Jazz Hillegersberg steeds breder

Jazz Hillegersberg vierde dit jaar zijn 25ste editie en pakte ook dit jaar weer flink uit. Op de derde dag opende het met het Nomi Rosenberg Trio, die we daar vorig jaar ook al zagen. Gypsy jazz van het zuiverste water en als altijd virtuoos.

De belangrijkste reden om deze dag uit te kiezen was het optreden van Bertus Borgers & The Foyer Rock Band. Tegenwoordig speelt hij meer rock dan ooit en nog Nederlandstalige teksten ook, licht filosofisch en soms melancholisch. Nederlandstalig hoeft niet altijd platvloers te zijn.

Saxofonist en zanger (en heel even gitarist) Bertus Borgers is vooral bekend van Sweet D'Buster, zijn werk voor de Golden Earring en als oprichter van de Popacademie. Hij treedt niet vaak op met zijn eigen repertoire, dus dit was een mooie gelegenheid hem eens te zien.

De Foyer Rock Band is zijn begeleidingsband zonder vaste samenstelling. Op de cd Z.G.A.N. uit 1993 kende elk nummer zijn eigen bandsamenstelling. Zijn broer Ruud Borgers speelde toen en nu prima gitaar en het grootste deel van het optreden bestond uit nummers van die cd.

Luuk speelde bas (achternaam niet goed verstaan) maar deed het uitstekend. Het repertoire was vooral rock en rhythm & blues, maar speciaal voor dit optreden, "omdat het een jazzfestival is" hadden ze een nummer van Thelonius Monk ingestudeerd. Blijkt deze rockband ook uitstekend jazz te kunnen spelen!

Drummer Koen was ook uitstekend op dreef en vormde een prima duo met Luuk op de bas. Hoogtepunten van het optreden waren toch de oude Sweet D'Busternummers (o.a. Bread, Hard Stone Jungle en Still Believe), die veel funkier en jazzier waren dan het nieuwe repertoire. En ijzersterke nummers waren en zijn het. Bertus Borgers is nog steeds een van Nederlands beste saxofonisten en bij een optreden niet afhankelijk is van zijn oude successen, maar met het nieuwe materiaal ook weet te overtuigen. 90 minuten dik genieten!

Daardoor helaas wel het grootste deel van het optreden van Monsieur Dubois gemist, maar ja, die zijn wel vaker te zien. Maar het laatste nummer klonk uitstekend en volgens het publiek was de rest ook puik. Vorig jaar zagen we Monsieur Dubois ook al in Hillegersberg, maar toen met Joeseph Bowie.

Ook al eerder zagen we The Burrito's en dat bleek te kloppen, ze stonden hier al voor de 24ste keer. Lekkere vette blues met een prima mondharmonicaspeler. Het meest opvallende was verder de nieuwe lokatie van dit podium, dat verhuisd was naar de overkant van de straat.

En dan zijn er altijd de looporkesten, die her en der tussen de vier podia zijn te vinden. Lijkt er op dat dit een verdwijnend fenomeen dreigt te worden, want op de site en in het programma boekje is er weinig of niets over te vinden.

De looporkesten zijn meestal van een hoog dixieland gehalte, altijd leuk om tegen te komen en een waardevol intermezzo als er verder even niets te doen is. Wel in stand houden dus!

En er is altijd wel een looporkest dat juist weer helemaal uit de toon valt, op positieve wijze. Zoals dit bandje dat drie dames in het roze aanzette tot meezingen. Veel te leuk om in een (programmatisch) hoekje weg te stoppen.

Southern Comfort is een van alle markten thuis coverband, die hier een leuke mix van jazz en pop ten gehore bracht. Lekker easy-listening voor wie daar behoefte aan had. Volgend jaar weer?

Blue Voice zagen we ook al vorig jaar, weinig opwindend maar gedegen muzikanten. Lekker swingende bop zonder uitschieters. Een combinatie van eigen nummers en covers. Visueel een beetje statisch, de meest onbeweeglijke saxofonist in de muziekwereld.

Barking Dogs & George Kooymans waren er ook al vorig jaar en het repertoire was niet veel veranderd. Covers waarop George Kooymans meespeelde en oude(re) Earring nummers waarop George ook nog zong. Leuk voor Earring fans, verder niks mis mee, maar jazz? Nee!.

