vrijdag 30 april 2010

Mama says Maybe vor het allerlaatst....


In oktober 2009 namen ze officieel afscheid van hun fans, maar toen al gingen er geruchten dat ze rond Koninginnedag nog zouden terugkomen. En inderdaad speelde Mama says Maybe op Koninginnenacht in The Duke of Oz en op Koninginnedag op het plein voor het Praethuys in Leiden.
Er wordt gezegd dat Nicole nu nooit meer terugkomt en dat dit dus echt het allerlaatste concert van Mama says Maybe was, we zullen het zien. En de zon scheen, het bier vloeide en de stemming was opperbest.

LINKS:
Mama says Maybe
Afscheidsconcert op muziekgezien

Rijk geluid van Po'Girl


In zijn recensie van de nieuwste cd (Follow your bliss) van de Canadese groep Po'Girl schreef Ariejan Korteweg nog dat het eigenlijk jammer was dat ze in plaatsen als Ottersum en Oentsjerk speelden en dat ze beter op hun plaats zouden zijn op de grotere festivals. Gelukkig had Hans Van Polanen xe ook naar de Q-bus in Leiden weten te halen en ook al was het Koninginnenacht, de zaal zat goed vol.

Po'Girl is een viermansformatie die balanceert tussen country, folk, folk, blues, gypsy en soul. Het zijn allemal multi-instrumentalisten en bij ieder nummer veranderde de line-up dan ook.
Voor deze toer hadden ze J'T. Nero meegenomen uit Chicago en speelden ze ook een aantal van zijn nummers. Prima muzikanten, prima sfeer en prima optreden, blijf nog wat langer hier voor het festivalseizoen!

LINKS:
Po'Girl
J.T. Nero
Q-bus

zondag 25 april 2010

Hidden Charms voorproefje van de zomer


Na de toch wel intense concerten gisteren was het vandaag tijd voor ontspanning. Hidden Charms is een coverband met een zeer breed repertoire en een uitstekende terrasjesband. Het terras van het Theehuis zat dan ook vol en de band, bestaande uit Ron van der Kraan op gitaar en zang, Jan den Boer op bas en Wouter Kiers op saxofoon, speelde een mix van pop-, blues-, soul- en jazzcovers. Geen pretenties, gewoon genieten van het mooie weer en de ontspannen muziek.

LINK:
Hidden Charms

Alles klopt bij Sikeda


In 2008 kreeg Jeroen van Vliet een compositieopdracht van het North Sea Jazzfestival en hij besloot dit voor een sextet te doen. Het resultaat was dermate interessant dat het om een vervolg vroeg in de vorm van een cd (Thin Air, die eerder dit jaar verscheen) en een toer van negen optredens. Vanavond in Leiden was het laatste optreden in de serie van Jeroen van Vliet & Sikeda.

Sikeda bestaat uit het Jeroen van Vliet Trio, aangevuld met drie gastmuzikanten. Drummer Pascal Vermeer maakt deel uit van het trio en is bijzonder veelzijdig. Soms heel licht en luchtig spelend, dan weer swingend en stuwend.

Hij werd aangevuld met Afra Mussawisade op percussie en samples, samen vormden ze een geweldige combinatie, een prachtig evenwicht. Alles was in balans.

Bassist Frans Verhoeven maakt ook deel uit van het trio en stond letterlijk en figuurlijk tussen percussie & drums en piano in. Jörg Brinkmann op cello had een vrijere rol, soms samen met de bas, soms solerend. Maar altijd subtiel en zonder overdaad.

Saxofonist Erwin Vann liet zien en horen dat een saxofoon niet altijd de hoofdrol hoeft te hebben, ook hier was alles in balans, met soms subtiele ondersteuning, dan weer een scheurende solo.

Jeroen van Vliet tenslotte had plaats genomen achter de vleugel en speelde de sterren van de hemel. Geen noot te veel, maar geen noot te weinig. Het was een uitstekend optreden, jammer dat ze er mee ophouden, want ze hadden er enorm veel plezier. Dat was duidelijk te merken, vooral in de tweede set ging Sikeda helemaal los.

LINKS:
Jeroen van Vliet
Hot House

zaterdag 24 april 2010

Hete middag in en om het Burchtplein


We waren natuurlijk op het verkeerde been gezet door de organisatie, dus toen we om 2 uur op het Stadhuisplein aankwamen geen Fanfare van de 1e Liefdesnacht, maar een van de drie groepen van K&G. Ook fanfare en zeker niet slecht, maar niet het spektakel dat we van Liefdesnacht verwachtten.

