donderdag 28 augustus 2008

Amsterdamprijs voor de Kunsten


De prijswinnaars waren al een tijdje bekend, maar vandaag vondt de prijsuitreiking plaats in het Muziekgebouw aan 't IJ. De drie winnaars hielden een korte presentatie, wat in het geval van Pete Philly & Perquisite natuurlijk een kort optreden van vier nummers betekende.
Hebben natuurlijk al flink naam gemaakt de laatste jaren, maar dit is toch een soort bekroning op hun werk.

De prijzen van € 35.000 werden uitgereikd door burgemeester Job Cohen, waarna Perquisite iedereen die aan hun succes had bijgedragen, met name natuurlijk de band, bedankte (deze kregen ook nog een bos bloemen van de organisatie). Pete Philly bedankte (samen met Perquisite en band) met het nummer Grateful. Mooi gebaar.

Op het eind poseerden de hoofdrolspelers nog even voor een foto, met van links naar rechts: Andries Mulder (directeur Amsterdams Fonds voor de Kunsten), Marlies Rohmer (winnaar in de categorie architectuur), Burgemeester Job Cohen, Perquisite, Pete Philly en Julika Rudelius (prijswinnaar in de categorie video).
Daarna werd er nog gezellig nageborreld in het Muziekgebouw.

LINKS:
Pete Philly & Perquisite
Architectenbureau Marlies Rohmer
Julika Rudelius
Amsterdams Fonds voor de Kunsten

zaterdag 23 augustus 2008

Zomerterras Vlaardingen


Zomerterras in het Vlaardingse Oranjepark is een festival dat zich afspeelt gedurende 4 weekeinden in augustus. Naast muziek is er ook (straat)theater en dans en er zijn de concoursen. Via selecties en voorronden spelen 3 groepen in 4 categoriën om een prijs van € 1500. Deze vrijdag was de categorie Wereldmuziek aan de beurt.

De eerste band was Sintiromarus, een zigeunerensemble met traditionele zigeunermuziek uit alle windstreken. Goede muzikanten die met veel verve en veel plezier een goede set neerzetten.

Opvallendste muzikant was Dani Luca op cymbaal, een niet alledaags instrument. Maar ook Anatoli Kotchebine (op keyboards bij afwezigheid van een piano), Noa Eyl en Blichta Hoopman/Mirando op viool schitterden in dit korte optreden.

Tweede band was La Balancoire uit Zoetermeer. Gypsy swing, maar wel met voornamelijk eigen nummers en een enorme gedrevenheid. Vooral de nummers met zang deden ons erg aan Scrappy Hamilton denken, zoals we die in 2001 in Amerika zagen. (cd: Stay on Target), hoewel dat geen gypsy swing was en speelde met veel blazers.

We zagen ze al eens eerder toen ze vorig jaar voor een optreden van het Rosenberg Trio op het stadhuisplein van Zoetermeer gewoon akoestisch begonnen te spelen voor het podium.Goede muzikanten, goede muziek, en hoewel geconcentreed bezig, hebben ze er wel echt plezier in.

De derde band was Noah's Ark, de meest experimentele band van de avond. Wereldmuziek dat zich niet in een genre laat plaatsen. De combinatie van drums, gitaar, viool en sopraansax was prima, maar de songs waren voor ons niet altijd overtuigend.

Winnaar van de avond was uiteindelijk Noah's Ark die hiervoor € 1500 kreeg. De andere groepen waren minstens even goed, maar er kan er maar 1 winnen. Maar eigenlijk waren ze allemaal even goed.
LINKS:
Sintiromarus
La Balancoire
Noah's Ark
Zomerterras Vlaardingen