Tot besluit waren er nog de Jazz Invaders, donderdag nog gezien op het Rapenburgconcert in Leiden tussen het onweer door, nu hadden ze meer tijd. Net als Monsieur Dubois behoren ze tot het NuJazz gebeuren. Swingend feest verzekerd dus!

Kern van Jazz Invaders is drummer/producer/programmeur Phil Martin die dus behalve drumt ook zijn laptop in de gaten moet houden.

Rolf Delfos is soort van bandleider voor de rest en speelt ook zelf de sterren van de hemel.

Zangeres Linda Bloemhard deed maar de helft van het optreden mee, de overige nummers waren instrumentaal. Met haar soulvolle stem en de swingende muziek was het publiek zels geneigd om te dansen. Dancing in the Streets!

De overige muzikanten behoren niet tot de officiele groep, maar waren daarom niet minder. Kees op trompet en flugelhorn was bijvoorbeeld uitstekend.

De tweede saxofonist mocht er ook zijn, maar meer dan de naam Peter is niet voorradig. Jazz Hillegersberg is desondanks een heel gezellig festival, hoewel er erg veel sigaren gerookt worden.

Ook Erwin Hoorweg was niet van de partij, maar zijn vervanger was uitstekend.
Jazz Hillegersberg is een leuk festival, maar na drie keer zitten er misschien iets te veel herhalingen in. De programmering van Bertus Borgers en Jazz Invaders maakten dit bezoek toch weer zeer de moeite waard.

LINKS:
Jazz Hillegersberg
Bertus Borgers
Monsieur Dubois
Blue Voice
Barking Dogs
Jazz Invaders

Imagine in the Park hoogtepunt van dit festivalseizoen

Imagine in the Park is een nieuw festival in het Haagse Westbroekpark met music & spoken word en alles unplugged. Het klinkt simpel: een groot grasveld (Paradeterrein), acht minipodia rondom en drie of vier artiesten in een uur, en dat viermaal herhaald. Zou dat leuk zijn voor een uurtje? Of zou het wat langer interessant zijn?
Maar het was fantastisch van het begin tot het eind! Vooral de (spontane) interacties tussen de diverse artiesten maakten het memorabel. Volgend jaar graag weer!

Omdat het hier om muziek draait komt het gesproken woord er hier wat karig vanaf. Maar dichters maken vaak ook liedjes en die kom je hier dan weer wel tegen.
The Suburbs is een stevige rockband uit Scheveningen, stonden heel vaak op Schollenpop, Speelden hier als trio met zang, accordeon en drums. Begonnen wat stroef, maar kwamen er steeds beter in. Het nummer Rollercoaster stond garant voor veel publiek.

Het eerste optreden van Splendid was een solo optreden van Patrick. Rocksteady Sunshine dus, normaal doet hij dat met een hele band met blazers en al, nu dus solo met alleen een gitaar. Klasse.

Marne is bekend van Topstars maar is vooral een begenadigde singer/songwriter. Heeft ooit een akoestische cd uitgebracht en weet dus wat daarvoor komt kijken.

Na zijn set was het de beurt aan Erik Bevaart, maar die had ook nog een liedje. Samen, en met het publiek, speelden en zongen ze het nummer De Theorie. En dit leek de toon te zetten voor het hele festival: speel samen, werk samen, maak er samen iets extra's van.

Een van de beste Nederlandse gitaarbands is So What, maar om dat ook akoestisch waar te maken is niet makkelijk. Menige band valt dan door de mand, maar niet So What. Hun ijzersterke songs doen het zonder versterking minstens zo goed. Naast nummers van hun cd Tiptoes speelden ze ook een nieuw nummer.

Minder indruk maakte het duo van Hans Prins. Leuk en lief allemaal, maar de vonk sloeg niet helemaal over. Ze speelden een mix van eigen nummers en Stones covers.

Maar op het volgende podium stonden alweer de Gebroeders de Gier samen met Jo de Roeck een combinatie van music en spoken word te geven. Goede interactie van muzikant en dichters.

Het Dennis Wijmer kwartet is meer jazzy georienteerd, zingen Nederlandstalig en maakten er een gezellige boel van.

Laura Nijhuis is zangeres/gitariste van het Haagse power rock trio ReBelle. Hier zong en speelde ze dus helemaal alleen. Gevoelige ballads en stevige songs, heel mooi gezongen. Toch ook maar eens naar ReBelle gaan kijken.

