zaterdag 31 juli 2010

Wegdromen bij Robin Koerts


Een solo optreden van een bassist klinkt niet erg boeiend, maar als er genoeg elektronica bij komt kijken kan het best interessant worden. Zoals deze middag in De Twee Spieghels waar Robin Koerts drie spannende sets neerzette.

Eerder deze maand stond hij ook al op dit podium, toen met Frans Heemskerk en Arthur Flink, nu alleen. Nou ja, wel met een laptop en een batterij knoppen en pedalen, maar geen andere muzikanten. The Funk Soul Scream stond op het affiche en dat dekte de lading goed, jazz met een flinke portie funk en soul.

Voor Robin Koerts was dit een soort try-out en vooral bij de eerste set kwam het nog wat nerveus, zeker niet ontspannen, over. Maar hoe meer hij op gang kwam hoe leuker het werd, met heel relaxte, dansbare muziek waarbij je ook heerlijk kon wegdromen. Genieten!

LINKS:
Robin Koerts
De Twee Spieghels

maandag 26 juli 2010

Veel speelplezier in De Twee Spieghels


Behalve concerten op zaterdag- en zondagmiddagen zijn er in wijn- en jazzcafé De Twee Spieghels in Leiden ook jamsessies op de maandagavond. Deze avond was dat onder leiding van zanger en saxofonist Lodewijk van Gorp. De eerste set speelde hij met een aantal 'meegenomen' muzikanten bekende en minder bekende nummers. Het café zat stampvol en zowel publiek als muzikanten genoten er van.

De sets daarna werden gespeeld met telkens andere muzikanten, zowel professionals als amateurs, ieder nummer in een andere bezetting. Het niveau was hoog, de muziek lekker toegankelijk omdat het toch vooral de wat bekendere standards waren. Mooie Watermelon Man bijvoorbeeld.

En als je dan zanger bent en je kent wel het nummer, maar niet de tekst uit je hoofd, dan is er altijd nog de iPhone om de tekst snel even op te zoeken en als spiekbriefje te gebruiken.
Het was een gezellige avond met prima muziek en veel speelplezier, het is dat er sluitingstijden zijn, anders speelden ze nu nog!

LINKS:
Lo van Gorp
De Twee Spieghels

zondag 25 juli 2010

Zondag muziekdag in Leiden 2


Het was vorige week prima bevallen dat rondje langs de Leidse podia dus daar gaan we een gewoonte van maken. Eerst weer naar restaurant Zijlstroom voor een optreden van het Dolf Delprado Trio. Er was kans op regen dus daarom was het optreden deze keer binnen, midden in de prachtig verbouwde meelfabriek in Leiderdorp, pal onder een indrukwekkende kroonluchter.

Waar het trio uit bestond was vooraf niet aangekondigd, maar dat bleek een echte verrassing te zijn, want niemand minder dan Simon Richter was erbij op saxofoon. Helemaal goed dus. Ze speelden jazzstandards met heel veel imrovisatie in een heel ontspannen sfeer.

En dan was er Vincent Koning op gitaar, ook niet de eerste de beste, varrassing 2 dus. En prima muziek dus weer in de Zijlstroom met nummers als Caravan, Stompin' at the Savoy, The Leader, FSR en Bye Bye Blackbird.

Dolf Delprado zelf is natuurlijk de bekendste bassist van Leiden die al heel wat jaren meegaat maar nog steeds geweldige dingen uit zijn contrabas weet te halen. Een gedenkwaardig optreden en ze komen hier wel vaker spelen, iets om naar uit te kijken.

Door de geweldige muziek, onverwachte ontmoetingen en een flinke regenbui was het onmogelijk om deze keer het Theehuis in de Leidse Hout aan te doen, dus rechtstreeks door naar jazz- en wijncafe De Twee Spieghels en dat was eigenlijk ook wel zo logisch want daar hangt dit schilderij van Willem Breddels, een portret van Dolf Delprado. Over bruggetjes gesproken! (Bedankt voor de tip Clara!)

Want we kwamen natuurlijk voor het Marzio Scholten Trio dat op het kleine podium heerlijk stond te spelen, vlak naast het schilderij van Dolf Delprado.

