Kurt Vile goed maar net niet perfect

In een opwelling toch last-minute naar Paradiso afgereisd voor het concert van Kurt Vile, geen cd/lp zo vaak gedraaid het afgelopen jaar tenslotte als Daze. Het begint al vroeg om half acht met de Australische Mick Turner, gitarist bij onder andere de Dirty Three en daarnaast schilder. Een ietwat zwaarmoedig bluesrocktrio met op een paar nummers aanvulling op harp door een Amsterdamse. Helemaal instrumentaal en met een vette knipoog naar de oude Fleetwood Mac. Niet verkeerd.

Na een forse pauze komen Kurt Vile & The Violaters het podium op, basic setting met drums, bas, gitaar en zanger-gitarist, spelen afwisselend nummers van de meest recente plaat Wakin On A Pretty Daze en ouder materiaal. Het geluid is én behoorlijk hard én niet helemaal goed afgesteld en dat is jammer.

Halverwege speelt Kurt solo het nummer Too Hard, maar de techniek laat hem hier helemaal in de steek, toch interressant om te horen wat een geweldige singer-songwriter hij eigenlijk is. Dat laat hij nog maar eens horen na bijna 90 minuten tijdens de toegiften. De plaat Wakin On A Pretty Daze is wat mij betreft een klassieker, live is het wel erg goed maar net niet perfect. Maar had het toch echt niet willen missen!

LINKS:
Mick Turner
Kurt Vile
Paradiso