Op het volgende podium speelde Ragmob lekkere Western Swing, de eerste keer met z'n vieren, de tweede keer met de accordeonist erbij. Nummers van Bob Wills, Johnny Cash en Commander Cody kwamen onder andere voorbij. Voordeel voor deze band was natuurlijk wel dat ze altijd al zonder versterking spelen, hooguit met een microfoon voor de zanger. Neemt niet weg dat het een prima optreden was dat veel publiek trok.

Meer oude muziek was er te horen bij Fat Cat, die een soort gypsy jazz spelen. Een soort Hot Club de France, maar dan op geheel eigen wijze. Leuk.

Zanger gitarist Jo de Roeck speelde eerder (en waarschijnlijk ook later) al met de gebroeders de Gier, maar hij had ook zijn eigen solo optredens. Vooral zijn rauwe, bluesachtige stem maakte indruk.

En het begint steeds gezelliger en drukker te worden vooral So What kan rekenen op een toenemende belangstelling. De jongens zijn helemaal warmgedraaid en bij het nummer Steady Eddy worden ze versterkt door Laura Nijhuis. Een heel andere Laura dan bij haar solo optredens.

Moonpilot is een nieuwe band met een bedachtzaam repertoire. Opvallend is het gebruik van de xylophoon als vervanging van het toetsenbord. Gaat helemaal goedkomen.

Na een eerste solo optreden van Patrick van Splendid kreeg hij later begeleiding van een gitarist en kon hij zich zelf helemaal op de zang concentreren. Heel bijzonder om raggae achtige muziek zo klein te horen. Maar het werkte wel.

Weer heel iets anders was het het optreden van zangeres en gitariste Julie Scott en accordeonist Roeland Drost. Weer zo'n optreden dat vraagt om nadere kennismaking.

KernKoppen is eigentijds, eigenwijs en eigenzinnig. Zonder microfoons, samples en effecten blijken ze net zo goed als met dat alles er op en er aan. En eindelijk zijn de teksten ook eens goed te verstaan!

En ze kregen er echt zin in, tijd voor een Kern Koppen jam. Patrick kwam er weer bij en ook Dennis Wijmer droeg zijn steentjue bij. De interactie sloeg nu echt toe.
Vorig jaar op Plein Open speelden ze een deel van hun optreden samen met Splendid, nu, kleinschaliger, weer.

En ook Moonpilot had zijn onorthodoxe metgezel gevonden in de vorm van Boozy. Puur gelul en een bedachtzame begeleiding bleken en prima duo te vormen.

Het vierde optreden van So What is alweer anders dan de eerdere drie. Als het publiek te ver van het podium blijft zitten nemen ze het heft in eigen handen en dragen het podium (1x2 meter) gewoon naar het publiek toe. Niet alleen zijn het uitstekende muzikanten met perfecte popsongs, het zijn ook nog eens entertainers, die ook een meezingnummer niet schuwen. Gewoon één van de beste live bands van Nederland, maar helaas veel te weinig te zien. Koop in elk geval hun cd Tiptoes

En de samenwerkingen groeiden: Moonpilot en Kern Koppen deden een geweldige set waar het publiek geen genoeg van kreeg. Maar ja, het was tijd voor de finale. Alle acht podia verhuisden naar het midden van het veld, het publiek verzamelde zich er omheen.

En het kon natuurlijk niet uitblijven, Sjaak Bral leidde de afsluiting in en zong zijn Nederlandstalige versie van Imagine, onder begeleiding van alle deelnemers van dit festival.

En tenslotte was er dan de grote finale waarbij iedereen, zowel artiesten als publiek, Imagine zongen. Beetje klef misschien, maar toch ook ontroerend. Gaf wel een goed beeld van de uitstekende sfeer in het Westbroekpark.
Al met al was het een onverwacht goed festival en eigenlijk het leukste en meest verrassende van deze zomer. Er is flink rondgegaan met de hoge hoed, hopelijk is dat voldoende basis voor een herhaling volgend jaar.

