zondag 26 juli 2009
PleinOpen met veel ups maar ook veel downs
Het PleinOpen festival opende meteen goed op het hoofdpodium met Starcatcher, een jonge, energieke band uit Den Haag. Ze noemen het zelf symphonische rock, maar het is veel meer dan dat. Goede en catchy nummers uitgevoerd door vier prima muzikanten, een uitstekend begin van het festival.
Het feest ging door met Klopje Popje, minstens zo energiek als Starcatcher, maar dan nog met een theatraal of gewoon hilarisch tintje. De zanger stal de show, maar de muzikanten waren stuk voor stuk uitstekend en zorgden er voor dat zanger Elrond zijn fratsen kon uitvoeren. De band is van alle markten thuis, van pure rock tot jazzy en metal rocknummers. Prima festivalband, alleen bevat het repertoire eigenlijk geen nummers die blijven hangen, maar de show maakt dat meer dan goed.
Hierna opende het Underground Stage (een vlakke vloer podium onder een tent) met The Ties, nog een jonge Haagse band. Heftige garagerock met drums, bas en gitaar. Wat het vooral interessant maakte was dat én de gitarist én de bassiste de zang op zich namen, zowel apart als samen. Opvallend goed was ook het goede samenspel van de drie muzikanten. Ook dit tweede podium ging dus uitstekend van start.
Terug bij het hoofdpodium is net Orange Grove begonnen. Na de pure energie van de eerste drie bands was het nu tijd voor een iets meer ontspannen optreden. Maar niets van dat alles, dat raggae ook kan rocken bewijst deze band wel. Zonnige swingende klanken op het inmiddels zonovergoten Spuiplein.
Vanaf dit moment beginnen de optredens op de twee podia elkaar te overlappen en is het niet meer mogelijk alles te zien, maar het wordt ook steeds drukker, dus zo erg is dat nu ook weer niet. Op het Underground Stage nog het staartje gezien van Dr. Dynamite, maar dat is eigenlijk al te veel. Stupide act met doktersjassen en muzikaal stelt het ook niet veel voor. Het is hun tweede optreden, hopelijk komt er geen derde. Knietje.
Gelukkig gaat het feest op het hoofdpodium gewoon door met de Haagse band Johnny Stalker. Een kruising tussen hard- en garagerock, recht-toe-recht-aan muziek met pakkende songs. Helemaal niets mis mee.
Wel mis gaat het op het Underground Stage waar achtereenvolgens Reggy Lines, Aux Raus (met een beetje live ondersteuning), Elektrovolt en Alkaloid met opgenomen muziek in de weer zijn. Ingeblikte muziek, geen spontaniteit, geen improvisatie, geen toeval. Stop deze non-muziek! Knietje.
Maar nog steeds gaat het feest op het hoofdpodium door met Ziggi and the Renaissance Band, raggae, maar geen Bob Marley klonen. Een eigen sound met traditionele ingredienten en een uitermate strakke band. En een compliment voor de saxofonist, echt geweldig!
Het hoogtepunt van het festival was onverwacht en zonder twijfel Polar Exploration Ship met een soort vette psychedelische Americana. Een perfecte drummer, een rotsvaste bassist, twee geweldige gitaristen en een overdonderende toetsenman zetten een fantastisch optreden neer.
Sonic Youth en Motorpsycho noemen ze als hun invloeden, maar er is veel meer: alles van Velvet Underground tot Green on Red en Rain Parade. Het spontane jammen maakte dit optreden tot iets heel bijzonders. Een band om in de gaten te houden, de beste van deze PleinOpen!
Daarna ging het festival een beetje als een nachtkaars uit. Dj's namen het over op en van live muziek was bijna geen sprake meer. Een uur na Polar Exploration Ship was er nog een live optreden van Knalpot op het underground stage, best goed en helemaal passend op dat podium.
Maar de verveling had al toegeslagen en een groot deel van het publiek droop af. Gelukkig kwamen er wel steeds meer mensen voor de slotact opdraven, zodat het op het Spuiplein toch gezellig druk bleef, aandacht voor de dj daar was minimaal. Want Pete Philly & Perquisite stonden nog op het programma, maar dat duurde gewoon te lang, een overbruggend programma is dan een must. Dj's op beide podia zijn dan een fout in de programmering.
