leek niet op te kunnen, want de volgende band was JohanEnzo, een band die vorig jaar ook al op Zoetermeer Culinair speelde. Het repertoire was ongeveer hetzelfde, maar de uitvoering was veel avontuurlijker dan vorig jaar, ze zijn duidelijk gegroeid.
En terwijl wij zo links en rechts hapjes en drankjes nuttigden liep het daarna helemaal mis. Om onduidelijke redenen moesten de Zoetermeerse veteranen ook een plek krijgen op de Markt deze avond. Dat resulteerde in een beschamend optreden van een Army Show met Glenn Miller en Andrew Sisters repertoire. Op zich niets mis mee, maar als er dan geen band is en de zang is playback, dan voel je je al bekocht. Een legermodeshow met veel wapengekletter was voor ons de druppel die de emmer deed overlopen, onze maaltijd gingen we elders voortzetten.
Zoetermeer Culinair begon de tweede dag prima, maar eindigde zielloos. Deze combi kan echt niet en als die er volgend jaar weer is komen we (die dag) zeker niet.

LINKS:
Blood, Sweat & Kiers
Zoetermeer Jazz
Louisiana Men
Zoetermeer Culinair

zaterdag 26 juni 2010

Talentenjacht weer van start


Ieder jaar vaart er in de zomer een boot door de grachten van Leiden, het Talentenjacht, waar aanstormende bands hun kunnen tonen en strijden om een optreden tijdens de Leidse Waterdagen eind augustus. Vandaag opende Sugar Sweet het seizoen. Lekker stevig rockbandje dat hoge ogen kan gooien, maar ja, er komen nog vier meer gegadigden: 27 juni: PLeaSe!, 17 juli: Diona Fox & her Ragdolls, 24 juli: RIFE en 31 juli: Volhardt. Wordt nog spannend!
LINKS:
Sugar Sweet
Het Talentenjacht

Vito Brothers revisited


Twee weken geleden zagen we een deel van het optreden van de Vito Brothers op The Hague Jazz en waren muzikaal gezien onder de indruk. Visueel was het daar wat minder, maar vanavond speelden ze in Het Paard met een extended versie van Kind of Cool.
Maar voordat we daar aankwamen zagen we nog een stukje van Ranch House Favorites tijdens de Big Texas BBQ op de Grote Markt.

Die spelen een combinatie van Western Swing en Hillbilly, prima muziek voor bij een BBQ en het klonk allemaal heel authentiek. We waren dan ook verbaasd toen bleek dat de band uit Nederland kwam. Sinds we Ralph Stanley zagen spelen in Amerika hebben we toch een soort zwak voor de banjo, en als ze dan ook nog nummers van Bob Wills spelen kan het voor ons niet meer stuk.

Maar we waren dus onderweg naar Het Paard om de Vito Brothers te zien en dat was een geweldig succes. Alles klopte nu, de muzikanten waren uitstekend te zien achter het podiumgrote scherm en de muziek was zonder meer geweldig.

Het is een combinatie van muziek, film en voordracht in 1, gezien door een transparant filmdoek. Het programma is opgezet rond het 50-jarig jubileum van de plaat Kind of Blue van Miles Davis. Voor dit festival was de band uitgebreid met vier strijkers en een fluitist en zeker die laatste was en prachtige aanvulling.

De hernieuwde kennismaking was een groot succes, alhoewel we wisselwerking tussen de muziek en de filmbeelden niet helemaal begrepen. Maar Mark Haanstra op bas was een goede zet. Het was een onvergetelijk concert, hou ze in de gaten!

Er was ook nog een voorprogramma, CLAZZ heette dat, maar dat was voor ons iets teveel klassiek. Zoals semi-jazz versies van Brahms.

Of de premiere van een Double Concerto for Violin & Horn van Morris Kliphuis, iets te klassiek voor ons.

