zaterdag 27 maart 2010

Wereldjazz in Lelystad


Het Seabottom Jazzfestival bestaat al ruim 20 jaar en vindt sinds 2007 plaats in het schitterende Agoratheater van architect Ben Van Berkel/UNStudio. Er zijn twee zalen, een grote met zitplaatsen en een kleine met staanplaatsen, en twee foyers met een combinatie van zit- en staanplaatsen. Bij binnenkomst begonnen de Dixie 7 te spelen in de foyer op de begane grond. Traditionele swing en dixieland, een lekkere binnenkomer.

In de (te) kleine zaal speelde de New Cool Collective zoals we dat van ze gewend zijn, swingend met een mix van jazz en latin. Altijd feest dus. We hadden van te voren een planning gemaakt waarin we elk optreden een half uur konden zien en dit festival was zo strak georganiseerd dat dat helemaal lukte, nauwelijks een minuutje zonder muziek. Prima geregeld! Maar bij het verlaten van de kleine zaal bleek er wel een rij voor de zaal te staan die er pas in mocht als er anderen de zaal verlieten. En dat werd later wel een probleem.

In de foyer op de tweede verdieping stond het Trio Erik Vaarzon Morel aangekondogd, maar toen wij daar binnenkwamen was Erik nog solo bezig met zijn flamenco optreden. Mooi ingehouden, maar enigzins overstemd door de dixieland van de beneden foyer. Halverwege kwamen Yuri Honing en hipsouljazz-zangeres Sinna Casita erbij. Dat werd een mix van flamenco en improvisties op sax en zang. Jammer dat het trio niet eerder was begonnen, ze waren nauwelijks opgewarmd toen ze alweer moesten stoppen.

In de grote zaal zagen we vervolgens de tweede helft van het optreden van Karsu Dönmez & Band die een mengeling van Turkse muziek en jazz speelden. Intrigerend, Karsu schrijft de meeste nummers zelf en ze beginnen allemaal vrij traditioneel als een stuk volksmuziek om vervolgens over te gaan in een cross-over van folk-jazz en een beetje pop.

In de beneden foyer was inmiddels de winnaar van de Jazz-i award (geen muziekfestival schijnt meer zonder wedstrijd als warming-up te kunnen) Shannon Sarracco te spelen. In plaats van het trio waar hij mee won pakte hij groot uit met een extra saxofonist en twee zangeressen. Easy-listening latin jazz, niets mis mee, maar graag wat meer eigen nummers. Kan geduchte concurrentie voor Wouter Hamel of Jamie Cullum worden. Zeker geen dode meeuw op het podium.

In de foyer boven speelde ondertussen de Ruben Hoeke Band, de bluesfactor van Seabottom Jazz. Goede band met Ruben Hoeke op gitaar en Frank van Pardo op mondharmonica en zang. Hopen ze deze zomer nog vaker te zien op diverse bluesfestivals. Hun nieuwe cd was net een paar dagen uit, dus het repertoire bestond grotendeels uit nummers van die cd. Aanrader.

Vervolgens weer naar de beneden foyer, waar STriCat speelde. Een combinatie van klezmer, gypsy en jazz met Roemeense roots. Zagen ze meer dan een jaar geleden al in Leiden, maar ze zijn nog steeds even goed, zo niet beter. Niet iedereen ging helemaal naar beneden, ook vanaf de eerste verdieping was het optreden goed te zien.

Leuk om te zien dat verschillende artiesten ook de tijd namen naar andere optredens te gaan. Hier danst onder andere de van oorsprong Turkse Karsu Dönmez op de Roemeens-gebaseerde muziek van STriCat. Muziek, cultuur in het algemeen, blijkt de basis voor integratie, het samensmelten van culturen in Nederland. Moet wel meer geld voor uitgetrokken worden!

Dan weer naar boven, waar in de foyer Maria Markesini en Bert van den Brink optraden. ook hier weer een optreden met jazz meets world, ditmaal Griekse muziek en jazz. Veel treurigheid vanuit Griekse zijde, maar de zang van Bert van den Brink was dan weer hartverwarmend.
Daarna wilden we weer eens naar de zalen voor Gare du Nord en de Cor Bakker Big Band, maar dat viel tegen, lange rijen en de zalen waren vol. Iets teveel kaarten verkocht misshien, hopende dat het publiek zich wel zou spreiden, maar de zalen waren dus vol en de foyers bijna leeg. Niet leuk en dus maar huiswaarts gekeerd, beetje domper op een verder leuk festival. Volgend jaar toch wel weer.