Marzio Scholten is een jonge jazzgitarist en componist, die met zijn Group en Quartet al veel succes heeft in binnen- en buitenland en nu hier zomaar in De Twee Spieghels staat met zijn moderne creatieve jazz.

Het trio bestond verder uit drummer Mark Schilders en de Amerikaanse bassist Sean Fasciani. De eerste set was vooral beschaafd en bedachtzaam, alsof ze nog even op moesten warmen, maar wel boeiend. De tweede set was duidelijk avontuurlijker, ze kregen er echt zin in, en bij de derde set werd er steeds meer geëxperimenteerd, het ging helemaal los, heel goed!
Het was weer een prima Leidse muziekzondag, met twee super bands, die vol overgave en met liefde voor muziek twee uitstekende optredens verzorgden!

LINKS:
Simon Rigter
Vincent Koning
Zijlstroom
Marzio Scholten
Mark Schilders
De Twee Spieghels

PleinOpen op zijn best


Voor de derde keer naar PleinOpen op het Haagse Spuiplein met dit jaar een nieuwe opzet. Niet meer 1 groot podium en een underground stage, maar 2 podia, ruggelings, midden op het Spuiplein. En een nonstop programma, al was het ondoenlijk om zowel het eind van het ene optreden als het begin van het volgende te zien. Maar de opzet werkte uitstekend.
The Relish opende het festival op het oostpodium met een prima set met een mix van soul, pop en jazz, maar toch vooral rock. Strakke drummer en vette baslijnen maakten het optreden een lekkere binnenkomer en een leuke verrassing.

Op het westpodium volgden de Pop up Animal Kids met stevige rock, afgewisseld met een ingetogen ballad en sferische toestanden. Het tweede jonge Haagse bandje waar je in de toekomst vast meer van gaat horen.

Ook leuk, stevig en swingend waren The Bohemes. Een lekker gitaarbandje met invloeden uit de Engelse Mod-scene (Jam, Kinks, Small Faces). Volgende week gaan ze 2 weken op toer door Engeland, die komen er wel!

En het kan niet op, alweer op het westpodium speelde So Electric een combinatie van garage en sixties. Stevig, swingend en mooi meerstemmig. De lead gitaar imponeert. Vierde band alweer die duidelijk maakt waarom de titel Beatstad echt bij Den Haag hoort.

Van een heel ander kaliber is I Chaos, een death metal band waarvan de leden hun sporen al lang verdiend hebben. Het is misschien niet iedereens smaak, maar ze zijn heel goed in hun genre: Stoere Metal!

Heel anders en heel verrassend was de band King Me. Hun muziek wordt omschreven als Noisepop/Indiefolk, maar psychedlische trancepop dekt de lading net zo goed. Echt een band voor de grotere zomerfestivals.

Headlife is weer lekker recht voor zijn raap muziek, een kruising tussen de Golden Earring en Pearl Jam, met een eigen touch. Erg goed!

Surfpunk van de bovenste plank speelt de Haagse band Drunktank, geen noot teveel, maar elke keer raak. Een soort Duinroosjes om zo te zeggen.

Na 8 heftige en interessante bands was het volgens de organisatie blijkbaar tijd voor iets rustigers, een rustpunt in het programma. Want hoewel Dyzack stond aangekondigd als Singer-noise writer, iemand die probeert technomuziek uit te vinden op gitaar, was het een alt.singer-songwriter, leuk maar meer niet.

Gelukkig was daar dan weer op het westpodium de noisepunkband Adolf Butler, een retestrakke band, niets mis mee, maar de zang was gewoon niet goed (afgesteld) en dat was jammer.

Een festival bestaat zelden voor iedereen uit louter hoogtepunten, maar dieptepunten als De Kraaien kom je zelden tegen. Platvoerse rappers, geen niveau en niet eens live muziek, verdoezeld met een hoop zooi die je het publiek ingooit om de aandacht af te leiden. Echt slecht!