donderdag 21 augustus 2008

Wouter Kiers Trio in The Duke Leiden


Soms ben je out-of-town voor meerdere afspraken, vandaag hadden we dat in Leiden. Om 6 uur klaar met de eerste afspraak (reis naar Frankfurt voor Robert Wyatt geboekt) en de volgende was om 10 uur. Een 3-gangen menu bij Einstein duurde tot tegen 9, dus er was nog wat tijd over. Omdat we dit al hadden zien aankomen vooraf even op internet gekeken of er nog wat muziek te zien was. En ja hoor, het Wouter Kiers Trio speelde in The Duke.
En al was het maar een uurtje, het was leuk om Wouter Kiers eens anders te zien dan we hem kennen. Blood, Sweat & Kiers hebben we al zeker 5 keer gezien. Altijd leuk, maar kan hij nog meer denk je dan. In juli zagen we hem met Dany Lademacher naast het Werfpop festival, maar nog nooit zagen we hem met een echt jazz programma.
Het Wouter Kiers Trio is een echte vriendenclub bestaande uit Harm van Sleen (contrabas), Maarten Kruijswijk (drums) en Kiers op sax. Het repertoire bestaat uit Jazzstandards, Latinclassics, eigen nummers en vrije improvisatie. We zagen weer eens een andere Wouter Kiers en dat was leuk. Ook al was het maar kort.

LINKS:
Wouter Kiers
The Duke Leiden

zondag 17 augustus 2008

Jazz Festival Delft


Het Jazz Festival in Delft speelt zich grotendeels af op pleinen en in kroegen in de Delftse binnenstad. Het begint op vrijdagavond en eindigt op zondag, maar het hoofdprogramma staat geprogrammerd op zaterdag. Er waren geen echt grote namen om als publiekstrekker te fungeren, maar er waren wel veel goede bands en jong talent.

Tracin' Tracy is zo'n jonge groep, rockend met een funky-jazz inslag. Waren lekker aan het spelen. De eigen nummers waren niet verkeerd, maar misten (nog) net dát wat de band op een hoger niveau kan tillen.

In Delft staat klassieke en alternatieve jazz, blues en rock door elkaar geprogrammeerd. Een afwisselend programma dus. Op de Wijnhaven speelde Jazzsteps traditionele jazz met uitstapjes naar Boogie Woogie.

Hear Here! is een nieuwe 10 koppige band die het Great American Songbook op de planken zet. Goede muzikanten, goede arrangementen en de zangeres is helemaal top. Je zou hooguit iets meer avontuur willen. Prima muziek voor op de terrasrijke Beestenmarkt.

The Basily Family lijkt een kruising te zijn tussen de Basily Boys en Basily, in elk geval allemaal familie. Virtuoze gypsyjazz. Opvallend was de elektrische bas.

Op het terras van Het Meisjeshuis speelden Erwin Beijersbergen (gitaar), Ruud Bergamin (sax) en Jeroen Elfrich (drums) jazz-klassiekers. Lekkere improvisaties door drie topmuzikanten uit de jazz.

Door het mooie weer bijna alle binnenoptredens gemist, alleen een stukje van het nieuwe duo Capisce gezien. In het singer-songwriter genre met gitarist Matto en zangeres Kim. Leuke liedjes en veel speelplezier.

De eigenlijke reden om naar Delft te gaan was natuurlijk het optreden van The Ploctones op de Markt. Een hechte band met voortreffelijke muzikanten. De sterke ritmesectie met Martijn Vink op drums en Jeroen Vierdag op bas, gitarist Anton Goudsmit en saxofonist Efraïm Truillo speelden de sterren van de hemel.

Het was swingen en scheuren, maar ze konden ook 'klein' spelen zoals prachtig een duet van Anton en Efraïm.

Veel nieuwe nummers van een binnenkort op te nemen cd, waarvan vooral 050 en Paalangst indruk maakten. The Ploctones spelen de komende tijd nog overal in het land (en in het buitenland). Als ze in de buurt zijn: ga er beslist naar toe.

Voor het derde achtereenvolgende jaar speelde vervolgens Blood, Sweat & Kiers op de Wijnhaven. Gaat vervelen bij het publiek zou je zeggen, maar niets is minder waar, terras en omgeving waren afgeladen vol. Volgend jaar op de Markt?