Ook het slot met een aantal vokale jazzstandaards kon niet echt overtuigen, Manhattan Transfer worden ze nooit. Het past een beetje in de nieuwe muzikale richting van bijvoorbeeld Vrije Geluiden, een richting die aan ons niet echt besteed is.

LINKS:
Ranch House Favorites
Zenith Festival
Vito Brothers
Michael Varekamp
Mark Haanstra
Morris Kliphuis
Paard

zondag 13 juni 2010

The Hague Jazz goede tweede dag


De tweede dag van The Hague Jazz had een uitstekend programma, maar geen enorme uitschieters, geen artiesten die je maar zelden op de Nederlandse podia ziet. Toch was er veel te genieten, zoals Amina Figarova met haar sextet. Speelt over de hele wereld en af en toe ook in Nederland. Zagen haar een aantal jaren geleden op het Brosella festival in Brussel, tijd om nog eens te gaan kijken. Wat ons toen ook al beviel is dat ze vooral eigen composities speelt, het was een prachtig concert.
Verrassend voor ons was de aanwezigheid van Jeroen Vierdag op contrabas omdat we hem vooral kennen van The Ploctones en het Bart Wirtz kwartet en dan op een elektrische bas met een totaal ander repertoire.

Van een heel ander kaliber was de Joris Teepe Big Band. Joris zagen we gisteren nog met zijn sextet, nu was speciaal voor The Hague Jazz zijn hele bigband uit New York overgevlogen. Ook hier werden weer veelvuldig borden opgehouden met de naam van de solisten, maar ook kleinere met aanwijzingen voor de muzikanten.

Maar het ging natuurlijk om de muziek en die was zonder meer verrassend, geen standards waar big bands vaak heel goed in zijn, maar allemaal eigen composities. Verrassend en vernieuwend en reden genoeg om de cd We Take No Prisoners gelijk maar aan te schaffen.

De zaal waar we de meeste tijd doorbrachten tijdens het festival was onbetwist Glen´s Blue Note. Geprogrammeerd door Pure Jazz in een eerste, en wat ons betreft geslaagde, samenwerking tussen Pure Jazz en The Hague Jazz. Hier werden nieuwe wegen ingeslagen, nieuwe richtingen gezocht en samenwerkingen opgezet.
Gisteren zagen we daar onder andere de indrukwekkende Obama Suite, vandaag bleek de zaal vaak te klein om al het publiek te kunnen bevatten. Ook bij het optreden van Eric Vloeimans met 3/4 Gatecrash (zonder Jeroen van Vliet), Soundscaper Banabila en de Korzo dancers. Het was pure improvisatie, zowel van muzikanten als dansers en dat brengt natuurlijk een zeker risico mee. Grenzen verleggen is natuurlijk een zoektocht die niet altijd goed aankomt. Hoewel het bij vlagen boeiend was en iedereen vreselijk zijn best deed, moet deze grens nog behoorlijk verkend worden. Na een half uur hadden we het helaas wel gezien.

Midden in het centrale trappenhuis stond ondertussen de 14 koppige OhnO! Jazzband te spelen. Een leuke spektakel band die allerlei stijlen jazz speelt en het trappenhuis aardig op zijn kop zette (en verstopte).

Courtney Pine was op papier een van de hoogtepunten van deze dag en de muzikanten waren allemaal geweldig en Courtney stak daar dan nog eens bovenuit, maar of het nu door de keuze van het repertoire kwam (dit concert was onderdeel van zijn Transition in Traditions tour, een ode aan Sidney Bechet) of de wat aanmatigende houding van Courtney, ons kon het niet overtuigen. Jammer, we hadden er meer van verwacht.

Heel anders was het bij Sven Hammond Soul, hier vlogen de vonken er vanaf en de zaal was afgeladen vol, het podium was alleen vanuit de verte zichtbaar. Maar beter dat dan dat de zaal half leeg is, dat komt wel goed met Sven Hammond Soul. Het klonk in iedergeval minstens zo goed als afgelopen woensdag.