Vorig jaar (eerste bezoek) was PleinOpen een aangename verrassing van begin tot eind op beide podia (op een enkele uitzondering na), dit jaar viel vooral het Underground Stage tegen met veel teveel 'canned music'. Volgend jaar graag weer meer echte bands op PleinOpen.
Toch was het een zeer geslaagde middag met jonge Haagse bands als Starcatcher en The Ties, nieuwe raggae van Orange Grove en Ziggi, stevige rock van Johnnie Stalker en met als absoluut hoogtepunt Polar Exploration Ship. Daar zou je graag een driedubbelelivecd van willen hebben.
Links:
Plein Open
Starcatcher
Klopje Popje
The Ties
Orange Grove
Dr. Dynamite
Johnny Stalker
Ziggi and the Renaissance Band
Polar Exploration Ship
Knalpot
zaterdag 25 juli 2009
Shakuhachi in Leiden
De European Shakuhachi Summer School is dit jaar in Leiden, vier dagen vol workshops en concerten. Leermeesters op de shakuhachi uit de hele wereld deelden hun ervaring en lieten horen hoe het moest.
De tweede concertavond in het prachtige Leidse Volkshuis begon met een optreden van Vlastislav Matousek uit Praag. Hier onder andere bijgestaan door zijn drie dochters op zang en bel. Vier eigen composties, met een klassieke schoonheid en een mystieke diepte.
In een andere compositie werd hij bijgestaan door vier andere shakuhachi-spelers, waaronder Kees Kort (in het midden) van het organiserende Kaito. Allemaal eigen composities trouwens, heel boeiend.
Omdat misschien niet iedereen weet wat een shakuhachi is hier even een foto van de eeuwenoude, traditionele Japanse bamboe fluit. In Japan wordt er veel traditionele muziek op gespeeld, maar muzikanten uit de hele wereld zoeken nieuwe wegen voor dit oude instrument.
Na de pauze was het de beurt aan de improvisatie jazz, als er iets niet op traditionele Japanse muziek lijkt is het dit wel.
Ernst Reijseger leidde de dans op zijn cello, de Amerikaan Steve Cohn improviseerde daar dan weer over- en onderdoor op shakuhachi en piano. Een indrukwekkend optreden. Steve Cohn treedt zaterdag 1 augustus nog een keer op in Leiden in De Burcht. Met Klaus Kugel op drums, Vaslav Zimpel op klarinet en Christian Ramond op bas. Niet te missen!
In de toegift deden ook nog Peter Hill (rechts) en Kees Kort mee, de laatste op buizen en andere objecten en getooid met een kerstmannenmuts. De shakuhaqchi lijkt een serieus instrument, maar er blijkt ook nog plaats voor humor te zijn. Gelukkig maar.
LINKS:
European Shakuhachi Summer School
Vlastislav Matousek
Steve Cohn
Ernst Reijseger
vrijdag 17 juli 2009
Vrolijke straatmuziek in Eindhoven
De muziek ligt op straat, ook in Eindhoven. Onderweg van de glazen blob in aanbouw van de Italiaanse architect Massimiliano Fuksas naar het bijna failliete maar gelukkig toch doorstartende Designhuis, zaten deze drie muzikanten midden in het centrum geweldig te spelen. Geen idee wie het zijn, geen tijd om lang te blijven, maar met een mix van Russiach-Joodse muziek hadden ze het publiek op hun hand.
Vorige week op het Gouden Pet festival in Leiden zagen we al dat straatmuzikanten steeds professioneler worden, hier bleek dat ook weer, hun cd was gewoon te koop, maar een financiele bijdrage was ook goed.
Labels:
Eindhoven,
straatmuziek
zondag 12 juli 2009
Werfpop 2009 van de regen in de zon
Het middag gedeelte van Werfpop moesten we laten schieten, eerst vanwege de regen, vervolgens vanwege de opening van een tentoonstelling in Sidac Studio: Leids Rijnwater. Maar de zon begon te schijnen en om 7 uur stond het Antwerp Gipsy Ska Orkestra klaar met een wervelende show. Een internationaal gezelschap dat allerlei muziekgenres combineert tot een zeer dansbaar geheel. Hoppa!
En niet te beroerd om een nummer van de volgende band op hun eigen wijze te spelen.