LINKS:
Seabottom Jazzfestival
New Cool Collective
Eric Vaarzon Morel
Karsu Dönmez
Shannon Sarracco
Ruben Hoeke Band
STriCat
Maria Markesini
Bert van den Brink

Live in the Living in Leiden


Live in the Living bestaat al een aantal jaren, concerten/optredens in woonkamers, maar was vanavond voor het eerst in Leiden. Het concept is eenvoudig: drie artiesten/bands die elk twee keer een kwartier lang optreden, één keer voor de pauze en keer daarna. Initiatiefnemer van dit concept was tevens de opening act: Rick Treffers. Met gitaar, keyboards, zang en achtergrondzangeres opende hij de avond en de tweede set.

Daarna was het de beurt an Nico Dijkshoorn, die onmiddelijk de lachers op zijn hand had. We kenden hem natuurlijk mwel van DWDD, maar hier zagen we dat Nico ook live een geweldige performer is. De dramatische truckerssong (gezongen) en het verhaal over de mol waren absolute hogtepunten van de avond.

Sluitstuk van beide sets was een optreden van Dempsey, geen onbekende op dit blog en deze avond was bij bassist/gitarist Ferry thuis. Prima optreden zoals we van Dempsey gewend zijn.
Live in the Living is nieuw in Leiden, maar verdient zeker een vervolg. Lekker kleinschalig en een echt geïnteresseerd publiek. Wat ons betreft een blijvertje, onze woonkamer is er klaar voor!

LINKS:
Live in the Living
Rick Treffers
Nico Dijkshoorn
Dempsey

zaterdag 20 maart 2010

Bernlef en Janssen perdect duo


Sinds een aantal jaren organiseren Burcht Literair, Burcht Jazz, Hot House en boekwinkel Selexyz Kooyker tijdens de boekenweek een optreden van een schrijver met muzikale samenwerking. Dit jaar waren het de schrijver/dichter Bernlef en pianist Guus Janssen.

De avond begon met een improvisatie van Guus Janssen op de piano, vervolgens trad Bernlef op en daarna begon het steeds meer door elkaar te lopen. Gedichten met flarden van muziek, soms afwisselend, soms tegelijkertijd.

Na de pauze hield Bernlef een inleiding op het laat5ste, langere verhaal/compositie Gestoord van beiden. De zaal zat vol en was onder de indruk, reden voor Bernlef en Janssen er ook nog een toegift aan vast te knopen. Een perfect duo!

LINKS:
Bernlef
Guus Janssen
Burcht Literair en Burcht Jazz
Hot House
Selexyz Kooyker

zondag 14 maart 2010

Perron19 komt aan in Leiden


Perron19 is een Utrechtse/Leidse groep rond fluitist/saxofonist Pieter de Mast, toetsenist Floris Verheij, bassist Ronald Maas en percussionist Janco van der Kaaden. Hoofdingrediënt van hun muziek komt uit de jazz, maar uitstapjes naar pop en wereldmuziek maken ook deel uit van hun muziek. Vandaag presenteerden ze hun eerste, titelloze, cd in de Leidse Q-Bus.

In twee sets speelt Perron19 alle nummers van de cd, waarvan de meeste nummers geschreven zijn door Floris Verheij, de meeste andere door Pieter de Mast en één nummer door Ronald Maas. De muziek is best ingewikkeld, maar ligt toch lekker in het gehoor. De percussie vormt de basis, de toetsen vullen dat goed aan en de fluit/saxofoon soleert er lustig op los. De bassist speelt een beetje een vrije rol en dat zou wat ons betreft wat strakker mogen, bassist en drums als leidende instrumenten hebben onze voorkeur. Maar al met al een boeiend optreden en een prima cd.

LINKS:
Perron19
Q-Bus

Lavalu goed, beter, best!


Lavalu zagen we nog geen anderhalf jaar geleden voor het eerst in de Burcht in Leiden. Toen nog vrij onbekend maar nu toch behoorlijk aan het doorbreken. Opnieuw in de Tuinzaal van de Burcht, wederom geörganiseerd door De X, maar nu zat de zaal bijna vol, en terecht.

Lavalu zagen we al meerdere malen, klik bij labels hieronder op Lavalu om eerdere verslagen te lezen. Duidelijk is dat Lavalu in de afgelopen tijd enorm gegroeid is. Toen nog licht onzeker, nu vol overgave en vertrouwen. Bovendien was dit het eerste concert na de cd-presentatie in Paradiso, zodat er te vergelijken viel.

