Woestijngras zoekt oase

Het Spinifex Orchestra is een bijzonder gezelschap muzikanten, zaterdagavond stonden ze met z'n negenen op het podium van De Burcht in Leiden. Spinifex is een Australisch woestijngras dat er op een afstandje wollig uitziet, maar van dichtbij scherp en puntig is. Wollig was het orkest allerminst, scherp en puntig zeker wel.

Vijf blazers worden bijgestaan door een stevige ritmesectie daarachter. Ned McGowan (links) is fluitist en een van de drie initiators van de groep, samen met Tobias Klein (rechts), die behoorlijk en erg goed te keer ging op saxofoon en klarinetten.

Jasper Blom (midden) deed het ook schitterend op sax en klarinet, trompettist Gijs Levelt (rechts), de derde initiator en woordvoerder van de groep knalde en fluisterde op zijn trompet. Axel Schappert op trombone completeerde de blazerssectie.
Opvallend was de aanwezigheid van Raphael Vanoli (links) op elektriche gitaar, die zo uit een rockband leek te zijn weggelopen.

Bassist Sean Fasciani zat visueel onopvallend, maar muzikaal onmisbaar achter de blazers. Samen met Uli Genenger (onder rechts, we zagen hem vorige maand nog op ditzelfde podium met de Ploctones) op drums vormde hij de solide basis van de band, aangevuld met Raphael Vanoli (onder links) en Theo van Tol op accordeon.
Gijs Levelt en Theo van Tol zagen we hier al eerder, toen als deel van STriCat, een heel andere band.

De muziek van Spinifex is geen alledaagse jazz, er zitten elementen van allerlei niet-westerse, Balkan, maar ook hardrock en modern klassieke muziek in. Zeer verrassend, maar af en toe ook wel vermoeiend. Bijna alle nummers zijn eigen composities van de muzikanten zelf, soms ingetogen soms knallend, maar altijd alle kanten opgaand.
De composties zijn complex en werden virtuoos gespeeld door negen uitstekende muzikanten, maar na afloop waren we bekaf van het luisteren. In een woestijn ben je blij als je een oase tegenkomt en die ontbrak hier. Desalniettemin een uitstekend optreden.

LINKS:
Spinifex Orchestra
Hot House

Punklegende Buzzcocks maken faam waar

De Buzzcocks waren eind jaren 70 op hun hoogtepunt, een stel geweldige singles (verzameld op Singles Going Steady) en een uitstekende eerste elpee. Een combinatie van catchy popliedjes, punk gitaarspel en een hele strakke ritmesectie. Na nog twee elpees ging de band begin jaren 80 uit elkaar, de bandleden gingen soloprojecten doen, kwamen regelmatig weer eens bij elkaar, maar haalden nooit meer het niveau van hun begin jaren.
En dan opeens is er de Another Bites Tour, waarbij de eerste twee elpees (Another Music in a Different Kitchen en Love Bites) in hun geheel worden gespeeld, aangevuld met een aantal singles uit die tijd. Altijd gevaarlijk: oudere mannen die de hoogtepunten uit hun jeugd nog eens overdoen, zouden ze het nog wel kunnen? Maar omdat ik ze toen nooit heb gezien, en hun optreden een dag eerder in Paradiso op fabchannel werd uitgezonden en zeker niet tegenviel (ik zag alleen het deel met de singles), was dat toch reden om naar Het Paard te gaan.

En gelukkig maar, want het was een geweldig optreden! Van de oorspronkelijke Buzzcocks waren alleen Pete Shelley (zang, gitaar en componist van de meeste nummers) en gitarist Steve Diggle nog van de partij, drummer en bassist waren vervangen door jongere muzikanten. In rap tempo werden de eerste twee elpees gespeeld, bijna net zo strak als op de platen van 30 jaar geleden.

En hoewel ik de muziek van de Buzzcocks al lang niet meer had gedraaid, alleen Another Music afgelopen weekend even, (her)kende ik gewoon alle nummers nog. Perfecte popsongs dus. Als Pete Shelley 10 jaar eerder of later zou zijn geboren had hij waarschijnlijk dezelfde nummers geschreven, maar dan als singer-songwriter op akoestische gitaar of in een Grungeband. Top pop songs dus.

