Even kort een uitleg over de naam van het
Peel Slowly And See Festival, omdat ik de afgelopen week merkte dat erg veel mensen geen idee hebben waar die naam vandaan komt.
De eerste LP van The Velvet Underground uit 1967 had een hoes die ontworpen was door Andy Warhol met een roze banaan en een sticker als bananenschil eroverheen geplakt. Op de hoes staat alleen 'Andy Warhol', niet de naam van de band, en bovenin, naast de steel van de bananenschilsticker de tekst 'Peel Slowly And See'. Heruitgaven van de LP en later cd hebben dezelfde hoes, maar zonder sticker, alleen de gele banaan en zonder de Peel Slowly tekst. Weten jullie dat ook weer. En dat het Peel Slowly And See Festival ooit is opgestart door de platenwinkel Velvet is natuurlijk ook geen toeval!
Openingsband van de avond is
Pip Blom in de grote zaal van Gebr. De Nobel, een prima gangmaker voor het feest, deze indierockband uit Amsterdam. Ben al jaren fan en ze laten horen nog steeds te groeien. Het is inmiddels hun derde (!) optreden in Leiden, in 2017 stonden ze hier in het voorprogramma van Traumahelikopter en deden ze mee aan de Popronde. Perfecte start van het festival.
In de theaterzaal van Scheltema speelt de Amsterdamse band
Smandem in het halfdonker een mix van jazz en pop met veel improvisatie. Het gaat alle kanten op, maar blijft boeien van het begin tot het eind.
Iets heel anders is vervolgens de groep
Koikoi uit Belgrado in de uitpuilende kleine zaal van Gebr. De Nobel. Ze spelen maar een half uur hun niet alledaagse, soms snoeiharde pop en weten daarmee indruk te maken. Mooie verrassing!
In de grote zaal van Gebr. De Nobel is inmiddels de Duitse band
The Notwist begonnen aan hun maar liefst 75 minuten durende set. De meningen zijn wat verdeeld, sommigen zijn enthousiast, andere vinden het te gladjes geworden. De stevige rock van 30 jaar geleden heeft in elk geval plaatsgemaakt veel variatie en elektronica. Beetje The Cure meets Kraftwerk. Aardig maar na een half uurtje weer verder, er is nog meer moois te zien.
Zoals de Gentse formatie
Luster met prachtige drone-folk in de kelder van de voormalige Bethlehemkerk. Adembenemende muziek van dit zestal met een ongebruikelijke mix van instrumenten en prachtige meerstemmige zang. Bij vlagen doet het denken aan de eerste plaat van de Velvet Underground, heel toepasselijk op dit festival. Wéér zo'n verrassing die je toch altijd tegenkomt bij Peel Slowly And See!
Opvallend is het optreden van de Leidse band
Kinderen tegen Kinderen die ruim tien jaar na hun afscheidsconcert in het LVC, nu eenmalig nog eens samenkomen voor een reünie. Uitgerust in bananenpakken spelen ze de theaterzaal van Scheltema plat. Het repertoire is bekend, de uitvoeringen zijn goed en zéér dansbaar. Maar je moet er wel van houden.
Datzelfde geldt overigens voor het Poolse
Siksa een duo bestaande een bassist en een spoken word artiest annex punkzangeres. Totaal iets anders, maar ze maken er wel een act van in de Expo van Scheltema.
In de Bethlehem kerk speelt de Utrechtse band
This Leo Sunrise een mooie set met vooral nieuw werk. Meeslepende folk-pop die prima past in deze kerkkelder.
De afsluiter van het festival is in de theaterzaal van Scheltema door de nieuwe Amsterdamse band
Nusantara Beat die heerlijk groovende muziek maken geïnspireerd door hun Indische roots. Vooral het nummer Bandoeng maakt indruk. Hier gaan we hopelijk nog veel meer van horen. Geweldige afsluiter van een meer dan geslaagd festival!
Anderen waren er ook, op het uitverkochte festival, en
sommigen, nee velen, schreven erover:
Written in MusicMuziscene
Geen opmerkingen:
Een reactie posten