Volgende dat op ons programma stond waren de Vito Brothers met hun 50 years Kind of Blue-Miles Davis tribute. Maar ondertussen wist iedereen dat er in Glen´s Blue Note bijzondere dingen gebeurden. Konden we er bij Eric Vloeimans nog maar op het nippertje is, nu was het onmogelijk.
Ook bij Lavalu was de zaal stampend vol, gelukkig was een groot deel van de stoelen eruit gehaald, zodat er meer publiek in kon. En Lavalu was natuurlijk weer geweldig, maar dat hadden we ook niet anders verwacht. De zaal lag aan haar voeten en zong en klapte overal mee.

Toch nog even terug naar de Vito Brothers waar het inmiddels aanmerkelijk rustiger is geworden. We snappen al snel waarom, de muziek klinkt prima maar het is visueel niet aantrekkelijk. De muzikanten zitten namelijk achter een groot filmdoek waarop een video te zien is en waar doorheen de muziekanten te zien zouden moeten zijn. Op de site van de Vito Brothers is een filmpje te zien van wat de bedoeling was, maar hier kwam dat echt niet uit de verf.

Want dit gebeurde er allemaal achter het scherm, maar alleen de drummer en de laptop waren enigzins te zien. Maar de muziek klonk geweldig, eind deze maand staan ze op het Zenithfestival in Den Haag met een extended versie. Zeer aan te bevelen, als de be- c.q. uitlichting maar iets beter is dan.

Ondertussen begint het festival op zijn einde te lopen, nog even een blik in de akelig lege zaal bij Nils Landgren geworpen. Strakke funk met veel blazers, maar omdat dan tegelijk te programmeren met Kool & The Gang (waar geen inkomen af uitgaan aan was, zo vol was het daar) is achteraf gezien misschien niet zo verstandig.

Op weg naar de uitgang ook nog even het einde van het optreden van het altijd goede optreden van Barnicle Bill gezien en toen naar huis.
De vijfde editie van The Hague Jazz was een goede, maar niet spectaculaire. Echt grote namen ontbraken of waren gewoon niet goed genoeg (meer), met uitzondering van Wayne Shorter natuurlijk, en veel Nederlandse groepen zagen we het afgelopen jaar ook al elders of gaan we deze zomer nog ergens kunnen zien. Er viel veel te genieten maar het ontbrak enigzins aan verrassingen.
Maar dé verrassing van dit festival was de Joris Teepe Big Band en het onbetwiste hoogtepunt was gisteren de Obama Suite van Michael Varekamp, en dat hadden we voor geen goud willen missen.

LINKS:
The Hague Jazz
Amina Figarova
Joris Teepe
Eric Vloeimans
Banabila
OhnO! Jazzband
Courtney Pine
Sven Hammond Soul
Lavalu
Vito Brothers
Nils Landgren
Barnicle Bill

Jazz' in de Gracht als vanouds


Het was een beetje jammer dat Jazz´in de Gracht samenviel met The Hague Jazz zodat we de hele vrijdag misten en alleen het begin van de zaterdag mee konden maken. Maar het begon gelijk goed met Blood, Sweat & Kiers
dat lekker op dreef was.

Buiten het programma, gewoon bij de voordeur stonden deze muzikanten (van een Muziekschool) te spelen.

Een oude bekende was de Hot Club de Frank al lang niet meer gezien en een goed weerzien. Zijn duidelijk breder geworden dan alleen puur Hot Club repertoire. Leuk dus.

Op een andere boot troffen we het Koos van der Hout trio aan met zonnige traditionele jazz.

Intussen neergestreken op een terrasje waar we uitzicht hadden op het Crescent Double Quartet, het afstudeerproject van Aart van Bergen (hij studeert maandag a.s. af). Een samensmelting van een jazz kwartet en een strijk kwartet met veel eigen composities. Interessant project dat helaas wat last had van het geluid van een andere boot die duidelijk harder speelde.

