Waterpop niet stuk te krijgen

Waterpop in Wateringen is zo'n festival waar je terug blijft komen als je er een keer geweest bent. Goede sfeer, goede muziek en goed georganiseerd. En het is een festival voor alle leeftijden, speciaal voor de kleintjes is er een kinderhoek ingericht waar ze kunnen knutselen, geschminkt worden, etcetera en de openingsact is steevast gericht op kinderen. Dit jaar staat er de Belgische Kapitein Winokio. Kinderen blij, zingen en klappen volop mee.
En daarna blijven die kinderen heus nog wel even rondhangen voor de andere bands zoals de Flying Flapjacks, winnaars van Waterproof, de jaarlijkse voorronde van Waterpop.
Een afwisselend repertoire dat behoorlijk stevig is maar met veel afwisseling en muzikale invloeden. Vooral de uitsmijter I Wish Love Came in Boxes maakt indruk.
Ralph de Jongh & Crazy Hearts is een Nederlandse bluesrock formatie die in relatief korte tijd het land aan het veroveren is. Het repertoire is misschien wat traditioneel, de band weet er toch een eigentijdse draai aan te geven. Maar het is vooral de zang van Ralph de Jongh die dit vijftal boven het gemiddelde bluesniveau tilt.
Uit Eindhoven komt de groep Candybar Planet, een band die al sinds 2002 niet meer bestaat. Maar af en toe geven ze nog wel eens een reunieconcert, zoals vandaag op Waterpop. Vuige rock die nog het meest een beetje aan MC5 doet denken, een moshpitje is snel gevormd. Het optreden eindigd met een prima versie van Helter Skelter.
En hoewel de muziek continue doorgaat op de drie podia is er ook nog ruimte voor (theatrale) tussenacts. Zoals The Fournicatours, akoestische bluegrass-punk. Vanwege de regen die inmiddels zachtjes begint te vallen hebben ze een droog heenkomen onder wat bomen gezocht, en dan is het moeilijk om boven het geweld van de podia uit te komen.
Vreemde wezens lopen er altijd rond op Waterpop zoals hier Die Quassler, van het Duitse theatergezelschap FoolPool. En iedereen wil ze knuffelen en met ze op de foto.
Het Trio Hysterica marcheert met z'n vieren, met trommels en tamboerijn over het festivalterrein, en even later, tijdens het optreden van Kensington zelfs even óp het podium.
Kensington stond vorige maand nog in Leiden op Werfpop en overtuigen ook vandaag, net zo als toen. Nummers als So Am I en Let Go zet de bezoekers op hun kop. Want ondanks dat het nog steeds regent blijft het grootste deel van het publiek gewoon aanwezig. Plu op, poncho aan, maakt het uit, het waait bijna niet en het is niet koud.
Een van de publiekstrekkers is de Belgische band Hooverphonic, een rustpunt in de programmering. Want daarop staat toch vooral stevige rock en hier wordt het publiek getrakteerd op melodische, meeslepende nummers. Het nummer Vinegar & Salt met alleen zang en piano is imponerend.
Maar dan weer terug naar de keiharde werkelijkheid van Shaking Godspeed met een knalgoede set retro-garage rock. Hebben duidelijk gesnoept uit de platenkasten van hun ouders. 40 minuten pure energie op de planken, eigenlijk de enige echte verrassing op deze editie.
En terwijl het nog steeds regent als de band begint en ze uitkijken op een zee van paraplu's, krijgen zij het voor elkaar, tegen het einde van hun optreden wordt het eindelijk weer droog!
Over pure energie gesproken, die komt ook om de hoek kijken bij Phantom Four & The Arguido en dan vooral de laatste, vroeger bekend als Rude Boy. Surfpop goes hiphop en andersom zeg maar. Mooie uitvoering van A Forest van The Cure, Teenage Kicks van The Undertones gaat helaas een beetje onder in banaliteiten. Zonde.
Vanderbuyst is een degelijke Nederlandse hard rock/heavy metal formatie. Lekker onvervalst ertegenaan. Niets nieuws onder de zon, maar ze geven zich helemaal. En over zon gesproken, die laat zich zo nu en dan ook even zien en op het festivalterrein wordt het steeds drukker.
De Jon Amor Bluesgroup is geworteld in de Britse bluestraditie. Behoorlijk veel ellende in stevige up-tempo nummers. Goed en degelijk gespeeld, genieten met een biertje in de hand.
En dan staan er weer een stel Belgen op het podium. De groep Balthazar speelt een set intrigerende muziek waar je in het begin geen touw aan vast kunt knopen, maar gaandeweg het optreden steeds boeiender wordt. Niks catchy liedjes, laat het publiek maar werken voor zijn genot. Ondanks dat is dit toch een beetje de tweede verrassing van de dag.
Fishbone bestaat al meer dan dertig jaar en zoals dat wel vaker gaat bij Amerikaanse bands die al zolang bestaan is het een goed geöliede machine die een prima funk optreden neerzetten zonder dat de vlam echt in de pan slaat. Goed, maar net iets te gladjes.
En dan is het mooi geweest, met het geluid van de blazers van Fishbone op weg naar de bushalte, op weg naar huis. Het is weer een geslaagde editie van Waterpop ondanks dat het wat regende, maar dat is natuurlijk niets in vergelijking met Schollenpop vorige week. Waterpop is niet stuk te krijgen, volgend jaar graag weer.

LINKS:
Kapitein Winokio
Flying Flapjacks
Ralph de Jongh & Crazy Hearts
Die Quassler
Kensington
Hooverphonic
Shaking Godspeed
Phantom Four & The Arguido
Vanderbuyst
Jon Amor Bluesband
Balthazar
Fishbone
Waterpop