Maar gelukkig is er dan weer The Fudge en dat maakt veel goed, het is weer live muziek, het rockt, swingt en getuigd van een visie. Electro Magnetic Balkan Rock Experience heet het te zijn. Het zal allemaal wel, het is gewoon goed.

Nog een tegenvaller op het oostpodium was Loop the Balloon met verschillende soorten ballonnen en een loopstation, dat boeit 5 minuten, geen 30.

Ondertussen staan op het westpodium dj's geprogrammeerd, geen instrument te bespeuren, dus geen echte muziek. Maar er waren op het oostpodium nog genoeg interessante bands om niet weg te gaan. Zoals Nondegreen met een rijk muzikaal verleden en met Pixies, Nirvana en Sonic Youth als inspiratie helemaal goed!

Goed was ook Bombay Show Pig met Rock Solid Loud Noise. Laten we het houden op stevige, ontregelende, rock, de leidraad voor deze editie van Plein Open dit jaar, zeker geen verkeerde.

De twee voorgaande jaren waren muzikaal misschien wel wat afwisselender muzikaal gezien, zo was er dit jaar bijvoorbeeld helemaal geen raggae, maar uiteindelijk was er nog wel hip-hop in de vorm van L4 de band rond DNA, Stamina en Mic Nif. Met een fikse band, uit allerlei hoeken van de muziek. Goed om te horen.

Sluitstuk van de avond was All Missing Pieces, in mei stonden ze nog op ditzelfde plein op het bevrijdingsfestival maar hadden toen allerlei technische problemen (waar ze zich goed doorheen sloegen), maar ze zagen dit toch als goedmaker voor dat concert. En dat is zeker gelukt.

Alle bands speelden 30 minuten, alleen L4 en All Missing Pieces kregen 45 minuten en dat gaf hen de kans een nummer met gastmuzikant (Bas? op gitaar) te spelen: I Can't Explain, voor een oud Who fan kan zo'n optreden niet meer stuk.
Het was het beste Plein Open van de afgelopen jaren, een voorbeeld van hoe een in principe ongezellig plein toch leuk kan worden. Het gaat niet om de entourage maar om de inhoud.

LINKS:
The Relish
Pop up Animal Kids
The Bohemes
So Electric
I Chaos
King Me
Headlife
Drunktank
Dyzack
De Kraaien
Adolf Butler
The Fudge
Nondegreen
Bombay Show Pig
L4
All Missing Pieces
PleinOpen

zaterdag 24 juli 2010

Talentenjacht mooie opmaat voor Plein Open


Op weg naar het Plein Open Festival in Den Haag nog even langs de Leidse grachten gereden om het talentenjacht te vinden. En het lukte, bij Annie's lag de band R!fe uit Lelystad in de Rijn. Grunge a la Pearl Jam en het klonk heel goed. Maar na twee nummers scheidden onze wegen al weer, toch een goede opmaat voor wat er later in Den Haag nog allemaal te horen en zien viel.

LINKS:
R!fe
Het Talentenjacht

zondag 18 juli 2010

Zondag muziekdag in Leiden


Het leek een mooi rondje muziek op de zondagmiddag, maar het was er nog nooit van gekomen. Vandaag eindelijk de aftrap van hopelijk vele mooie muziekzondagen in Leiden. Tussen 2 en 6 uur zijn er optredens in restaurant Zijlstroom (Leiderdorp) en het Theehuis in de Leidse Hout (bijna Oegstgeest)en van 4 tot 7 uur is er een optreden in jazz en wijncafé De Twee Spieghels in hartje centrum.

Bij Zijlstroom speelde Willy Momo buiten op het terras een aantal akoustische sets met een eigen interpretatie van (western) swing, Americana met een vleugje gipsy jazz. Heerlijk rustige singer-songwriter ballads voor de vroege zondagmiddag. Onno Voorhoeve zong, speelde gitaar en banjo, Fokko de Vries speelde gitaar en Paul Hofmeister speelde bas. Twee hele leuke sets gezien met een aantal prachtige liefdesliedjes.

Dan naar de Leidse Hout voor een optreden van Little Boogie Boy voor het terras van het Theehuis, vorige week stond hij nog met zijn band in de muziektent naast het Theehuis, nu met alleen bassist Jan den Boer.

