De derde dag van de tweede editie van IJazz begon luchtig met Edwin Rutten. American Songbook en Hollandse hits wisselde hij af met Ome Willem elementen. Zoals het Deze vuist op deze vuist gezongen door Koen. Leuk voor de kinderen, maar er was nog meer.
Op De Kraan speelde de band WEIZZ, winnaar van het Keep an Eye Jazz Award, een westrijd voor studenten aan het Conservatorium van Amsterdam. Spelen een soort traditionele jazz, maar met veel uitstapjes naar andere muziekstijlen. Verfrissend geluid met eigen composities.
Vervolgens speelde op het Load Out Stage Eric Legnini met zijn trio, de eerste grote verrassing van de dag.
De Franse pianist Eric Legnini timmert al jaren aan de weg, maar is in Nederland geen erg bekende naam, ten onrechte, want hij speelt swingende jazz, gedreven, maar ontspannen.
Bassist Mathias Allamane speelde heel bedachtzaam en zorgde voor een solide basis. De nieuwste cd van het trio heet Trippin´ en dat is een goede omschrijving voor hun muziek.
Franck Agulhon was de flamboyante drummer. Het was een knap optreden en uitermate geschikt voor de vroege zondagmiddag.
Op de boot, het Jazz Dock genaamd, speelde ondertussen Sky Dive, het vroegere Sanne Landvreugd Quartet. Al een tijdje niet meer gezien, maar het klinkt nog altijd uitstekend, Sanne is heerlijk op saxofoon en de band swingt als een trein. Hoorde maar twee nummers, een van Sanne en een in een arrangement van Danny van Kessel. Indrukwekkend was de bassolo.
Voor de derde keer in een jaar zagen we Monsieur Dubois op een festival en net als de vorige keren swingt het bij de ambassadeurs van het Dutch Nu-Jazz Movement geweldig. Schuwen het experiment niet, maar is toch zeer dansbaar. Altijd een feest om naar te luisteren.
Op het Young Talent Stage werd weer gestreden om de IJazz Award, hier door de leden van de Jazz Generation Big Band onder leiding ven Pater Guidi. De meeste leden van de band zijn tussen de 14 en 18 jaar oud, maar spelen alsof ze al een heel big band leven achter zich hebben. Indrukwekkend was de zang van Sanne Huijbrechts. Vooral haar scatten is geweldig. En daarnaast speelt ze ook nog eens vibrafoon.
Vervolgens stond op het Load Out Stage de groep van Terry Callier. Interessante band van deze Amerikaan, met een kruising tussen jazz, wereldmuziek, afrikaanse klanken, pop en rap. Heel kort gezien want de volgende band stond al weer klaar op De Helling.
Cristina Branco is een grote naam als het om Fado gaat. Als je daar niet van houdt moet je er ook niet naar toe gaan. Maar als ze dan op een festival staat ga je natuurlijk toch even kijken. En dan blijkt dat vooroordelen keihard afgerekend worden. Want wat Cristina Branco doet gaat veel verder dan Fado, deze Portugese zangeres heeft een compleet nieuw genre ontwikkeld. Niks inheemse instrumenten, klaaglijke zang en klederdracht, nee, gewoon een keigoed optreden van een wereldband en een wereldzangeres!
De altijd melancholische Fado heeft het veld geruimd voor afwisseling van vreugde en verdriet. Muzikaal gezien dan, want de teksten zijn allemaal in het Portugees. De tweede verrassing van de dag.
En toen begon het zachtjes te regenen en veel plaatsen om droog te staan zijn er niet op IJazz, de grootste is het Duvel Droomschip waar Gabriel Rios en Jeff Neve speelden. De tent was helemaal vol, maar helaas voor Gabriel was het publiek niet allemaal voor hem gekomen, en het was dus rumoerig in de zaal. Niet erg bij de steviger nummers, maar wel vervelend bij een romantische ballads.
Ook De Kraan bood nog enige mogelijkheid om te schuilen, vlak voor het podium, maar veel was het niet. De Flowriders lieten het er echter niet bij zitten en maakten er een klein feestje van. Ondanks dat het steeds harder ging regenen.
Een andere mogelijkheid om droog te blijven was natuurlijk deze, inventief maar niet echt handig. Het best was natuurlijk een paraplu, het was tenslotte windstil, de regen viel recht naar beneden, dus onder een plu stond je droog. Voordeel van IJazz is dat het hele festivalterrein geplaveid is met beton, dus enorme modderpoelen bleven uit. Wel veel plassen, maar daar glij je niet in uit.
Een deel van het publiek ging naar huis, maar de echte muziekliefhebbers bleven natuurlijk. En die zagen bijvoorbeeld een geweldig optreden van het Jazz Orkest van het Concertgebouw met vocaliste-pianiste Oleta Adams.
En zo´n regenbui is ook aanleiding tot bijzondere situaties. Zo werd het publiek bij Polar Bear uitgenodigd om op het Load Out Stage te komen zitten om droog te blijven tijdens het concert.
Deze band rond de uit Engeland afkomstige drummer Sebastian Rochford was de derde verrassing deze dag, moeilijk te omschrijven en ook alleen het eind van het optreden gezien. Jammer, maar op 12 november spelen ze in ´s-Hertogenbosch op het November Music Festival.
Zowel voor het publiek als voor de band was dit een bijzondere ervaring, Sebastian zei in elk geval dat hij dit optreden nooit meer zou vergeten.
Op de naastgelegn De Kraan begon vervolgens Laura Vane & The Vipertones. Het instrumentale openingsnummer overtuigde, heftige soul in de traditie van James Brown. Dat smaakte naar meer, maar met Laura erbij kreeg de band toch wat te weinig kansen en werd de muziek braver. Iets te braaf.
Vierde hoogtepunt, maar geen verrassing, waren de Ploctones. Zagen ze ook al op diverse plaatsen in het land het afgelopen jaar. Maar ook nu weer blijft het genieten.
Martijn Vink speelde vrijdag nog met Benjamin Herman op IJazz, vandaag stond hij in het Duvel Droomschip, voor een redelijk droog publiek, in plaats van op het geplande en verregende Load Out Stage.
Jeroen Vierdag is samen met Martijn de basis van de band, zorgt dat de solisten binnen het stramien blijven en geeft nu en dan een knallende solo.
Maar de sterren van de Ploctones zijn natuurlijk tenorsaxofonist Efraim Trujillo en gitarist Anton Goudsmit. Een geweldige afsluiter van IJazz 2009!
De zondag van IJazz is niet altijd de gelukkigste dag wat betreft het weer, vorig brak er een noodweer uit op zondag, vandaag was het gelukkig alleen maar regen. Maar muzikaal was het helemaal goed. Volgend jaar graag weer.
Op weg naar huis nog een staartje meegepikt van de Openlucht Poèziemanifestatie in Leiden aan de Nieuwe Rijn. Smells Like Teen Spirit is voorgedragen toch een stuk minder interessant dan gezongen door Kurt Cobain.
Maar er was gelukkig ook nog Dempsey die Brodsky´s gedicht Blues op muziek zette en de Nederlandse vertaling (Ernst van Altena) van Trumpet Player van Langston Hughes ten gehore brachten, inclusief gasttrompetist.
LINKS:
IJazz
Edwin Rutten
WEIZZ
Eric Legnini
Sky Dive
Monsieur Dubois
Jazz Generation Big Band
Terry Callier
Cristina Branco
Gabriel Rios
Flowriders
Jazz Orkest van het Concertgebouw
Oleta Adams
Polar Bear
Laura Vane & The Vipertones
The Ploctones
Geen opmerkingen:
Een reactie posten