zondag 29 november 2009

Babes in the Grass stelen de show


Het laatste Open Podium Leiden Noord met Martin en Maarten met een set (Ierse) Folkmuziek. Vroeger maakten ze deel uit van de groep Nordfolk en vanavond lieten ze een deel van dat repertoire horen. Hoewel wij Nordfolk nooit gehoord hadden was het leuk dit eens te horen. Enige vraag die bleef hangen was of het niet nog mooier was gewesst om het hele optreden akoestisch te doen. Misschien iets voor volgend jaar?

Daarna was het beurt aan het Ensemble Florin Vasile die een set swingende Roemeense zigeunermuziek neerzetten. Deze middag zagen we ze nog op de markt in Leiden, nu kregen ze menig voetje van de vloer in buurtcentrum De Kooi.

Daarna waren het de Babes in the Grass die voor spektakel zorgden. Met een mengeling van Country, Bluegrass en Folkmuziek, een flinke dosis humor en schitterende close harmony vormden ze het hoogtepunt van de avond.

Naast meer traditioneel werk speelden ze ook hilarische nummers over dieet of menopauze. Op het eind was het 'mannentijd' want voor het laatste nummer haalden de Babes hun mannen er bij voor de uitsmijter. Al met al stalen ze de show deze avond, maar dat hadden we eigenlijk al een beetje verwacht na hun succes bij de Gouden Pet in juli van dit jaar.

De avond eindigde met The Time Travellers met covers uit de jaren zestig. Het duurt een tijdje voor ze op dreef komen, pas op het eind beginnen ze op dreef te komen. En dat is bij zo'n kort optreden natuurlijk zonde. Hadden we liever nog wat meer van de Babes gehoord (die hun optreden hadden moeten in korten wegens tijdgebrek).

LINKS:
Babes in the Grass
Leiden Noord

vrijdag 27 november 2009

Boeiende avond met Young Vips on Tour


De Vereniging van Jazz en Improvisatiemuziek Podia (VIP) organiseert al jaren een serie dubbelconcerten met aanstormend talent. Het slot van de elfde Young VIPs on Tour was dit keer in Leiden in De Burcht.
De avond opende met The Black Napkins, een ongebruikelijke combinatie van drummer (Gerri Jäger), gitarist (Jasper Stadhouders) en trompettist (Sanne van Hek). Voeg daar dan nog een hoop elektronica aan toe en er ontstaat muziek die piept en knarst waarbij de muzikanten telkens op elkaar reageren. Het resultaat was een bijzonder en mooie soundscape.

Na de pauze was het de beurt aan The Blazin' Quartet dat een heel ander soort muziek liet horen. Natuurlijk werd er flink geïmproviseerd en ontbrak de elektronica niet, maar dat gebeurde telkens binnen een duidelijke structuur van een liedje. Het internationale gezelschap met Alex Simu op sax en clarinet, Michael Rörby (trombone), Mihail Ivanov (bas) en Srdan Ivanovic (drums) maakten er een heerlijk optreden van.
LINKS:
The Black Napkins
The Blazin' Quartet
Leids Jazz Trio

zondag 22 november 2009

Carla Bley betoverend mooi


Carla Bley is een fenomeen op het gebied van de geïmproviseerde jazz vanavond stond ze met de groep The Lost Chords in het Bimhuis. Een fantastisch concert dat geweldig begon, maar tijdens het optreden bleef groeien tot ongekende hoogtes.

Carla Bley speelt piano en is verantwoordelijk voor de meeste composities. Het concert opende met een nummer dat ze al op haar derde speelde en nu, 70 jaar later, nog steeds. Three Blind Mice is een kinderliedje dat in haar arrangement opeens heel anders klinkt. Tot verrassing van band en publiek speelde ze eerst een stukje van de versie die ze op haarde derde deed, waarbij ze alleen de zwarte toetsen gebruikte.

Andy Sheppard was onnavolgbaar op tenor- en sopraansax en schitterde helemaal in het nummer Mysterioso van Monk. Dat Carla ook humor heeft bleek wel uit het nummer Awful Coffee waarin fragmenten uit allerlei nummers over voedsel waren verweven.

Bassist Steve Swallow ruilde jaren geleden zijn contrabas in voor een vijfsnarige elektriche. In het eerste nummer van de tweede set speelden hij en Carla Bley een nummer van Carla's meest recente cd, O Holy Night van de cd Carla's Christmas Carols, waarbij hij de hoogste regionen van zijn bas opzocht en hem liet klinken als een gitaar.

Drummer Billy Drummond legde ziel en zaligheid in zijn spel, soma nadrukkelijk aanwezig, maar vaak ook op leidend de achtergrond. De sfeer in de zaal was uitstekend en de band steeg naar grote hoogte met nummers als Doctor (It's hard to listen too, I can't really play it, it might drive you all from the room, but I just want to do it) en het betoverend mooie The Lost Chords.
Een toegift blijft dan ook niet uit en een daverende staande ovatie is het antwoord van het publiek. Een onvergetelijk concert.