Die volgenda band was Napalm Death, al ruim 20 jaar bezig en uitvinders van de Grindcore. Het hoort bij Werfpop, een heftige metalband, zelfs op het achterveld was het niet meer te ontgaan.
Daarna was het de beurt aan Voicst, al bijna een jaar niet meer gezien, maar nog altijd swingt het verschrikkelijk. Kleinere bezetting dan vorig jaar op Schollenpop, maar Sophie op baritonsax is een extra dat meer bands zouden willen hebben. Helemaal goed dus.
Slotact waren de Infadels, leuk, maar ze konden Voicst niet overtreffen. Te veel voorgeprogrammerde muziek en te weinig expressie en improvisatie.
En dan nog iets, de presentator van het festival was de hele tijd bijna zijn stem kwijt, zou het niet een idee zijn om zijn microfoon wat harder te zetten? Hoeft hij niet zo hard te schreeuwen.
Werfpop was weer gezellig en de drukstbezochtste editie ooit. Als het weer weer meezit komen we volgend jaar zeker weer.
Sidac Studio
Antwerp Gipsy Ska Orkestra
Napalm Death
Voicst
Infadels
Werfpop
Labels:
Antwerp Gipsy Ska Orkestra,
Infadels,
Leiden,
Napalm Death,
Voicst,
Werfpop
vrijdag 10 juli 2009
cd-recensie: So What - Tiptoes *****
Bijna een jaar geleden gezien op Plein Open in Den Haag, 'goede gitaarpop met een eigen sound, hou ze in de gaten' was toen het oordeel. Via Sellaband hadden ze toen al $ 50.000 bij elkaar gehaald om een cd op te nemen. Dat gebeurde in oktober vorig jaar en sinds een week is hij te koop.
De cd is opgenomen in Engeland onder leiding van Greg Haver (producer van o.a. de Manic Street Preachers), die prima past bij So What. Het resultaat is bijzonder goed, één van de beste Nederpop-rock cd's van de laatste jaren. Een prima band en een topproducer blijken goed voor een top-cd.
De cd valt gelijk binnen met het stampende Come with Me, gevolgd door het subtiele Steady Eddy en het vrolijke As Long as I'm Sinning, de toon is gezet, elk nummer is een hit. Dark Haired Treasure laat horen dat de Arctic Monkeys en The Kooks invloeden zijn van So What, maar so what? De strijkers zijn subtiel en functioneel en passen uitstekend in de Engelse traditie.
Het gaat verder met de mooie rockballad Johnny Day, het uitstekende Dirty Song, het verrassende Office Romance en het recht-toe-recht-aan, dus zeer goed in het gehoor liggende, Keep on Running, de (eerste) single van deze cd.
De absolute hoogtepunten zitten echter aan het eind, het prachtig opgebouwde, van subtiel tot overdonderend, Sister Dance en het bijna akoestische Passe Partout zijn de parels, klassiekers voor de toekomst misschien wel. Een geweldige cd en een geweldige prestatie voor zo´n jonge groep die rijp is voor het grote werk, horen gewoon thuis op Lowlands of andere grote festivals.
So What:
Bram Wesdorp, zang, gitaar
Alex van den Kleyenberg, gitaar
Vincent van Heese, bas
Joeri Gordijn, drums
LINKS:
So What
Sellaband
maandag 6 juli 2009
Gouden Pet 2009 kent terechte winnaar
De Gouden Pet is een straatmuzikantenconcours dat op de eerste zondag van juli in de Leidse binnenstad wordt gehouden, dit jaar voor de 23ste keer. Het was onmogelijk alle muzikanten te zien, we hadden vooraf een kleine selectie gemaakt en verder kwamen we, lopend door Leiden van alles tegen.
Zoals Stan van Haasteren een soort levende jukebox, die net zo makkelijk een nummer van Michael Jackson speelde als een nummer van U2.
Veel solisten natuurlijk, hoewel die het natuurlijk niet makkelijk hadden als tien meter verderop een klezmerband staat te spelen. Het lot van de solo straatmuzikant zullen we maar zeggen.
Ook Gerard Vos had er behoorlijk last van, maar speelde geconcentreerd door, met mooie eigen repertoire.
Maar de slagwerkgroepen waren de echte stoorzenders en een deel van het publiek liet ook merken dat ze vonden dat slagwerkers er niet bij passen.