Het SNMZ 4tet bestaat uit Dan Simon (bas), Wim Ninaber (sax), Eelco van de Meeberg (gitaar) en Wytze van der Zweep (drums) en spelen eigen jazznummers met veel improvisatie. Een mooie afsluiting van een mooie dag.
Het Jazz Festival Delft is vooral een gezellig festival waarbij veel podia vanaf terrassen te zien zijn. De muziek is leuk, met als absolute topper The Ploctones, maar Blood, Sweat & Kiers en het SNMZ 4tet waren ook van hoog niveau.

LINKS:
Tracin' Tracy
Hear Here!
Basily
Basily Boys
Erwin Beijersbergen
Ruud Bergamin
The Ploctones
Blood, Sweat & Kiers
SNMZ 4tet
JazzfestivalDelft

zaterdag 16 augustus 2008

Haarlem Jazzstad 2008 (vrijdag)


Onze tweede dag in Haarlem had een heel ander karakter, de grote tent was weer opgezet en het festival speelde zich verder buiten, grotendeels op en rond de Grote Markt en de Sint Bavokerk, af.

Het New York Ska Jazz Ensemble opende in de grote tent, een vrolijk sextet dat jazz, raggae en ska mengden tot een feest voor het oor.

Een uur lang speelden ze voornamelijk eigen composities, afgewisseld door een enkele cover. Vooral "RockSteady" Freddie Reiter (sax, fluit, zang), Mark Paquin (trombone, zang) en Yao Dinizulu (drums) maakten indruk. Een leuke band en prima opener van de avond.

Op het podium op het Klokhuisplein speelde de Beter R. de Vriesband een combinatie van jazz en blues in een stevig jasje.

De band speelt hecht en met verve met saxofonist Ruud de Vries in de hoofdrol. Prima festivalband.

In de grote tent stond vervolgens José James op het programma. Omschreven als de beste zanger in het jazzsoulgenre sinds Bobby McFerrin kon hij dit in Haarlem niet helemaal waar maken. Of het nu kwam omdat ze rechtstreeks van Schiphol kwamen of dat het licht aan het repertoire dat te weinig afwisseling boodt is moeilijk te zeggen.

Ook de afstelling van het geluid was niet echt geweldig en dat is natuurlijk funest voor een festival met gelijktijdig optredens op meerdere podia, een deel van het publiek had het na een paar nummers wel gehoord en ging de kleinere podia verkennen.

De New Generation Big Band bestaat uit een groep jonge muzikanten die het klassieke big band geluid combineert met funky grooves. Een verfrissend geluid in de soms erg traditionele wereld van de big bands.

Dit jaar treden ze op met zangeres Senna en DJ Maestro. Het was een beetje jammer dat ze het big band geluid met Senna erbij een beetje kwijt raakten, combinaties juichen we altijd toe, maar beide partijen moeten dan wel een gelijkwaardige inbreng hebben. En dat was hier niet het geval.

Het laatste optreden dat we zagen (er was natuurlijk veel meer, maar het was onmogelijk alles te zien) was van Rik Mol en de Ben van den Dungen groep. Vorige maand speelde Rik Mol nog met Sven Hammond Soul in Kijkduin, dit was weer een heel andere combinatie.

Als gast stond zangeres Kim aangekondigd, maar 'door omstandigheden' kon dit niet doorgaan. Ze werd vervangen door een duo bestaande uit een toetsenist en een zangeres, waarvan we de naam niet goed konden verstaan (Lex Empress). En dat was ook een beetje het probleem van dit optreden, het geluid was bagger. De basedrum overheerste alles, de bas was nauwelijks te horen en de zang kwam slecht door. Jammer, want het goede spel van Rik Mol en Ben van den Dungen verzanden nu in een moeras van geluid. Dat kan nooit de bedoeling zijn geweest.
Haarlem Jazzstad is een vijfdaags festival waarvan we er twee meemaakten. Twee totaal verschillende dagen, muzikaal gezien was de eerste dag (met Eric Vloeimans en Anton Goudsmit in de Philharmonie) het beste, maar de tweede dag won het in de open lucht aan sfeer.

