donderdag 30 april 2009
Onverwacht boeiende Koninginnenacht in Leiden
Nieuwkomers in Leiden wordt het niet gemakkelijk gemaakt. Waar moet je naar toe voor leuke live muziek? Huis-aan-huisbladen hebben een agenda, maar zijn nooit compleet, het L.O.S. magazine biedt het meeste, maar is dan weer niet online, en over het aantal cafe's met een eigen site .... Dus gingen we op goed geluk de Koninginnenacht in Leiden in.
In Oloroso speelde Komen Lopen, leuke coverband en wij zagen alleen nog maar de soundcheck.
In De Kroeg aan het Kort Rapenburg speelde Balderdash met een set covers.
Het splinternieuwe Grand Cafe De Nachtwacht aan de Nieuwe Beestenmarkt was het podium voor de Black Albino´s, een reunie van een band die daar ook al speelde toen de tent nog Aggie´s heete. Goede Shadows covers en prime Siskebab.
In Jazzcafe The Duke aan de overkant stond een open podium aangekondogd, maar hier bleek Terryman te spelen, Amerikaansw bluesgitarist, die ooit nog eens met de Grateful Dewad speelde. Leuk hoe ze van Hey Bo Diddley overgingen in Hey Joe.
Het kleinste kroegje in Leiden dat we kennen is Jantje van Leyden, maar altijd staat daar een flinke band op het podium. Iemand met een gitaar zou je verwachten, maar hiet stond de vijfmans Andsrew Spiekerband te spelen.
We hebben vast heel wat gemist, maar onze eerste Konionginnenacht iun Leiden was zeker geslaagd.
Labels:
Andrew Spieker,
Balderdash,
Black Albino´s,
Komen Lopen,
Koninginnenacht,
Leiden,
Terryman
zondag 26 april 2009
Ad Colen Quartet mooie afsluiter Hot House seizoen
Net als gisteren in Q-bus was het concert vandaag een soort van cd-presentatie. Omdat bij de programmering nog niet duidelijk was of de cd al af zou zijn was het niet aangekondigd, maar net vandaag was de nieuwe cd 'Free"van het Ad Colen Quartet binnen gekomen. Op zich niets bijzonders, maar het gaf de avond een extra dimensie en het inspireerde de band zichtbaar.
Ad Colen speelt tenor- en sopraansax en deed dat met een enorme souplesse. Niet vaak iemand zo vingervlug over de kleppen zien gaan. Maar hij kon ook heel subtiel zijn. De muziek was wisselend zeer intiem en hard scheurend.
Gé Bijvoet is de pianist en gaf het optreden soms een klassiek tintje. Maar als dat nodig was beukte hij ook stevig mee in de meer rock getinte nummers.
We zagen hem al eerder met Lavalu in De Burgt, drummer/percussionist Yonga Sun. Toen waren we al onder de indruk, maar hier kon hij echt laten horen wat hij allemaal kon. Het repertoire was gevarieerd en dat was zijn spel ook, van heel klein naar heel groot, Moderne mainstream heette het in de aankondiging, maar het is meer, veel breder.
Het Quartet werd vervolmaakt door Wiro Mahieu (bekend van de Paul van Kemenade band)op de contrabas. Meestal op de achtergrond, maar soms in een hoofdrol. Maar zoals zo vaak bij bassisten een onmisbare schakel in het geheel.
Vier topmuzikanten die een avond hebben waarop alles goed gaat met een geïnteresseerd en enthousiast publiek zorgen ervoor dat de band het beste van zichzelf gaf. En je zag de band groeien tijdens het optreden. Een waardige afsluiter van het Hot House seizoen 2008/2009.
LINKS:
Ad Colen
Gé Bijvoet
Yonga Sun
Leids Jazztrio
Labels:
Ad Colen,
De Burcht,
Ge Bijvoet,
Hot House,
Leiden,
Wiro Mahieu,
Yonga Sun
zaterdag 25 april 2009
Kort maar krachtig optreden Skipper
Skipper is een singer-songwriter uit Leiden die onlangs de cd Architecture and Design uitbracht (intrigerende titel). De opnames voor deze cd verliepen echter anders dan gepland, technicus Corno Zwetsloot programmeerde en sampelde er op los. Resultaat: een spannende cd met mooie nummers en goede arrangementen, maar hoe breng je dat live?