Iets heel anders waren de Taiko Kids uit Leiden. Zagen ze daar al eens eerder, ook op een boot in de gracht!

Maar het was alweer tijd om naar The Hague Jazz te gaan maar op weg daar naar toe zagen we nog even het Bob Rigter kwartet, met, hoe kan het ook anders bop.
We hebben helaas maar weinig gezien van Jazz´in de Gracht, maar het was er als vanouds, gezellig dus met zomerse jazz.

LINKS:
Jazz´in de Gracht
Blood, Sweat & Kiers
Hot Club de Frank
Koos van der Hout
Crescent Double Quartet
Taiko Kids
Bob Rigter

zaterdag 12 juni 2010

The Hague Jazz weer helemaal top


Vorig jaar was Kyteman het absolute, maar verwachtte, hoogtepunt van The Hague Jazz, dit jaar was dat Michael Varekamps New Heritage Band met de Obama Suite. Een meesterwerk bestaande uit muziek en film, een onvergetelijk optreden en totaal onverwacht! Verderop in dit verslag meer hierover, want voor het zover was zagen nog veel meer.

De eerste dag van de vijfde editie van The Hague Jazz had een overvloed aan muzikanten binnengehaald, te veel om allemaal te zien. Je kunt dan kiezen voor twee strategien: een paar optredens helemaal zien of veel optredens sampelen. Wij gingen voor de tweede keus, veel van deze artiesten kunnen we nog wel eens vaker ergens langer zien, nu even kijken of het de moeite waard was.

Het begon met een optreden van Sanna van Vliet met Marius Beets op bas, Eric Ineke op drums, Ferdinand Povel op tenorsax en speciale gast Joe Cohn op gitaar. Ons niet onbekend, een lekkere binnenkomer en de gitarist was een leuke aanvulling.

Op weg naar het volgende optreden kwamen we het Bas van Lier Trio tegen met een, improviserende, scattende Michael Varekamp. Hij leek zich even te ontspannen, want er stonden nog spannende dingen te gebeuren.

Het Bas van Lier Trio speelde daarna als trio nog even verder. Met Erik Kooger op drums, Vincent Kuiper op bas en Bas van Lier achter de toetsen.

Maar wij waren eigenlijk op weg naar het Joris Teepe sextet, een Haagse muzikant die al 20 jaar in New York woont en werkt. Goede band met uitstekende muzikanten en een hoog improvisatie gehalte. Met Alex 'Pope' Norris op trompet, Scott Robinson op sax, fluit en klarinet, Stafford Hunter op trombone, Bruce Arnold op gitaar en laptop, Jon Davis op piano, Rudy Royston op drums en Joris Teepe op bass.

Aardigheidje: tijdens iedere solo (en er waren er heel veel), werdt een groot karton met de naam van de muzikant opgehouden. Werkt veel beter dan het roepen van de naam tijdens het applaus.

We hadden ze al eerder gezien toen we binnenkwamen, maar we kwamen ze nog diverse keren op diverse plaatsen in het Congresgebouw tegen. Geen idee wie het zijn.

Natuurlijk waren er ook standaard publiekstrekkers zoals Candy Dulfer, Trijntje Oosterhuis, New Cool Collective en zoals hier Wouter Hamel. Maar als je veel festivals afloopt kom je die heel vaak tegen en hier was nog zoveel ander moois te zien en te horen. Vast en zeker allemaal prima optredens, bij Wouter Hamel zat het in ieder geval wel snor.

In de kelders van het gebouw speelde Casey's Tenor Madness zich af met Cees Schrama op piano, Alexander Beets, Boris van der Lek en Hans Dulfer op tenorsaxen, Lodewijk Bouwens op vibrafoon, Eric Barkman op bas en Gijs Dijkhuizen op drums. Lekkere tenorbattle dus!