LINKS:
New York Ska Jazz Ensemble
Beter R. de Vriesband
José James
New Generation Big Band
Rik Mol
Ben van den Dungen
Haarlem Jazzstad

vrijdag 15 augustus 2008

Haarlem Jazzstad 2008 (donderdag)


Na Schollenpop trof het weer ook Haarlem Jazzstad: door stormachtig weer woei het dak van de tent met het hoofdpodium op de Grote Markt er op woensdag vanaf. Optredens op die dag werden verplaatst naar stadhuis en de Philharmonie. Ook donderdag was de tent nog niet vervangen, dat kost nou eenmaal 2 dagen.
Dus ook het programma van de tweede dag speelde zich af in de Philharmonie. Een prachtige zaal met een geweldige akoestiek en daardoor muzikaal gezien een enorme verbetering. Alleen het festivalgevoel verdween daardoor een beetje en veranderde in een serieuze concertsfeer. Maar beter had het donderdagprogramma het niet kunnen treffen!

Want het programma was te mooi om in een rumoerige tent gespeeld te worden. Het Robin Nolan Trio had anders nooit zoveel indruk gemaakt als het nu deed. Het trio (contrabas, slaggitaar en gitaar), dat een hedendaagse interpretatie van Gypsyjazz (Django Rheinhardt/Rosenberg Trio) speelt, had als gast gitarist Anton Goudsmit (o.a. New Cool Collective, Ploctones), die dit genre uitstekend bleek te beheersen. De zaal, hoewel nog niet goed gevuld, was muisstil.

Een groter contrast dan met de Engelse band Led Bib lijkt nauwelijks mogelijk, punk-jazz van het zuiverste water. De 5 mans band onder leiding van drummer Mark Holub speelde een energieke, maar wat introverte set.

Drummer en bassist zorgden voor een strak ritme, de keyboards wandelden daar dan weer lekker doorheen. De 2 altsaxofonisten improviseerden daar dan weer bij dat het een lust had.

De saxofonisten speelden zowel solo's als duetten, met begeleiding van de rest van de band. Led Bib bewijst dat jazz ook van deze tijd kan zijn. Volgend jaar op Lowlands graag. Daar horen ze echt thuis.

Daarna was het de beurt aan Eric Vloeimans, die carte blanche had gekregen om de rest van de avond in te vullen. En hoe!
Allereerst speelde hij 3 nummers samen met de Duitse pianist Florian Weber. Een heel bijzondere combinatie van Jazz en klassieke muziek. Ondenkbaar dat dit uit de verf was gekomen in de rumoerige tent op de Grote Markt. De inmiddels tot de nok gevulde zaal was wederom muisstil en genoot volop.

Eric Vloeimans is jazztrompettist, maar is dat label allang ontstegen. Met Florian Weber speelt hij bijna klassieke muziek, met Fugimundi, het volgende programma-onderdeel, is het weer eerder wereldmuziek. Met Anton Goudsmit en pianist Herman Fraanje maakt hij er wel weer iets speciaals van. Goudsmit haalt alle mogelijke geluiden uit zijn gitaar, inclusief het ritmisch klikken van een schakelaar op de gitaar.

De avond wordt afgesloten met een lang (maar altijd te kort) optreden van Gatecrash, Eric Vloeimans' elektrische band. Bassist Gulli Gudmundsson en drummer Jasper van Hulten zorgen voor de basis, Florian Weber (in plaats van Jeroen van Vliet) voor de afwisseling op toetsen.

Anton Goudsmit is ook nog even in beeld als gastmuzikant, zijn derde optreden op deze avond. Een zeer veelzijdig gitarist. Eric Vloeimans genoot volop van alles wat er om hem heen gebeurde, en terecht. En dat alles tegen een decor van een mooi aangelicht concertorgel.

Turntabelist (je mag hem van Vloeimans geen DJ noemen en daar heeft hij gelijk in) Git Hyper maakte het optreden compleet. Vooral de improvisaties en interacties tussen vinyl en trompet mochten er zijn. Al met al een fantastische festivalavond.

