The Hague Jazz blijft groeien

The Hague Jazz is al een paar jaar een interressant jazzfestival dat ieder jaat groeit. Klein begonnen, maar in deze vierde editie stonden er toch veel Nederlandse en internationale hoogtepunten op het programma. Met als uitsmijter Kyteman, hype of hoogtepunt? in elk geval een feest van het begin tot het eind.

De avond begon voor ons met de DelVitaGroup uit Belgie met als gast Eric Vloeimans. Na negen optredens in Belgie was dit het laatste en enige concert in Nederland. Het jonge quintet speelt degelijk en Vloeimans laat ze alle hoeken van de zaal zien met puur trompetspel, zonder electronika. Erg mooi.

The Syndicate speelde in wat tegenwwordig the A-Train heet, het buitenpodium achter het congresgebouw waar ook Joe Zawinul vaak heeft gespeeld. Swingend optreden met veel show en een geweldige tamboerijn solo.

Het Zuid-Afrikaanse Hot Water zagen we vorig jaar al op Waterpop en bevolen het toen aan voor festivals deze zomer. Blij dat The Hague Jazz dat heeft gedaan. Goede show, veel plezier, en de zaal was veel te klein.

Veel rustiger, ten onrechte, was het bij Wired Paradise, de succesband van Yuri Honing. Een hechte ritmesectie, twee effectieve gitaristen en Yuri die daar soms rustig, soms heftig tussendoor wandelt.
Mooi optreden waar we zeker nog meer van willen horen.

Funk en Soul hoort er tegenwoordeig ook bij, maar zal ons nooit echt aanspreken. Het optredfen van George Duke was dan ook een niet echt aan ons besteed.

Sinas bestaat uit een aantal muzikanten van het New Cool Collective, aangevuld met onder andere Rob van de Wouw. De muziek die ze maken doet dan ook erg denken aan de NCC, maar is toch net even anders. Grootste overeenkomst is de dansbaarheid, als er ruimte voor was geweest zou er flink gedanst zijn, maar nu was de zaal te vol. Ook een band om nog eens nader te bekijken.

De Marjan van Rompay Group is een jonge band van studenten aan het conservatorium. Jong en fris. Ze spelen meer traditionele jazznummers, maar gaan een experiment daarbij niet uit de weg. Een belofte.

Lavalu zagen we vorig jaar al in Leiden en dit optreden was nagenoeg hetzelfde, alleen kwam de band veel zelfverzekerde over. Zal ongetwijfeld aan de vele optredens liggen die ze gedaan hebben. Lavalu was al een leuke band, maar is nu nog beter. En wat belangrijker is, ze hebben een eigen sound.

De Tiny Little Big Band was ook niet nieuw meer want die stonden vorig jaar in Kijkduin te spelen. Bij deze band weet je precies wat je krijgt (behalve de blauwe bril), het is leuk, het is goed, maar verrassingen blijven uit.

Op weg naar Michiel Borstlap nog even een stukje Robert Veen meegepakt, met zijn project Lester Leaps Again, waarin hij en zijn medemuzikanten minitieus nummers van Lester Young speelde. Erg goed.

Wij kennen Michiel Borstlap, maar in onze ogen iets te brave pianist en componist. Maar Michiel Borstlap´s Eldorado is onverwacht totaal anders en ontzettend goed. Hij schijnt dit iedere maand een keer in The Sugarfactory te doen. Zwaar aanbevolen.

De hype van dit jaar is natuurlijk Kyteman´s Hip Hop Orkest, ze staan deze zomer op zowel jazz, pop als wereldmuziekfestivals. Dat moet je dan natuurlijk wel kunnen waarmaken, maar dat bleek geen enkel probleem, het orkest bleef boeien van het begin tot het eind. Hooguit hadden we Kyteman wat meer op zijn trompet gehoord, maar ja hij was natuurlijk ook de dirigent. En het was duidelijk, de muzikanten hadden er zin in en ook de tjokvolle zaal had het naar zijn zin. Een mooie afsluiter van geslaagde vierde editie van The Hague Jazz, waar we veel gezien hebben, maar nog veel meer, noodgedwongen, gemist..

LINKS:
The Hague Jazz
DelVitaGroup
Hot Water
Wired Paradise
George Duke
Sinas
Marjan van Rompay
Lavalu
Tiny Little Big Band
Robert Veen
Michiel Borstlap
Kyteman