zondag 27 juli 2008

Plein Open in Den Haag


Bijna 30 graden en een niet al te felle zon maakten van het Plein Open Festival al bij voorbaat een succes, nog voordat er een noot gespeeld was. Het door het Haags Pop Centrum georganiseerde festival is vooral een podium voor jonge Haagse bands, maar er is meer.

Er waren 2 podia: Main Stage en The Underground. Eerste band op The Underground waren de Burka Barbies, post-punk avant la lettre, zoals veel bands op dit podium.

Vervolgens speelde op het Main Stage de jonge (17/18 jaar) band So What. Goede gitaarpop met een eigen sound, hou ze in de gaten (bijvoorbeeld op 2 augustus op Schollenpop, zie agenda). Via Sellaband kunnen ze binnenkort hun eerste cd gaan opnemen.

Terug bij Underground was Tiger Counter of Drog Orkestar al begonnen. Deze tweemansformatie, ondersteund door elektronische drumbeats, mengt felle gitaren, harde zang en ondersteunende toetsen tot een heel eigen geluid. Toch benieuwd hoe dat met een echte drummer en bassist klinkt.

Atombox op de Main Stage was muzikaal gezien best goed, maar het mist de band aan uitstraling. Iets te introvert om echt indruk te maken. Oogcontact met het publiek kan echt geen kwaad.

De hiphop formatie Kern Koppen is juist een en al contact met het publiek. We zagen ze al eerder in juni met Michael Varekamps Urban Roots op de Grote Markt in Den Haag en waren toen niet zo onder de indruk. Maar dat was een gelegenheidsformatie en dit was hun eigen ding. Goed!

Bij optredens maken ze altijd al gebruik van een live drummer en bassist, maar tegen het einde van de set kwam een groot deel van de band Splendid erbij. En ook voor niet hiphop liefhebbers was dit een boeiend optreden. (2 augustus staan ze op Schollenpop, zie de agenda, kijken wie er dan meespelen).

Dat Splendid meedeed met Kern Koppen had er natuurlijk alles mee te maken dat ze de volgende groep op de Main Stage waren. Aangekondigd als een raggae-band bleken ze veel meer te zijn: een combinatie van raggae, rock, hiphop en jazz. Verrassend en vernieuwend, zeer de moeite waard.

Ondertussen op het Undergroundpodium speelde Lawn de sterren van de hemel. Overdonderend soms, klein ook. Een heftig goede gitaar band.

Daarna zakte het niveau op de Main Stage, de seventies/eighties band de Hot Stewards stegen niet uit boven het niveau van zeg The Sweet of de Dolly Dots. Meezingers en polonaises, ga weg. Knietje!

Gelukkig was er nog Mexican Holiday op de Underground Stage, een kruising tussen Dick Dale en hardcore punk, met vleugjes X-Ray Specs erin. Schitterend maar veel te kort.

Ook Bonne Aparte was een revelatie, nooit van gehoord, maar interessant met hun Sonic Youth-achtige (maar ook net weer niet) optreden.

The Deaf op de Main Stage ondertussen klonk op papier goed maar kon live niet echt boeien. Veel geschreeuw en weinig wol. Jammer. Ook het slotconcert van Beef, inclusief blazers, was misschien leuk voor raggae fanaten, maar viel wat tegen. Kwestie van smaak, want muzikaal gezien was het zeker niet slecht, maar het was te voorspelbaar.

Al met al was het een interessant festival, met veel jong en (nog) onbekend talent. Het was gezellig druk, hoewel er best nog wat publiek bij had gekund, en ondanks de wat kille omgeving was het een sfeervol, gezellig festival.

LINKS:
Plein Open
Burka Barbies
So What
Atombox
Kern Koppen
Splendid
Lawn
The Hot Stewards
Mexican Holiday
Bonne Aparte
The Deaf
Beef

zondag 20 juli 2008

Seaside Jazz in Kijkduin


Seaside Jazz is zo'n aardig klein festival dat eigenlijk meer aandacht verdient. Vrijdagavond een warming-up in 2 restaurants en op de boulevard, zaterdag komt daar een hoofdpodium op het Deltaplein bij met (aanstormend) talent en zondagmiddag zijn er de grote namen op het hoofdpodium.
Op zaterdag zat het weer in eerste instantie niet mee, regen en onweer gooiden roet in het eten. Maar tussen 4 en 5 brak toch de zon door.

Bij aankomst was nog net Matthew in Boston bezig, beetje rommelig optreden en eenmaal thuis blijkt de line-up van de band totaal anders dan de line-up die op de site staat. Zo te zien was alleen Elvis Sergo nog over van de originele bezetting. Jammer, maar te kort gezien om er echt een oordeel over te hebben.

In het winkelcentrum en op de boulevard waren er diverse looporkesten met het bekende dixieland repertoire, doet het altijd goed bij het flanerende en winkelende publiek. Met de klok mee: de West Coast Jazz Band, de Sail Jazzband, de Willie Ashman Original Jazzband en de Spectacles Jazz Band.

Niet op het officiële programma, maar wel aanwezig was Pier's Jazzanova Trio in het winkelcentrum. Lekkere bossanova tussen al de dixielandmuziek.

Maar de beste muziek was natuurlijk te vinden op het hoofdpodium naast de vuurtoren. Eerst door de Tiny Little Big Band, zoals de naam al zegt: een 8-mans big band, bestaande uit een zanger, pianist, drummer, bassist en 4 blazers. De angst bestaat dan dat het een kloon van de Young Sinatra's is (zie hieronder: Zoetermeer Culinair 6 juli 2008), maar dat viel behoorlijk mee.