Simpel denk je, je zoekt een aantal goede muzikanten erbij die dat alles live kunnen waarmaken. Maar dat koste de nodige moeite. Gelukkig, na enig zoeken heeft Skipper (Mike Schepers) een perfecte band bij elkaar.
Mart van Hamersveld speelt gitaar, keyboards en zingt en is de grootste steun en toeverlaat voor Mike. De muziek van Skipper heeft een duidelijke link met de muziek van rond 1970. Maar niet een bepaalde stijl, deed me denken aan de muziek van de Beach Boys tot die van de Velvet Underground. Interessante mix.
Ineke Duivenvoorde speelde uitstekend drums en Loes van Dorp completeerde het kwartet op keyboards en percussie. Hoewel ze wat meer op de achtergrond bleven, waren ze van onschatbare waarde voor het totale geluid.
Het optreden duurde slechts 45 minuten, maar overtuigde volledig. Weer zo'n band die je deze zomer op diverse festivals zou willen zien. Ze zijn het meer dan waard.
LINKS:
Skipper
Q-bus
zondag 19 april 2009
La Balancoire breekt door
We zagen La Balancoire voor het eerst op het jazzfestival in Zoetermeer waar ze in de pauze op lokatie Stadhuisplein, vlak voor een optreden van het Rosenberg Trio, brutaalweg gingen spelen voor het podium. Pure Gypsy Jazz toen nog, maar in nog geen twee jaar kan er veel veranderen. Vanavond presenteerden ze hun eerste cd: LB001 waar de Gypsy Jazz nog steeds aanwezig is, maar aangevuld is met een popsound, een eigen geluid.
Wieger Hoogendorp is de uitstekende gitarist en zanger van de band, die begonnen met nummers van hun nieuwe cd, afgewisseld met standards als Summertime. Het was goed om te horen dat ze zich ontwikkeld hebben van Rosenberg/Raisa/Basily klonen tot een band met een eigen geluid. Zonder hun roots te ontkennen natuurlijk.
Thomas van der Zwan speelt ritmegitaar en is de onmisbare ondersteuning voor Wieger's solospel. Tijdens de tweede helft van de eerste set traden er diverse gastmuzikanten voor het voetlicht, waarmee jazz klassiekers (geweldig) werden gespeeld als Nignt in Tunesia en Caravan.
Om de band compleet te maken is er Martin Broeders op contrabas en is eveneens onmisbaar voor beide gitaristen. Perfecte samenwerking en het swingt de pan uit. Indrukwekkend was de versie van John Coltrane's Mr. PC met drummer en blazers.
Een overtuigende eerste set met klassiekers maar ook een geheel eigen inbreng. Geschikt voor elk muziekfestival de komende zomer.
Na de pauze hadden ze Stochelo Rosenberg weten te strikken om als gast mee te spelen. Die doet dat natuurlijk niet zomaar met iedereen, dus hij ziet wel kwaliteiten in La Balancoire. Maar duidelijk werd wel dat Stochelo nog een maatje groter is. Niettemin een goed samenspel.
Tenslotte kwamen alle muzikanten van de avond weer bij elkaar om samen When the Saints te spelen. Een vrolijke toegift bij een boeiende avond in een bijna uitverkochte Boerderij in Zoetermeer. Vorig jaar vergeleken we ze nog met Scrappy Hamilton, nu met al die extra muzikanten (en vooral blazers) kwam dat nog meer over.
LINKS:
La Balancoire
Geweldige videoclip van het nummer Jim Bean
Stochelo Rosenberg
Scrappy Hamilton
De Boerderij
Labels:
De Boerderij,
La Balancoire,
Stochelo Rosenberg,
Zoetermeer
vrijdag 17 april 2009
Lekker freewheelen met Bart Lust
High Energy Modal Jazz speelde het Bart Lust Quintet in cafe De Burcht in Leiden, zo stond het althans omschreven op de site. Had net zo goed Impro Hardbob kunnen zijn, maar ja what's in a name?