LINKS:
Led Bib
Eric Vloeimans
Anton Goudsmit
Haarlem Jazzstad

zondag 10 augustus 2008

Waterpop in Wateringen


Net onder Den Haag, in het Wateringse Hofpark, speelde Waterpop zich voor de 31ste keer af. Zelden zo'n strak geörganiseerd festival meegemaakt, dat nauwelijks afweek van het gepubliceerde programma. Een groot dubbelpodium en een kleiner podium (dat dus Stage 1 heette) aan de overkant van het parkje maakte het mogelijk dat er continue muziek was, zonder dat je iets hoeft te missen.

Bij aankomst stond de Deense Metalband As We Fight op Stage 1 te spelen, Keihard en rockend, maar te weinig van gezien om echt een oordeel over te hebben. (Te laat komen om absoluut zeker Shane Shu te missen is natuurlijk wel een goed excuus).
Behalve muziek was er straattheater met rondhoppende kangoeroes en er was een hoek van het park ingericht voor kinderactiviteiten. Waterpop is een echt familiegebeuren.

De Jeugd van Tegenwoordig stond vervolgens op Stage 2 en was één van de publiekstrekkers. Naast het onvermijdelijke Watskeburt?! deden ze ook nummers van hun nieuwste cd De Machine. Persoonlijk zie je liever een live band erbij, maar toen de cd-speler even uitviel gingen ze gewoon a capella door. Heel profesioneel!

De Zweedse band Hyacinth House is al enige tijd succesvol in het Nederlandse clubcircuit en maakte de status van veelbelovend helemaal waar. Een mengeling van Americana en The Doors, aangevuld met een stevige portie somberte. Fans van Madrugada of The Nomads weten genoeg: Scandinavia Rocks!

Enige punt van kritiek zou misschien de veelvuldige wissels van instrumenten kunnen zijn, zodat door het stemmen van de gitaren er lange stiltes tussen de nummers waren. Maar sommige van die instrumenten gaven het optreden ook weer wat extra's.

De Bloody Honkies zijn een heftige band uit Lichtenvoorde die alles op zijn grondvesten doet schudden. Goede sound, goede energie, maar een nummer dat je echt bijblijft ontbreekt nog. Komt nog wel.

The Madd is een feestband ten top, sixties garage punk avant le lettre. Moeten alleen niet zoveel kletsen tussen de nummers door, speel liever een extra nummer als 96 tears van Question Mark & the Mysterians. Muzikaal was het wel een echt feest. En hun muziek is niet alleen verkrijgbar op cd, maar ook op vinyl (LP). Echt sixties.

Waterpop heeft een bescheiden budget, maar een naam voor het aantrekken van talent dat de komende jaren heel groot gaat worden. The Madd zou er daar één van kunnen zijn, maar het Zuid-Afrikaanse Hot Water is dat zeker. Volgend jaar toeren ze door Europa (festival organisatoren boek ze snel), maar Waterpop haalde ze voor 1 optreden naar Europa.

Het was het meest succesvolle optreden op Waterpop gezien de publieke belangstelling, maar het was gewoon ook het beste. Een combinatie van Zuid-Afrikaanse muziek met blanke toevoegingen. Swingend van het begin tot het einde en ondanks de beginnende regen was het publiek niet weg te slaan.

Soubry Makupula speelde een groot arsenaal percussie instrumenten en verstevigde daarmee het Afrikaanse ritme.

Een instrument dat we in Europa niet kennen is de Afri-Can, een tot gitaar omgebouwd olieblik. Een wonderlijk geluid, maar wel mooi. Afrikaanse muziek is al jaren gezellig, maar zelden vernieuwend. Hot Water brengt daar verandering in.

Tijdens Hot Water begon het dus zachtjes te regenen, maar allengs werd dit steeds harder. Het optreden van Repoman was wel leuk, maar de omstandigdheden maakten toch een terugkeer naar huis onvermijdelijk. Hit me TV en Wicked Jazz Sounds Band zijn de komende tijd nog wel her en der in het land te zien, maar op Korai Öröm moeten we nog even wachten. Jammer. Maar ook zonder alles gezien te hebben was het al een zeer geslaagd festival.

LINKS:
As We Fight
Jeugd van Tegenwoordig
Hyacinth House
Bloody Honkies
The Madd
Hot Water
Repoman
Waterpop