Gelukkig had Jule er hier geen last van terwijl ze popliedjes zingt en zichzelf begeleidt op gitaar en tamboerijn.
Iemand die wel tegen een stootje kon was de Hoekse Troubadour. Met tragikomische smartlappen speelde de winnaar van vorig jaar stevid door.
Behalve solisten waren er natuurlijk ook diverse duo's. Bijvoorbeeld Belle gaat Loos, de enige muzikanten die we met de pet zagen rondgaan. En dansen kunnen ze ook.
Just Sisters stonden niet in het programma, waarschijnlijk was er een andere straatmuzikant uitgevallen. Speelden en zongen lieve liedjes.
Het duo Witte Maan speelden Nederlandstalige liedjes over leven en liefde.
Flukx speelt met accordeon, saxofoon en stem jazz-georienteerde nummers.
Van Simone Toet hoorden we een aantal mooie folksongs, maar ze schijnen ook covers van Tom Waits en Neil Young te doen. Dat hebben we dan weer gemist.
Het trio Lucy & The Man speelt bekende en onbekende folkmuziek uit alle windrichtingen, maar ook eigen nummers.
Spiel Klezmer Spiel speelt niet alleen, maar vertelt er ook verhaaltjes bij, sprookjesachtig. Sloeg behoorlijk aan bij het publiek.
De Fruitcompagnie brengt Nederlandstalige liedjes en poëzie.
4Free speelt en zingt vierstemmig nummers van Crosby, Stills & Nash, Eagles en Beatles.
Het kwartet April Five speelt mooie, gevoelige ballads. Dat Five zal wel een andere betekenis hebben, of was één van de bandleden ziek.
Klezmer meets bop is de korte maar de lading dekkende omschrijving van Geteisem in de programmafolder. Swingend.
The White Sox spelen hier op de heuvel van De Burcht een soort bluegrass. Wat we misten waren de witte sokken....
Kern van Calan Mai zijn de drie zangeressen, dynamisch en vol vuur en passie. Erg goed.
Van 4xniks zagen we nog net de laatste maten van hun laatste nummer. Dat kan zo gebeuren.
Maar het gaat hier om een concours, dus terwijl de jury in conclaaf ging en muzikanten en publiek zich verzamelden op het Hooglandse Kerkplein, speelde Komen Lopen een korte set.
De jury, die het blijkbaar wel gelukt was alle muzikanten te zien, nomineerden een zestal finalisten. Deze mochten allemaal nog twee nummers op het podium spelen voordat het publiek kon gaan stemmen. Theodora de Rooiebal beet de spits af.
Vervolgens was het de beurt aan het Trio Mama Roux, een vijftal dat een kruising brengt van straatmuziek en straattheater. Vorig jaar waren ze tweede, dit jaar weer.
Derde finalist De Softies maakt Nederlandstalige twijfelpop en schrijven alle nummers zelf.
Babes in the Grass, de vierde finalist, zingen driestemmig een mengeling van folk en bluegrass, mooi, maar net buiten de prijzen.
Wel in de prijzen viel het duo Ed & Luc, ze werden derde met aanstekelijke Nederpop, zowel eigen nummers als covers.
Maar de overduidelijke, overtuigende en meer dan terechte winnaar van de Gouden Pet 2009 was het haarmonie-orkest Blaas of Glory. En als enige van de finalisten weigerden ze op het podium te spelen, maar begonnen voor het podium en marcheerden het hele (stampvolle) plein over.
Na afloop volgde nog een toegift, nu met de Gouden Pet op. Een mooie afsluiter van een leuke dag met heel veel leuke muziek. Zo'n concours is natuurlijk appels met peren vergelijken, have fun, don't run, maar het leek er op dat de fun bij de muzikanten toch overheerste. Speelplezier, daar gaat het om. En dat was er.
LINKS:
De Gouden Pet
Stan van Haasteren
De Hoekse Troubadour
Simone Toet
Lucy& The Man
Spiel Klezmer Spiel
Fruitcompagnie
April Five
Geteisem
Calan Mai
Komen Lopen
Theodora de Rooiebal
Trio Mama Roux
De Softies
Babes in the Grass
Blaas of Glory
Labels:
Blaas of Glory,
Gouden Pet,
Leiden
Abonneren op:
Posts (Atom)