Jörg Brinkmann was wederom de bassist op de cello. En zoals de hele band speelt hij sinds het uitkomen van de cd Hope and Liquid Courage steeds overtuigender. Voor hem lijkt het meer dan een sideproject te zijn geworden.

Opvallend was de inbreng van saxofonist Miguel Boelens, eerder nog zeer op de achtergrond was hij vanavond heel aanwezig. Heeft ergens een schakel omgezet en tilt het geheel naar een nieuw level.

Nieuw was Mark Schilders op drums, een waardige vervanger voor Yonga Sun. gedreven en verweven, precies zoisls het hoort.

Lavalu speelde de laatste tijd overal in Nederland en ook vanavond in Leiden de zaal plat. En het lijkt er op dat, nu de cd uit is, ze vrijer zijn gaan spelen. Het maken van een cd is misschien een soort keurslijf, alles moet kloppen volgens de opzet. Maar nu gaan alle remmen los, de nummers krijgen nog meer diepgang, nog meer kracht, schitterend!

LINKS:
Lavalu
Leids Jazztrio

vrijdag 12 maart 2010

Dick de Graaf dendert lekker door


Dick de Graaf zagen we nog nooit, maar Jerome Hol, Erik Kooger en Harry Emmery, in deze volgorde veel vaker, bijvoorbeeld met Michael Varekiamp's Cosmic Scene, Michiel Borstlap Eldorado en Harry Emmery in heel veel combinaties. Vanavond stonden ze met z'n vieren op het podium in de Burcht en maakten er een feest van.

Dick de Graaf is een geweldige saxofonist, zowel op de sopraan als de tenor. En de muziek was helemaal geweldig, een mooie mix van uptempo nummers en ballads, trance jazz en power jazz.

Emmery en Kooger vormden een meer dan solide basis, De Graaf en Hol zorgden voor een mooie afwisseling maar ook voor een mooi samenspel. Goed concert en ook een goede cd, Cry Baby!, waar het brepertoire grotendeels uit bestond. Zwaar aanbevolen!

LINKS:
Dick de Graaf
Harry Emmery
Erik Kooger
Jerome Hol
Burcht Jazz

zondag 7 maart 2010

ESQ groot(s) avontuur


ESQ staat voor European Swing Quintet en is een internationaal gezelschap dat swing in de stijl van o.a. Benny Goodman speelt. Het repertoire bestaat uit bekende swing nummers maar ook uit eigen composities. Vanochtend repeteerden ze voor het eerst met z'n vijfen, vanmiddag was hun eerste optreden, een wereldpremiere dus!

De groep is een initiatief van Frits Landesbergen (vibrafoon en piano) en Engelsman Andy Cooper (klarinet en zang). Dat dit hun eerste gezamenlijke optreden was, was af en toe wel te horen, er werd weleens naar een noot gezocht, niet iedereen wist wanneer en waar het einde van een nummer was en een enkele keer was het bijna een openbare repetitie.

Het was geweldig om te zien hoe de groep aan het groeien was en steeds avontuurlijker werd. Soms verrasten ze zichzelf én het publiek dat in grote getalen was opgekomen, de zaal helemaal vol. Belangrijke steunpilaar was de Waalse pianist Pascal Michaud, die onverstoorbaar maar met veel plezier zijn bijdragen leverde.

Behalve piano speelde Michaud ook op een paar nummers tenorsaxofoon en ook dat deed hij geweldig, deze Obelix van de swingjazz. Achter de drums zat Erik Kooger die we al kenden als drummer van Michael Varekamp's Cosmic Scene en Michiel Borstlap's Eldorado. Zou je hier niet direct verwachten maar bleek een uitstekende keuze. Aanstaande donderdag staat hij met Dick de Graaf’s power jazz groep met Jerome Hol op gitaar en Harry Emmery op bas. Hendrix meets Coltrane! Dat is weer heel andere koek.

Erik Kooger was een rots in de branding, maar dat was Edwin Corzilius op bas ook. Kooger en Corzilius hielden alles in het gareel, maar stonden het avontuur niet in de weg.
Bij sommige concerten heb je het idee dat je een stukje muziekgeschiedenis meemaakt, vanmiddag was dat zeker het geval, een groots avontuur van vijf doorgewinterde muzikanten. Morgen gaan ze hun eerste cd opnemen, daarna gaan ze toeren door Europa, dat willen we nog wel eens zien.

LINKS:
Frits Landesbergen
Fascinating Jazz