LINKS:
Suburbs
Splendid
Marne
So What
Laura Nijhuis
Ragmob
Moonpilot
Julie Scott
Kernkoppen
Sjaak Bral
Imagine in the Park

Waterige start Rapenburgconcert

Het Rapenburgconcert speelt zich drie dagen lang af op en rond het Rapenburg. Het hoofdpodium ligt in de gracht en de mooiste plaatsen zijn te vinden met een boot voor het podium. Maar ook vanaf de oever is het goed te volgen. Door het onweer dat over Leiden trok was het niet erg druk, zowel op als naast het water, en begon het openingsconcert van de Jazzinvaders ruim een uur leter dan gepland.

De basis van de muziek is in de studio gemaakt, de muzikanten op het podium vullen dat aan. Lekker groovende funky jazz met twee saxofonisten, waaronder Rolf Delfos, en een trompettist. Drummer en programmeur Phil Martin vult de basistracks vakkundig aan en de gast toetsenist (bij afwezigheid van Erwin Hoorweg) speelde mee alsof hij dit al vaker had gedaan. Finishing touch was zangeres Linda Bloemhard.
Een prettig concert dat helaas ingekort moest worden vanwege de rest van het programma, maar het was nog niet afgelopen of de eerste druppels begonnen alweer te vallen en binnen vijf minuten brak het noodweer weer los. Tijd om huiswaarts te keren en de rest van het programma te laten voor wat het was, als het al is doorgegaan.

LINKS:
Jazzinvaders
Rapenburgconcert

Weeralarm blijkt Loosalarm in Haarlem Jazzstad

Voor deze dag had het KNMI een weeralarm afgegeven, zwaar onweer en hevige wind werden voorspeld, maar zoals uit deze foto blijkt was het loos alarm, een prachtige zonsondergang met nauwelijks wolken en niet meer dan een licht briesje. Voor lokale festivals is zo'n weeralarm natuurlijk heel vervelend, ht kost ze toch honderden bezoekers van buiten de stad. Zou een schadeclaimbij het KNMI mogelijk zijn?

Op deze tweede dag van het festival in Haarlem stond Benjamin Herman centraal, maar geopend werd er met Pasborg's Odessa 5. Deze groep muzikanten uit Scandinavie rond drummer Stefan Pasbortg speelde een set met eigen composities en eigen arrangementen van bestaande nummers. Vooral de Mingus medley maakte indruk.

De groep bestond verder uit drie saxofonisten en een tubaspeler (die de baspartijen voor zijn rekening nam). Voor het blaatste nummer (Free) kwam de achtjarige Tristan uit Alkmaar de band versterken. Via email had hij laten weten een fan te zijn en daardoor stond hij nu opeens in Haarlem in de tent op de Grote Markt. Heel goed dat deze band zo'n jongen deze kans geeft!

De rest van de avond stond in het teken van Benjamin Herman. Die had Carte Blanche gekregen voor deze avond. En wat doe je dan? Je vraagt je favoriete combo uit om op te treden en mee te spelen. Het Stan Tracey Trio was speciaal voor deze dag overgevlogen uit Engeland en gaf met Benjamin Herman op saxofoon en Guy Barker op trompet een goed, maar enigzins voorspelbaar concert.

Stan Tracey is een oude veteraan op de piano die het nog altijd goed doet. Het trio was een goede basis voor trompet en sax, maar de variatie ontbrak een beetje. Het was dan ook erg rumoerig in de tent. Het Monk nummer Bahai (?) was echter wel prachtig.

De Ragtime Wranglers waren volgens Benjamin Herman de coolste band van dit moment, maar of hij dat muzikaal bedoelde of visueel was niet duidelijk. De simpele rock-a-billy band was leuk, maar zonder saxofoon was het best wel saai geweest. Om dat te verdoezelen hadden ze een stel striptease danseressen ingehuurd. Het kreeg de tent stil, maar verhoogde het muzikale niveau niet.

De avond eindigde met een optreden van het Benjamin Herman 4tet. Swingend zoals we hem kennen met onder andere Carlo de Wijs op Hammond en Jesse van Ruller op gitaar. Groots optreden, maar omdat alles ervoor wat was uitgelopen veel te kort.
Al met al was het een prima avond, volgend jaar vast weer! Afhankelijk van de artiest die dan de donderdagavond de vrije hand krijgt.

LINKS:
Pasborg's Odessa 5
Stan Tracey
Guy Barker
Ragtime Wranglers
Benjamin Herman
Haarlem Jazzstad