Zagen hem ook al diverse malen op Zoetermeer Blues in altijd wisselende bezettingen, dus een optreden van Little Boogie Boy is altijd een verrassing. Hier speelt hij op een zelfgemaakte gitaar gemaakt van een sigarenkist, zie je ook niet elke dag. Lekkere muziek op een heerlijk terras. Komende 2 weekeinden ook nog te zien in Leiden.

Gisteren was De Twee Spieghels nog aangenaam (on)gevuld, maar blijkbaar is het geheim ontdekt en vandaag puilde het café uit. En vanwege de omwonenden moest de deur ook nog eens dichtblijven, de temperatuur steeg tot het toppunt bij het geweldige optreden van Olivier's Army.

Een zestal muzikanten, dat dus echt niet op het kleine podium paste, met Olivier Schutte op gitaar en toetsen, Dan Simon op contrabas, Martijn Vogten op toetsen en gitaar, Ruud Peper op trompet, Floris van der Klein op zang en Lodewijk Schutte op drums.

Het was onverwacht een indrukwekkend optreden, niet in de laatste plaats door zanger Floris en trompettist Ruud. Maar het was vooral het samenspel en de improvisatie die dit concert naar grote hoogten deed stijgen. Het riep associaties op met de jazzrock van de vroege jaren 70 zonder dat het daar een kopie dat was, een groep om zeker in de gaten te houden!

LINKS:
Willy Momo
Zijlstroom
Little Boogie Boy
Theehuis Leidsehout
Oliviers Army
De Twee Spieghels

zaterdag 17 juli 2010

Feest met Wouter Kiers en Cajan Witmer in De Twee Spieghels


Het moet natuurlijk een beetje een geheim blijven, want het is er veel te klein, maar in wijncafe De Twee Spieghels gebeuren de laatste tijd hele leuke muzikale dingen. Zoals deze middag een optreden van saxofonist Wouter Kiers en pianist Cajan Witmer.

Lekker na het shoppen nog even borrelen bij De Twee Spieghels noemen ze het en dat is ook zo. Geen hoogdravende jazz, maar lekkere improvisatie vanuit het hart, even een half uurtje luisteren dus. Standards als Pennies from Heaven, In a Sentimantal Mood, The A-Train, Georgia on my Mind en All of You komen allemaal langs en voor je het weet zit je er een paar uur te genieten. Iedere zaterdag en zondag is er in De Twee Spieghels van 4 tot 7 uur live muziek, een aanrader!

LINKS:
Wouter Kiers
Cajan Witmer
De Twee Spieghels

zondag 11 juli 2010

Werfpop met weer- en muzikale-extremen


Werfpop in de Leidse Hout heeft iets met water, twee jaar geleden was het droog maar het veld was een moeras, vorig jaar begon het met regen en klaarde het later op en dit jaar was het aanvankelijk veel te heet en het eindigde dan ook met een flink onweer.
Maar de sfeer was goed en de muziek, laten we zeggen afwisselend. Het begon met Ethereal, winnaar van de publieksprijs tijdens de voorronden van Werfpop. Prima melodische metal en het publiek was gelijk wakker.

Het publiek had overigens wel de schaduw opgezocht aan de randen van het festivalterrein zodat The Hilton Halo, een nieuwe Leidse band een set met een soort lichtsymfonische rock, voor een 'leeg' veld speelde. Of het daardoor kwam of door de pakken die de heren droegen bij 35 graden op het podium of omdat een half uur echt te kort is om helemaal op gang te komen, geen idee. Maar het optreden kon niet echt overtuigen, hoewel het hier een stel goede muzikanten betreft, daar lag het niet aan.

Inmiddels werd het steeds drukker (uiteindelijk 20.000 bezoekers volgens de organisatie) en werden plekjes in de schaduw schaars. Gelukkig is er dan nog altijd het bijprogramma in het muziekpaviljoen bij het Theehuis, vlak naast het festivalterrein. Meer bomen, minder publiek en een koel briesje over de vijver maakten het daar een stuk aangenamer. Daar speelde Pam MacBeth, de Amerikaanse (Nashville) country zangeres uit Sassenheim met haar band een prima set onvervalste country. Hé, wie zit daar achter de keyboards? Inderdaad, Frans Heemskerk, laatste tijd al vaker gezien in allerlei combinaties.

