Waterpop in Wateringen is zo'n lokaal festival dat al jaren meegaat en waar de bezoekersaantallen groter zijn dan het aantal inwoners. Daar zijn er tientallen van in Nederland, maar wat Waterpop bijzonder maakt is de programmering die van een bovengemiddeld en afwisselend niveau is.
De opening is er altijd een voor de kinderen met leuke liedjes van Dirk Scheele & Band. Het volume is aangepast en het is echt struikelen over de kinderwagens. Verderop is er een kinderhoek waar de hele middag oud Hollandse kinderspelen worden geörganiseerd, aan alles is gedacht.
De eerste echte band is The Upstairs, winnaar van Waterproof, dit optreden is de prijs. Hoewel het nog vroeg is en het terrein nog lang niet vol is het voor de band zelf het grootste publiek dat ze ooit hadden. Maar dat is geen probleem, deze stevige rockers uit Den Haag kunnen daarmee omgaan. En het publiek is enthousiast en terecht want ze zijn gewoon heel goed. Prima festivalband!
Van een heel ander kaliber is Blaudzun, een singer-songwriter die een hele band heeft meegenomen, waarvan een aantal verschillende instrumenten bespelen. Akoustische en elektrische gitaren, bas, drums, toetsen, percussie, viool, cello, mandoline, trompet, accordeon geven elk nummer een eigen sfeer.
Blaudzun's repertoire is wat melancholisch en het is muzikaal een beetje theatraal, maar o zo mooi. Veel mensen gingen er bij in het gras zitten om er eens goed naar te luisteren. Genieten!
Traditioneel op Waterpop zijn ook de mobiele theateracts zoals deze Samuraistrijders....
....en deze aliens van straattheatergroep Close-Act.
Heel wat anders was het duo Dÿse dat met slechts gitaar en drums en enorme herrie van maakt. Interessant, maar na een tijdje mis je wat afwisseling.
Pas stonden ze nog op Werfpop in Leiden en waren toen de verrassing van de dag, vandaag bewees Go Back to The Zoo dat ze altijd zo goed zijn, misschien zelfs wel beter. Hun eerste cd Benny Blisto is gisteren uitgekomen, dus logisch dat ze daar veel van spelen. Het festivalterrein is nu goed vol, het is duidelijk een publiekstrekker.
Minder overtuigend is de Engelse band Pure Reason Revolution, zo te zien veel problemen met het geluid. Daardoor komt de prog-rock van dit kwartet niet tot zijn recht.
Als je dan even wegloopt om wat te drinken te gaan halen blijken ze er bij terugkomst een kwartier eerder dan gepland al mee te zijn gestopt, het waarom even gemist. Dat betekent wel dat de volgende band versneld het podium op moet en dat er tien minuten lang geen muziek te horen is, de enige pauze van deze dag.
Geen probleem voor de Bluegrass Boogiemen (we mogen 5 minuten langer spelen, dat is bij ons toch al gauw 4 nummers, de toon is gezet). Authentieke bluegrass spelen ze en doen dat met verve, zowel klassiekers als bewerkte popsongs (I'm on fire) als eigen nummers. Het is warm op het podium en ze zouden wel een biertje lusten, als even later iemand vanuit het publiek met bier komt aanzetten stoppen ze midden in een nummer, nemen allemaal een slok bier en gaan dan weer gewoon door waar ze gebleven zijn. Wist niet dat er in Nederland zulke goede bluegrass werd gespeeld.
Het optreden van Irieginal Abraham blijkt een raggae-college te zijn, nooit geweten dat er zoveel verschillende raggae bestond. Dat doet er ook niet toe, het was een prima optreden, dito muzikanten en veel speelplezier.
Op het laatste moment hadden de Cassette Kids afgezegd en zie dan maar eens een goede vervanger te vinden. Dat was toch gelukt met de Litouws/Engelse band Joana & The Wolf, heel wat anders maar helemaal goed. Beetje Gothic sfeer zonder dat dat in de muziek privaleerde. Beetje Siouxsie, vleugje Toyah en dat dan weer ergens tussen Kate Bush en Björk in.
Geen gemakkelijke kost dus en dat was aan het enthousiasme van het publiek wel een beetje te merken. Geheel ten onrechte want Joana & The Wolf was de grote verrassing van Waterpop, ook als was het een last minute boeking.
The Deaf stond 2 jaar geleden op PleinOpen en het oordeel was toen: veel geschreeuw en weinig wol. Weinig bijgeleerd in de tussentijd, met uitzondering van een paar rustiger nummers die opeens wel lekker klonken. Vergeet dat schreeuwen, ga vooral zingen.
Over Peter Pan Speedrock valt weinig meer te zeggen. Al jaren een fenomeen, doet het altijd goed en gaat er volop tegenaan. Eindelijk eens een keer live gezien, dat moest er toch eindelijk eens van komen.Het publiek deinde heftig, het bier vloog rijkelijk, dus dan weet je dat het goed zit.
Saint Jude werd voorgesteld als een kruising tussen The Faces en Janis Joplin, The Rolling Stones met een zangeres in plaats van Mick Jagger dus dat zou wat worden. Zangeres Lynne Jackaman is inderdaad heel goed, de band is uiterst professioneel en ze spelen een soort seventies southern blues. Maar wat ontbreekt is de diepgang, de emotie, die bijvoorbeeld Joplin en The Faces wel hadden. Aardig optreden, maar zonder de passie die het tot grote hoogten verhief.
Toch was Waterpop weer een groot succes omdat de sfeer altijd geweldig goed is, het is eigenlijk een hedendaagse versie van de dorpskermis, waar heel het dorp elkaar tegenkomt met in plaats van kermisattracties goede muziek. Op dat vlak waren er verrassingen in de vorm van The Upstairs, Blaudzun, The Bluegrass Boogiemen en Joana & The Wolf. Reden genoeg om volgend jaar weer terug te komen.
LINKS:
Waterpop
Dirk Scheele & Band
The Upstairs
Blaudzun
Dÿse
Go Back to The Zoo
Pure Reason Revolution
Bluegrass Boogiemen
Irieginal Abraham
Joana & The Wolf
The Deaf
Peter Pan Speedrock
Saint Jude
Geen opmerkingen:
Een reactie posten