De kern van de band bestaat uit Bart Lust op trombone en Tom Beek op tenorsax. Ze speelden afwisselend solo's, maar begonnen en eindigden veel nummers vaak samen, een mooie combinatie.
De meeste stukken zijn geschreven door Bart Lust, maar er waren ook een aantal nummers van bassist Ben Janssen. Duidelijk herkenbaar aan het lagere tempo, de meer ballad-achtige nummers zeg maar. Steven Hupkens zat achter de vleugel en kreeg alle ruimte voor zijn solo's.
Franc auf dem Brinke tenslotte was goed op dreef achter het drumstel. De band was goed op dreef, de zaal was redelijk gevuld, maar het aanwezige publiek was enthousiast. En terecht, het was een mooi optreden.
Maar dan denk je, waar zag ik Bart eerder? Even checken en inderdaad, we zagen hem eerder met de New Cool Collective Big Band en de New Generation Big Band. Ook Tom Beek zagen we eerder tijdens de Leidse Jazzweek in de tuinzaal van De Burcht. De jazzwereld is soms klein.
LINKS:
Bart Lust
Leids Jazztrio
Labels:
Bart Lust Quintet,
Burcht Jazz,
Leiden
maandag 13 april 2009
't Valies op z'n paasbest in De WW
We zagen ze twee weken geleden al, toen ze bij het Open Podium een setje speelden. Dat klonk goed en nu stonden ze een hele avond in De WW in Leiden. Kijken wat ze nog meer in petto hebben.
Natuurlijk speelden ze dezelfde nummers weer, maar omdat ze nu ruimte hadden voor vier sets konden ze een veel breder repertoire laten horen. Naast Angelsaksische en eigen Nederlandstalige nummers, speelden ze ook nog flink wat pop-covers.
Nummers van Del Shannon, The Who, Fleetwood Mac, Van Morrison, Tracy Ullman en het Klein Orkest om er maar eens een paar te noemen. En dat ze allemaal multi-instrumentalisten zijn bewezen bij de toegift, waar iedereen een ander instrument bespeelde.
't Valies staat garant voor veel luistergenot voor het publiek en veel speelplezier van de muzikanten.
LINKS:
't Valies
De WW
vrijdag 10 april 2009
Three Elements Dancing goed op dreef
Steve Coleman doet het met Five Elements en is ongrijpbaar, we zagen hem vorig jaar nog in Den Haag, net voor dit weblog begon. Elvis Sergo houdt het eenvoudiger met slechts Three Elements en bovendien Dancing. Een swingende avond in cafe De Burcht in Leiden, waarbij vooral het speelplezier van de muzikanten oversloeg op het publiek. De handen gingen op elkaar, de voeten gingen van de vloer, alleen de billen bleven op de stoelen, dansen was er niet bij.
Elvis Sergo speelt Hammondorgel, zowel toetsen als pedalen, waarmee hij de baspartijen doet. Vooral in een nummer van bassist Jaco Pastorius liet hij horen dat hij dat heel goed kan. Veel van de gespeelde nummers waren covers, maar allemaal in een eigen bewerking en met een eigen geluid.
Jan van Nieuwenhuize op slagwerk moest zijn best doen om het nieuwe Hammondorgel van Elvis bij te houden, maar deed dat met overgave. In de pauze vertelde hij dat er plannen zijn om een cd te gaan opnemen, die als alles goed gaat later dit jaar verschijnt. Gelijk kopen als die uitkomt!
Mick Heine, het derde element speelde gitaar en nam de meeste solo's voor zijn rekening. Of het nu om eigen nummers of nummers van Wes Montgomery, Eddie Harris, Jimmy Smith, Maceo Parker, of The Meeters ging, hij speelde ze allemaal. Leuk dat het niet de bekendere nummers van deze muzikanten waren, die iedereen al speelt, maar juist de minder bekende, maar niet minder goede nummers. De enige evergreen was Sonny.