LINK:
Carla Bley

zaterdag 21 november 2009

DS_Jam laat Leids Stationsplein schudden


Sinds het Try Out Festival eind oktober staat er op het stationsplein van Leiden een enorm videoscherm van DropStuff.nl waar geen treinreiziger omheen kan. Helaas vertrekken ze nu weer, maar als afsluiter hadden ze nog een klein popfestival georganiseerd in samenwerking met museum De Lakenhal.

Geen grote namen, maar jonge/nieuwe creatieve bands speelden een korte set van ongeveer een half uur. Het duurde van twaalf tot acht, iets te vroeg en iets te laat, maar rond een uur of drie speelde het Utrechtse Common People een leuke set van catchy (indie) popsongs met duidelijke invloeden uit de sixties en punk.

LRC is een nieuw project van twee leden van Vlijmscherp, de Leids-Rotterdamse rapformatie. Klinkt positief en vraagt om meer. Kan, 11 december presenteren ze hun eerste EP, Hart voor Weinig in het LVC in Leiden als voorprogramma van de Fakkelbrigade.

The Dead Rudolphs uit Katwijk maken heftige gitaarpop met invloeden uit de jaren zestig in combinatie met een flinke dosis Grunge. Pure energie deze jongens!

Lugosi bestaat uit een aantal ervaren muzikanten, die eens wat anders wilden. Post-punk avant la lettre of The Dead Kennedies go Dutch.

Receive is een Haagse band die rauwe, melodische rock speelt. Led Zeppelin, The Cure, Alice in Chains, van alles is er in terug te vinden.
Hoewel niet alles gezien, was het een prima festival. En in tegenstelling tot het Try Out Festival konden de bands hier op volle sterkte spelen, dat is wel zo leuk.

LINKS:
DropStuff
Common People
LRC
The Dead Rudolphs
Lugosi
Receive
De Lakenhal

zaterdag 14 november 2009

Hot House feest verder


De tweede avond van 40 jaar Hot House opende met het trio Dooyeweerd|Olthuis|Hijmans. Een gelegenheidsformatie of, zoals ze zelf zeiden: Wij zijn een niet-ingespeeld trio, er zijn al genoeg ingespeelde trio's en dit is eigenlijk wel zo leuk.

En dat was ook zo, niet alleen leuk voor de muzikanten, maar geweldig voor het publiek. Bassist Arnold Dooyeweerd en gitarist Wiek Hijmans speelden er vol overgave op los en improviseerden dat het een lust was.

Saxofoniste Esmée Olthuis maakte het trio compleet en het was mooi om te zien hoe alle muzikanten de grenzen van hun instrument opzochten. Een indrukwekkend concert, maar speels en met humor en plezier. Heel bijzonder en voor herhaling vatbaar.

Daarna was het even tijd voor een pauzefilmpje, Charlie Parker en Dizzy Gillespie met Hot House, het nummer dat de naamgever is van de organisatie. Ontstaan vanwege hun eerste lokatie was het ook deze avond een toepasselijke naam. In een volle Tuinzaal (zevende lokatie) liep de temperatuur ook behoorlijk op.

De avond sloot af met het trio Braam|De Joode|Vatcher, aangevuld met trompettist Bart Maris (Flat Earth Society). Ditmaal een goed ingespeeld trio dat al 20 jaar met gastmuzikanten optreed. Het trio werkt hard en is technisch goed, maar het spelplezier ontbreekt een beetje, het is gewoon hard werken. Gelukkig is er dan Bart Maris, die in een vrijere rol toch nog voor een leuk optreden zorgt.

LINKS:
Esmée Olthuis
Wiek Hijmans
Michiel Braam
Bart Maris
Hot House

Hot House jubileum goed van start


In het kader van het veertig jarig bestaan van jazzpodium Hot House in Leiden was het 3 dagen lang feest in de tuinzaal van De Burcht. Vier muzikanten/componisten waren uitgenodigd om het nummer Hot House van Tadd Dameron uit 1945 op eigen manier uit te voeren, naast hun eigen repertoire natuurlijk.
Voor het eerste deel van de eerste avond was het duo Theo Loevendie en Guus Janssen uitgenodigd, maar omdat Theo opeens met voorrang een nieuwe heup kon krijgen speelde Guus Janssen nu met Peter van Bergen en John Engels. En hoewel dit dus een gelegenheids trio was, was de samenwerking perfect. Met een hoofdrol voor Peter van Bergen die elk geluid dat er uit een saxofoon te halen is er ook uit haalde.