Alle nummers werden in elpee volgorde gespeeld en zo zat het concert er na ruim een uur op. De toegift bestond uit de singles en dat zijn toch wel de beste nummers van de Buzzcocks. Orgasm addict, Ever Fallen in Love?, Oh Shit! en Noise Annoys kwamen weer helemaal tot hun recht en Steve Diggle's Harmony in my Head, was een waardige afsluiter en meezinger. Wat ik alleen nog miste waren de nummers Everybody´s Happy Nowadays (te hoge zang?) en Boredom en Breakdown van de allereerste ep Spiral Scratch. Boredom en Love Battery waren tenslotte de eerste nummers die ik van de Buzzcocks hoorde op The Roxy London WC2 (jan/apr 77) elpee.
Maar afgezien daarvan was het een geweldig concert, de band goed, het publiek goed en een optreden de oude Buzzcocks waardig!

Omdat het concert zelf net iets meer dan anderhalf uur duurde was er ook nog een voorprogramma, een lokale band in punk stijl. In Den Haag was dat Sidekickbob met een kruising tussen (deels Nederlandstalige) punk en polderrock. Werd door het publiek, in afwachting van de Buzzcocks goed ontvangen.

LINKS:
Buzzcocks
Buzzcocks op Fabchanell
Paard
Sidekickbob

Jazz Support steeds beter

We zagen ze al eerder, vorige week nog in Leiden, maar ook een paar jaar geleden in De Graanschuur in Zoetermeer. De bezetting is in de loop van de tijd gewijzigd, maar op deze koude zondagmiddag was dit het beste optreden dat we tot nu toe van Jazz Support zagen.

Ze speelden twee sets, waarbij steeds de eerste drie nummers als kwartet, de rest als quintet. Opvallend bij de muziekkeuze waren vooral de kwartetnummers, Watermelon Man en Saint Thomas hoor je misschien wel vaker, maar FSR (Ray Brown) of Sack O'Woe (Cannonball Adderley) maar zelden. Goede keuze!

Wim Ninaber schitterde bij dit soort nummers op saxen. Een van Nederlands beste saxofonisten, hier zomaar op een zondagmiddag in Zoetermeer. Het is iemand die we regelmatig tegenkomen, met eigen bands (vorig jaar nog in Delft), big bands of solo. Is altijd goed.

Pieter van Santen liet de piano alle hoeken van het podium zien met zijn geweldige spel. Ook hem zagen we vaker, met zijn eigen Nederlandstalige trio en met de Chet Baker Tribute.

Wilco de Witte had speciaal dit drumstel uitgekozen voor dit concert en hoewel hij inviel voor de vaste drummer Frans Schmidt was dat niet te merken, hij was gewoon goed. Scheelt natuurlijk dat hij drummer in het Pieter van Santen trio is, maar toch.

Gerhard ten Hoopen speelde fantastisch bas en hoewel hij altijd ontkent dat hij een echte jazzbassist is, bewees hij deze middag maar weer eens het tegendeel. Hij is bovendien de organisator van de maandelijkse jazzconcerten in De Sniep en alleen zware druk onzerzijds kon hem ertoe bewegen op zijn eigen podium op te treden. Maar van ons mag het vaker.

Daisy Oosterhuis maakte het quintet compleet en hoewel het repertoire wat meer richting The Great American Songbook schoof was er nog steeds veel te genieten. Nummers als Don't Get Around, Willow Weep for Me, Black Coffee, Love For Sale en As Long as I Live werden goed gezongen én goed gespeeld door de band, waarbij deze alle ruimte voor solo's kreeg.

Jazz Support mag terugkomen, ook als kwartet, met nog meer avontuurlijkere nummers. Misschien niet in De Sniep, maar bijvoorbeeld op een zomers jazzfestival dit jaar. Want in De Sniep is het heel gezellig, maar het socializen was vooral voor de pauze behoorlijk storend. Geef ons dan maar het Leidse of Haagse publiek, dat luistert tenminste.

LINKS:
Jazz Support
Fascinating Jazz