De Fanfare van de 1e Liefdesnacht zou eerst optreden op het Stadhuisplein om vervolgens lopend en spelend naar het Burchtplein te gaan voor de rest van hun optreden. Snel naar het Burchtplein dus en inderdaad stond een bont gezelschap daar al te spelen.

In een opvallende geel/groen/roze outfit speelden zij muziek uit alle windstreken. Begon het optreden nog wat stijfjes, al snel lieten zij zich helemaal gaan. Het terras dat het Burchtplein eigenlijk is, was op deze zomerse dag in april helemaal vol. Zon en muziek, wat wil je nog meer.

Na de eerste set volgde een korte pauze, waarna het gezelschap al spelend door de Leidse binnenstad trok om om 4 uur weer te eindigen op het Burchtplein. Een aangename verrassing deze fanfare uit Amsterdam.

Ondertussen was het podium opgezet voor het Bart Wirtz Quartet, dat aan toer bezig is ter promotie van de nieuwste cd Prologue. Van het quartet dat op deze cd speelt was maar de helft aanwezig, drummer Makki van Engelen en toetsenman Kino Haitsma waren waardige vervangers.

En natuurlijk waren Bart Wirtz op altsax en Jeroen Vierdag op bas helemaal op dreef. Maar dat hadden we ook niet anders verwacht van deze grootheden van de Nederlandse jazz. Na een set van maar liefst anderhalf uur was het afgelopen met het goede leven op het Burchtplein. Twee uitstekende optredens, met veel speelplezier, zorgden voor een hete Hot House middag, die nog een staartje gaat krijgen in de Tuinzaal van De Burcht vanavond.

LINKS:
K&G
Fanfare van de 1e Liefdesnacht
Bart Wirtz
Hot House

zondag 18 april 2010

Record Store Day met toegift


Twee jaar geleden werd voor de eerste maal de Record Store Day gehouden, toen alleen in Amerika, dit jaar voor het eerst ook in Europa en ook in Leiden. De dag is opgezet om de noodlijdende muziekdetailhandel ook eens positief in het nieuws te brengen.
Velvet in Leiden deed daar ook aan mee, in plaats van te sluiten om vijf uur barstte er een feestje los. De spits werd afgebeten door de Haagse dichter/schrijver/performer Boozy, een soort Haagse Harry goes Poetry. Vorig jaar nog gezien op Imagine in the Park samen met Moonpilot, nu solo. Hard en genadeloos werd de hele Nederlandstalige popmuziek van de afgelopen 50 jaar te kakken gezet, en er viel geen speld tussen te krijgen.

Daarna was het de beurt aan Nico Dijkshoorn, Leienaar en vaste klant bij Velvet. Drie weken geleden zagen we hem nog tijdens Live in the Living, maar dat bleek geen bezwaar. Hij heeft genoeg stof voor iedere situatie. De stukken over RunDMC kregen de winkel al plat, het verhaal over het Hammondorgel was hilarisch. En het enige verhaal dat we vorige keer ook al hoorden, over het Chinees Wortelsnijden, bleef boeien van begin tot eind.

Maar tot nu toe was het natuurlijk allemaal puur gelul, hoewel behoorlijk Rock'n'Roll, maar hier gaat het om de muziek. En dat kwam kwam er dan ook in de vorm van gelegenheidsformatie The Velveteers, inderdaad, een band van Velvet medewerkers.

Hoogtepunt was de Leidse band Glossy Jesus, een singer-songwriterduo met gitaar, keyboards en samenzang. Traden hier op als duo, maar op hun inmiddels derde cd schijnt hier een extra dimensie aan zijn toegevoegd. Interessante band, mooie songs, om in de gaten te houden.
Daarna kwam er nog een dj-set, maar zonder band is dat aan ons niet besteed. Maar Record Store Day moet blijven, en gewoon meer live muziek!

Op de teruweg klonk er nog mooie muziek uit cafe De Twee Spieghels, bleek helaas net het laatste nummer te zijn. Tim Eijmaal (New Cool Collective Big Band, Sven Hammond Soul) met een aantal vrienden. Geen idee wie het waren, maar het klonk uitstekend. Ja, dat is Leiden, veel te veel interessante muziek tegelijkertijd.