Na de pauze was het de beurt aan de Celano Baggiani Group, een jong Argentijns duo, aangevuld met Michael Moore op sax en klarinet en Sven Shuster op bas. In deze besetting spelen ze al een aantal jaren samen en namen ze ook twee cd's op.
Blikvanger van deze groep is gitarist Guillermo Celano, die af en toe drukker was met de effectewn knoppen dan met zijn snaren, daarmee voor een groot deel de kleur van de muziek bepalend, maar altijd subtiel, nooit opdringerig.
Het publiek was enthousiast en na een mooie set van een uur, gaf het publiek niet op voordat er nog twee toegiften waren gespeeld.

Vertegenwoordigden de muzikanten vóór de pauze het eerste decennium van Hot House, na de pauze was het vierde aan de beurt (morgen het tweede en derde decennium). Interessant is het dan om de oude knarren en de jonge honden met elkaar te vergelijken, wat zijn de overeenkomsten en verschillen? Maar van die laatste categorie waren er bijna geen, hooguit de elektronica die voor de pauze af- en na de pauze volop aan-wezig was. Voor de rest waren beiden groepen even intensief bezig met hun muziek en improvisaties en had iedereen duidelijk plezier.
Kortom, de eerste avond van het jubileum was een feest.

LINKS:
Guus Janssen
Peter van Bergen
Celano Baggiani Group
Hot House

donderdag 12 november 2009

Popronde in Leiden


De Popronde is een reizend festival dat ieder najaar zo'n 25 steden aandoet en zich afspeelt in kroegen en theatertjes. Per stad zijn er circa 25, landelijk nog onbekende bands, die zich aan een breder publiek kunnen presenteren. Teveel om allemaal op één avond te kunnen zien, kiezen dus.

Junior Eats Alone is ondertussen al redelijk bekend, tijd om ze eens live te gaan zien. Deze Leidse rockband speelde in een redelijk gevulde Q-bus een uitstekend concert. Goede liedjes, goede muzikanten ook, en wat deze band vooral ook interessant en onderscheidend maakt is de (vaste) driekoppige blazerssectie.

Volgende stop was de Duke of Oz, het voormalige, legendarische The Duke. De aankleding is helemaal vernieuwd, maar de indeling is nog steeds hetzelfde: onhandig voor optredens. Maar de Haagse Dust Bowl Drifters maakten er een leuk feestje van met een repertoire dat teruggrijpt op alles tussen de Carter Family en Calexico en verder.

Tenslotte nog naar café Bad Habits waar de Nijmeegse band Mister Blue Sky net begonnen was. Een meidenband, maar dan een met ballen. Geen (vr)olijke popliedjes, maar heftige rock met nummers over niet alledaagse onderwerpen als koekjes, verkeersongelukken, kriebeltruien, chemicaliën. Riep associaties op met de vroege Blondie en de Pogues of, meer van deze tijd, Katzenjammer. Een verademing.

De band bestaat uit vier uitstekende muzikanten die gebruik maken van een ruim assortiment aan instrumenten, waardoor het steeds blijft boeien. Een meer dan prettige verrassing.
Drum (Marlein Lemmens) en bas/zang (Sarah Thorn Leeson) waren uitstekend, toetsen/zang (Aafke Romeijn) was geweldig en gitaar/mandoline (Annemiek Schilpzand) was groots. Een band die op geen enkel popfestival komende zomer mag ontbreken!

LINKS:
Popronde
Junior Eats Alone
Dust Bowl Drifters
Mister Blue Sky

vrijdag 6 november 2009

Kroeg te klein voor Gameplay


Gameplay is een nieuwe Nederlandse groep op de grens van jazz en pop bestaande uit een aantal bekende, doorgewinterde muzikanten. Het kwartet rond zanger, toetsenist en componist Frans Heemskerk opende de eerste set met twee instrumentale nummers De term Trancejazz komt weer bovendrijven, of zoals Frans het zelf noemt: magische melodien, hypnotiserende grooves en spetterende improvisaties. De avond kan al niet meer stuk.
Daarna wordt er een beetje gas teruggenomen als Frans ook gaat zingen, het doet een beetje aan Wouter Hamel denken, maar dan niet zo braaf. Want er is veel ruimte voor indrukwekkende solo's, vooral door gitarist Tim Eijmaal, geweldig! Tim kenden we al van Sven Hammond Soul, maar hier kwam zijn virtuoze spel veel meer tot zijn recht.
En dat was er de uitstekende ritme sectie bestaande uit drummer Eric Hoeke en bassist Mark Haanstra. De laatste zagen we dit jaar al in allerlei formaties, waaronder Lavalu, Agog, Barnicle Bill, Wired Paradise en de Club van Rome.
Het publiek was in grote getalen aanwezig, het Burchtcafe was stampvol, en het genoot volop. En terecht, want deze groep heeft het in zich om het helemaal te gaan maken met hun catchy liedjes en vette grooves. Trancejazz van de bovenste plank! En wat zelden gebeurt in het Burchtcafe: het publiek vroeg en kreeg een toegift, dat zegt genoeg.

LINKS:
Gameplay
Frans Heemskerk
Tim Eijmaal
Mark Haanstra
Eric Hoeke