Maar voor het zover is eerst nog naar
Plato, voor het eerste echte instore optreden in tijden. Vandaag van
My Blue Van ter promotie van hun inmiddels vierde, naamloze cd. Zeven jaar geleden nog gezien bij Velvet, toen nog als trio met onvervalste Nederblues, nu als kwartet en met een fraai eigen geluid, hoewel de blues natuurlijk altijd de hoofdmoot vormt.
En dan naar de Marktsteeg voor de inmiddels twaalfde (?) editie van
Peel Slowly And See met maar liefst 16 optredens. Dat wordt dus kiezen en het Leidse
Kieff is een mooie start in de stampvolle kleine zaal van
Gebr. De Nobel. Al een aantal jaren niet meer gezien, maar de neo punk staat nog als een huis! En veel minder introvert dan de vorige keren dat ik ze zag.
Het bijzondere van Peel Slowly And See is dat er een keur aan muzieksoorten te horen is, dus van de punk stap zo over naar de fusionjazz van het
Ashley Henry trio uit Londen in de grote zaal van Gebr. De Nobel. En ook hier een volle bak, met een enthousiast dansend publiek. Heerlijk swingend optreden!
In
Scheltema, recht tegenover Gebr. De Nobel speelt inmiddels
Buurtbeheer met zanger Jacco Weener, Yo Kolina op drums en Sebastiaan Luiten op bas een interressante set neo metal. Zelf noemen ze het Nederlandstalige sociale woningbouw punk. Intrigerend trio dat binnenkort hun eerste cassette gaat uitbrengen op het Smikkelbaard label.
Terug in de kleine zaal van Gebr. De Nobel speelt de Berlijnse
Kid Be Kid boeiende elektro pop. Met twee toetsenborden en haar stem, ze zingt en beatboxt, combineert jazz en hiphop in een singer-songwriter context. Mooie verrassing op dit eerste optreden van haar in Nederland, in mei een herkansing in het Amsterdamse Bimhuis.
En weer naar de overkant, zo krijg je nog eens wat frisse lucht tussen de optredens door, voor
Dancing Dollekamp in de theaterzaal van Scheltema. Prima band rond André Manuel, met doorgewinterde muzikanten die vooral heel veel plezier hebben én geven!
Iets heel anders is
Conjunto Papa Upa met Caraïbische klanken. Tijd om te gaan dansen.
En dan snel weer verder naar
Ottone Pesante, een soort van metalband, maar dan met drums, trompet en trombone. Slechts heel kort gezien (zelfs geen tijd gehad om een foto te maken), maar de enige moshpit van deze avond.
Letterlijk last minute ingevlogen is
Rosemary Loves A Blackberry (Diana Burkot), vooral een politiek statement, want Diana maakt(e) deel uit van het Russische Pussy Riot collectief en vluchte onlangs naar Estland. Het loopt technisch niet helemaal lekker en teksten in het Russisch zijn ook niet te volgen, het is meer een performance dan een concert, maar dat kan ook boeiend zijn.
Diana is in Nederland inmiddels mooi opgevangen door
Tramhaus, die na haar het podium opgaan voor een geweldige afsluiter van dit festival. Perfecte postpunk band die al langer op het verlanglijstje stond. Maken hun reputatie helemaal waar!
En zo komt er een einde aan deze editie van
Peel Slowly And See, de volgende staat alweer gepland voor 11 maart 2023, even wachten dus, maar dat gaat zeker weer meer dan de moeite waard worden.
LINKS:
My Blue Van
Plato
Kieff
Ashley Henry
Kid Be Kid
Dancing Dollekamp
Conjunto Papa Upa
Rosemary Loves A Blackberry
Tramhaus
Peel Slowly and See
Geen opmerkingen:
Een reactie posten