LINKS:
Boozy
Nico Dijkshoorn
Glossy Jezus
Velvet
Tim Eijmaal

woensdag 14 april 2010

Mooie, intieme avond met Krista Detor


De Amerikaanse singer/songwriter en toetsenist Krista Detor is op toernee door Engeland, Duitsland en Nederland, voor het eerst stond ze in Leiden in de Q-bus, met dank aan Hans van Polanen. De muziek is goed in het gehoorliggende Folk/Americana en bestond op een nummer na geheel uit eigen composities.

Partner en producer David Weber speelt gitaar en zingt achtergrondvocalen. Het publiek was niet in hele grote getale naar de Q-bus gekomen, maar de sfeer was uitstekend en de band kon dat waarderen en maakte er echt wat moois van.

Bassist Mike Lindauer maakte het trio compleet, en ook hij zong af en toe mee. De sfeer was heel intiem, het contact tussen Krista en het publiek heel direct. Ook de politiek werd niet geschuwd, dat hoort nu eenmaal bij Amerikaanse folkmuzikanten. En hoewel Amerikanen doorgaans niets van Nederlandse politiek weten, wist ze toch haarscherp de overeenkomsten tussen Sarah Palin en Wilders te duiden.

Behalve dat ze zong en toetsen speelde deed ze ook nog twee nummers op accordeon, waaronder een nummer dat niet van haarzelf was, maar ontstaan tijdens een BBC-project The Darwin Songhouse, waarin acht songwriters in zeven dagen liedjes schreven ter gelegenheid van de 200ste geboortedag van Darwin.
Het was een mooie avond, een open haard had er niet bij misstaan. Maar de zaal was goed, de muziek uitstekend en de sfeer perfect.

LINKS:
Krista Detor
Q-bus

maandag 5 april 2010

Anke Angel zet Sniep op zijn kop


Vanwege de Pasen was Fascinating Jazz voor deze keer niet op zondag maar op deze paasmaandag. Voor een goedgevulde zaal trad Anke Angel vandaag op, Anke speelde al vaker in Zoetermeer en heeft ondertussen flink wat fans, die voor haar en haar band de meubelboulevard graag even terzijde schoven.

Anke Angel staat voor Boogie Woogie van de bovenste plank met een flinke dosis humor, maar voor dit optreden had ze nog een paar extraatjes in petto. Zo speelde ze aan het begin van de eerste set een aantal jazz standards als How High The Moon en Don;t Get Around Much Anymore. Niet haar vaste repertoire, maar al improviserend en met veel plezier zette ze alvast de toon.

Vaste waarde in de band is drummer Remco van Schaik, die net zo makkelijk overstapte van Jazz naar Boogie Woogie en naar Blues. Maar na het Jazz gedeelte kwam de Boogie Woogie cursus, ja, met heuse publieksparticipatie! Tegen het einde van de eerste set werdt er even gas teruggenomen met 'de langzaamste blues' How Long. Viel best mee, maar vergeleken met Boogie Woogie is alle andere muziek langzaam.

Bassist Harm van Sleen kan er niet altijd bijzijn omdat hij in nog een aantal andere bands speelt, maar vandaag was hij er wel bij, en hoe. Werd er voor de pauze al flink geïmproviseerd, na de pauze ging de band helemaal los. Of zoals Anke het verwoorde: 'Dat was een prachtig nummer van Randy Newman, volkomen uit zijn verband gerukt, maar we kwamen wel weer allemaal tegelijk bij het einde aan.' Prachtige improvisatie!

Op zaterdag was hij ook al gastmuzikant geweest en dat was zo goed bevallen dat hij er vandaag weer bij was, tenorsaxofonist Rinus Groeneveld. Als gast moet je natuurlijk improviseren, maar hij deed dat met veel allure, de band ging uit zijn dak, de zaal ging plat. En zelfs als de band probeerde een nummer 'in het gareel' te spelen liep het helemaal, maar wel positief, uit de hand.
Want als je een concert afsluit met We'll Meet Again dat halverwege overgaat in In The Summertime en voor je het weet eindigd in Bye Bye Baby is er wel wat aan de hand. Een slaande(!) ovatie was hun deel!

LINKS:
Anke Angel
Harm van Sleen
Rinus Groeneveld
Fascinating Jazz
De Sniep