The Allstar Jazz Jam bestaat uit alleen maar muzikale legendes zoals Wayne Henderson (trombone), Tom Browne (trompet), Ronnie Laws (sax), Ndugu Chancler (drums, percussie) en Bobby Lyle (piano). Ze speelden een tribute to Miles Davis en deden dat heel goed. Mooie uitvoeringen van onder andere All Blues en So What gehoord.

Net te laat waren we voor het optreden van het Jazz Orchestra of the Concertgebouw met Benny Golson en Jimmy Heath. We vielen er tijdens het laatste nummer in Golson en Heath waren al uitgespeeld maar stonden duidelijk nog (na) te genieten. Fans van deze twee tenorgiganten klaagden wel dat ze een beetje weinig gespeeld hadden en het grootste deel aan het JOC hadden overgelaten. Maar ja, dat kun je verwachten, ze zijn ook geen 20 meer.

Bob Mintzer speelde met zijn kwartet een degelijk optreden zonder echte uitschieters. Prima muzikanten maar de vonk sloeg bij ons niet over.

Steve Turre is trombonist en schelpist (is daar een goed woord voor, iemand die op schelpen blaast?), wat een optreden van hem sowieso interessant maakt.

Hier Steve Turre blazend op 1 van zijn schelpen.

Tot zover amuseerden we ons uitstekend, de muziek was goed met een hoog jazzgehalte, relatief weinig funk, soul of wereldmuziek. Dat was er hier en daar wel, maar veel minder dan bijvoorbeeld op het NSJ. Maar nu begon het echte werk met een optreden van Wayne Shorter en zijn kwartet.

Wayne Shorter is natuurlijk een legende, vooral bekend van Art Blakey's Jazzmessengers, Miles Davis en Weather Report. Hier liet hij horen nog altijd tot de top te behoren.

Met een geweldige Danilo Perez op piano,

Brian Blade op drums en

John Patitucci op bas.
We wilden heel graag dit hele concert bijwonen, maar gingen na een half uurtje toch weg om even te kijken naar Michael Varekamp's nieuwe project, de Obama Suite. Als dat niks was konden we snel weer terug gaan naar Wayne Shorter, het beste optreden tot nu toe..

Maar dat is er dus niet van gekomen, de Obama Suite is een fantastisch werk en componist Michael Varekamp (trompet), Rolf Delfos (sax), Harry Emmery (bas), Erik Kooger (drums) en Job Geheniau (video art) maakten er iets onvergetelijks van. Het boeide van het begin tot het eind, het liet je niet los. Absoluut hoogtepunt van deze editie van The Hague Jazz. Zoals je vaker festivals herinnerd aan 1 artiest, zoals de The Hague Jazz 2009 met Kyteman bijvoorbeeld, zal dit ongetwijfeld de The Hague Jazz van de Obama Suite worden.
Dit stuk wordt niet vaak gespeeld, maar als je de kans krijgt het te zien is het een absolute must!

En dan gaat het gewone leven weer verder. Hé, daar heb je hun ook weer.

We zagen verder nog de Till Brönner band,

een stukje Meshell Ndegeocello, maar dat was hetzelfde als eergisteren en

tenslotte nog Ongerept, nog een project met Michael Varekamp waarin jazz, hiphop en gesproken woord worden gemengd. De verrassing van deze combinatie is er een beetje vanaf, maar het werkt nog steeds.

Maar wij waren nog steeds vol van de Obama Suite en hoewel het allemaal best goed was, was Ongerept het einde van onze eerste dag op The Hague Jazz, maar wat voor een dag! En morgen komt er nog meer.

LINKS:
Sanna van Vliet
Bas van Lier
Michael Varekamp
Erik Kooger
Joris Teepe
Wouter Hamel
Casey's Tenor Madness
Jazz Orchestra of the Concertgebouw
Benny Golson
Jimmy Heath
Bob Mintzer
Steve Turre
Danilo Perez
Brian Blade
John Patitucci
Rolf Delfos
Harry Emmery
Job Geheniau
Till Brönner
Meshell Ndegeocello
Ongerept