Als je van Fusion tot Funk en van Blues tot Grooves houdt is dit de ideale band, voor feesten en partijen, maar vooral ook voor scheidingen verzekerde Elvis ons. Het was een swingend optreden met een enthousiast publiek en een band die geweldig op dreef was. Smaakt naar meer en naar een cd!
LINKS:
Elvis Sergo
Jan van Nieuwenhuize
Leids Jazztrio
zondag 5 april 2009
Boeiend optreden Sanna van Vliet Kwartet
Ze stonden aangekondigd als trio, maar speelden op één nummer na alles met z'n vieren, dus het lijkt toch echt meer op een kwartet. Maar dit terzijde.
Sanna van Vliet is een prima pianiste en een uitstekende zangeres die er in geslaagd is een stel topmuzikanten rond zich te verzamelen. Het resultaat was een boeiend, veelzijdig en ronduit uitstekend concert.
Sanna van Vliet is de muzikale spil van het gezelschap en speelde naast standards ook eigen nummers van haarzelf en Marius Beets. zoals het uitbundige In a Dream en het melangolische Long Ago. Nummers die op een nieuw op te nemen cd moeten komen.
Marius Beets is een bassist die al vaker op dit weblog voorbij kwam, maar ook hier weer in optima forma speelde. En zoals gezegd is hij (mede)componist van een aantal van de nieuwe nummers.
Erik Ineke is natuurlijk ook geen onbekende. Hier een foto van het enige nummer waarin hij de brushes gebruikte. Verder speelde hij alles met sticks, hard maar zeer goed.
Ferdinand Povel is ook al geen onbekende in de Nederlandse Jazzscene, een tenorsaxofonist die er mag zijn. Kortom geweldige muzikanten die er ook nog eens zin in hadden. Speciale vermelding verdienen nog de nummers This is New van Kurt Weil en Cole Porter's All through the Night. Een buitengewoon boeiend optreden in een bijna uitverkocht huis, het duurt dan altijd te kort.
Links:
Sanna van Vliet
Fascinating Jazz
Labels:
De Sniep,
Fascinating Jazz,
Sanna van Vliet
vrijdag 3 april 2009
Yuri Honing: technisch perfect, te weinig emotie
Yuri Honing hoort tot de top van de Nederlandse saxofonisten. Dus vooraf vraag je je al af wat hij te zoeken heeft in het Burchtcafe in Leiden, hij zou toch minstens in de tuinzaal moeten staan. Maar nee, hij staat met zijn kwartet in de kroeg te spelen voor nog geen 50 man publiek, waarvan de helft het te druk heeft met socializen om naar de muziek te luisteren. En dat is jammer en niet erg inspirerend voor de muzikanten.
En dat was een minpunt, want voor deze premiere (of was het een try-out?) had hij niet de minste muzikanten om zich heen verzameld. Zoals pianist Wolfert Brederode en bassist Frans van der Hoeven. Ze speelden allebei geweldig, maar de vonk sloeg nog niet over.
Drummer Joost Lijbaart was ook niet te versmaden en Yuri Honing zelf is natuurlijk een fantastisch saxofonist. Maar om de één of andere reden werkte het niet echt. Pas in de tweede set kwam het een beetje op gang, vooral met een Wayne Shorter nummer. Of het nou lag aan de ambience (begrijpelijk), het publiek (ook), de nieuwigheid van deze groep of iets anders is moeilijk te duiden, en misschien is het succes van Wired Paradise wel de spelbreker. Te veel projecten tegelijkertijd is soms ook niet goed.
Yuri beloofde dat de cd van dit interessante kwartet op 2 oktober 2011 zal uitkomen, dus er is nog alle tijd om het op topniveau te tillen. Technisch was het allemaal in orde, maar de onontbeerlijke emotie ontbrak nog.
Volgende keer neem ik in elk geval een spandoekje mee met de tekst "Kop dicht en luisteren" er op, misschien helpt dat.
LINKS:
Yuri Honing
Labels:
Burcht Jazz,
Yuri Honing
Abonneren op:
Posts (Atom)