Terug op het festivalterrien speelde daar G.O.T.V., de winnaar van de juryprijs van de Werfpop voorrondes. Jonge Leidse band die (terecht) helemaal in de lift zit, met een eigen, orgineel geluid. Voor dit optreden hadden ze speciaal een blazerssectie ingezet, mooie toevoeging.

Daily Bread is een interessant trio uit Friesland dat garage dance speelt. Drums, bas en Philicorda/zang, een minimale bezetting met een maximaal effect. Wat een beetje ontbrak was de variatie, je wilt toch niet altijd jam op je boterham, maar soms toch ook gewoon kaas?

Het leuke aan Werfpop dat de programmering behoorlijk heftig is, maar dat er altijd plaats is voor een moment van schijnbare rust. Zoals het optreden van Shirma Rouse, soul, funk, jazz met vette grooves, een stevige blazerssectie en mooie zang. Zomerse muziek op een tropisch festival!

Tijd voor wat verkoeling bij het muziekpaviljoen bij het Theehuis waar Bas Paardekooper een set zompige bluesrock speelt. Veel interessanter dan de spierballenblues die we vorig jaar bij Zoetermeer Blues van hem zagen.

Leukste verrassing van dit festival was Go Back to The Zoo, veel van gehoord, maar nog nooit live gezien. En dat werd tijd want het is een regelrechte aanrader! Niet makkelijk in een hokje te plaatsen, een soort Britpop ondergesneeuwd onder Velvet Underground en Tsjechov. Binnenkort op Waterpop en Lowlands, ga ze zien.

Ondertussen wordt het tijd om wat te eten en na een korte inventarisatie komt Toko Mini (notabene bij mij om de hoek en pas 1x geweest) als favoriet uit de bus. Overheerlijke sate met ondertussen prima muziek van JZZZZZP. Jumpjazz van de bovenste plank. De drummer was er niet bij, maar dat maakte het optreden er niet minder om.

Geen tegenvaller, want als je ergens niets van verwacht en het blijkt ook zo te zijn is het alleen maar een bevestiging, was Aux Raux de Luxe. Al eens eerder gezien als duo, maar nu met Malle Pietje en de Bimbo's was het niet veel beter. Goedkoop effectbejag, geen muzikale inhoud. Laat je broek maar zakken!

En dan wordt het tijd voor de echte hardcore: Pestilence. Death Metal band van 1986 tot 1994 en heropgericht in 2008 en weer helemaal back to life. Prima in zijn soort, maar je moet er wel van houden....

.... dus terug naar de muziektent voor de Little Boogie Boy Blues Band, ontspannen blues, zoals alle optredens in het muziekpaviljoen. Lekker genieten, hoewel de eerste donkere wolken zich boven Leiden verzamelen.

Grote publiekstrekker is natuurlijk Moke, vorig jaar speelden ze nog op het dak van het station in Leiden, nu een uur lang op Werfpop. Groot succes en terecht, maar de lucht werd steeds donkerder en het voorspelde onweer leek op komst.

Via het muziekpaviljoen met nog een klein stukje van het Rob Baars Collective was het nu echt tijd om naar huis te gaan. De Jeugd van Tegenwoordig, The Subs en de Chris Koenen Band daardoor gemist, maar even over negenen brak het noodweer los boven Leiden.
Maar om het toch positief af te sluiten: Werfpop is een geweldig gezellig festival met een breed muzikaal scala en er zijn altijd verrassende bands.

LINKS:
Ethereal
The Hilton Halo
Pam MacBeth
G.O.T.V.
Daily Bread
Shirma Rouse
Bas Paardekooper
Go Back to The Zoo
JZZZZZP
Aux Raux de Luxe
Pestilence
Little Boogie Boy Blues Band
Moke
Werfpop
Leidse Hout