Naast het te verwachten repertoire was er ook ruimte voor experimenten en zelfs eigen nummers, die niet onderdoen voor de klassiekers. Een band waar we in de komende jaren nog veel zullen gaan horen!

Het afsluitende optreden was van Sven Hammond Soul, die we al eerder zagen op het IJazz festival in Amsterdam (zie 21 juni 2008). Zagen toen maar een deel van het optreden, nu alles, van het begin tot het eind.

Als gast was trompettist Rik Mol meegekomen die een extra dimensie aan het optreden toevoegde. Helaas begon het weer weer enigzins op te spelen, zodat het publiek zonder paraplu een veilig heenkomen moest zoeken. Maar weglopen deed het grootste deel niet.

En toen de zon weer terugkwam was er een prachtige regenboog te zien, die ook Sven Figee niet ontging.

Op het IJazz festival ontstond bij toeval tijdens de soundcheck de basis voor een nieuw nummer dat ze toen gelijk maar speelden. Sindsdien is het nummer verder uitgewerkt en het vormde een van de hoogtepunten van de avond.
Sven Hammond Soul is een fantastische band die op geen enkel (jazz)festival mag ontbreken. Ook de tweede (!) toegift, Fire van Jimi Hendrix, was onvergetelijk.
Maar het belangrijkste was natuurlijk het speelplezier, zowel bij de Tiny Little Big Band als bij Sven Hammond Soul straalde dat er van af. En dat is voor het publiek natuurlijk onweerstaanbaar.

LINKS:
Matthew in Boston
West Coast Jazz Band
Sail Jazzband
Willie Ashman Original Jazzband
Spectacles Jazzband
Pier's Jazzanova Trio
Tiny Little Big Band
Sven Figee
Rik Mol

maandag 14 juli 2008

Werfpop 2008 in Leiden


Een stevig festival met een enorme afwisseling aan optredens. Voor elk wat wils zoals dat heet. Het weer was prima, hoewel het terrein wat nat was en steeds meer op een moeras begon te lijken. Gelukkig zat niemand daarmee.

De eerste band die we zagen was Hospital Bombers, op het eerste gezicht een leuk gitaarbandje maar door de bijdrages van Susanne op zang, viool en philicorda kreeg het een extra dimensie. Leuke nieuwe band met veel potentie voor de komende jaren. Ga zo door!

Op het tweede podium was er vervolgens een optreden van Enge Buren, muzikaal cabaret, soms wat overdreven, meestal zeer amusant. De incarnatie van Andre Hazes (Verliefd beetje een) was natuurlijk geniaal.

Vervolgens speelde op het eerste podium het Japanse Electric Eel Shock. Een soort mengeling van Hard Rock, Punk en Metal. Zoals wel vaker bij Japanse bands enigzins 'over the top'. Net als Soil & Pimp Sessions in de jazz en Petty Booka in de Hawai muziek. Leuk, maar niet voor de volle 50 minuten.

In de muziektent bij het Theehuis in de Leidse Hout, even buiten het festivalterrein gelegen, speelde de Andrew Speaker Band. Met Wouter Kiers op saxofoon en Dany Lademacher op gitaar was dit een uitermate swingende en vrolijke jamsessie. Lekker improviseren op bekende en minder bekende nummers, vlammen van het begin tot het eind.

Daarna speelde de Pam Macbeth band in de muziektent. Pam komt uit Nashville, Tennessee en dat is te horen ook. Nashville Country op zijn best. Ze woont tegenwoordig in Sassenheim, dus dit was recht om de hoek. Je moet er natuurlijk van houden, maar Pam was goed, de (Nederlandse) gelegenheids band was goed. Niets mis mee.

Terug op Werfpop speelde nog Jon Spencer's Heavy Trash een geweldige set eigentijdse rock'a'billy/Americana. Hoogtepunt van de dag! Rauwe gitaarrock, waarbij Jon Spencer een show neerzette die, qua dramatiek, een beetje aan de oude James Brown deed denken.

Tot slot nog Claw Boys Claw, ook vroeger altijd al vraagtekens bij gehad (nooit live gezien, maar wel platen van gekocht) en ook dit optreden overtuigde niet helemaal. Slecht was het zeker niet en opboksen tegen Jon Spencer is ook geen makkie. Maar hebben de heren er wel écht plezier in?

Werfpop is een ongelooflijk gezellig festival, met goede muziek, voor elk wat wils en voor alle leeftijden. En die waren er dan ook, van jong tot oud(er). Het was druk maar niet té druk, het was hard maar niet té hard, en een drankje kostte, net zoals in Zoetermeer 2 euro en niet 3 of meer zoals in Amsterdam, Rotterdam of Den Haag.

LINKS:
Hospital Bombers
Enge Buren
Electric Eel Shock
Wouter Kiers
Dany Lademacher
Pam MacBeth
Heavy Trash
Claw Boys Claw

zondag 13 juli 2008

3 festivals op 1 dag in Zoetermeer

Misschien zou iets meer coördinatie wat beter zijn geweest, maar op 12 juli waren er maar liefst drie feesten/festivals in Zoetermeer.
We begonnen met het 30 jarig bestaan van buurtvereniging Buytenrode. Het geheel vernieuwde en verbeterde winkelcentrum Buytenwegh haakte hier handig op in.

In het winkelcentrum speelden The Clarks een aantal mooie sets voor een enthousiast publiek. Goede covers van niet alleen de Earring, maar ook van van alles en nog wat van Chuck Berry tot R.E.M. Omdat het midden in het winkelcentrum was, was het er gezellig druk. The Clarcks bestaan al jaren, maar we hadden ze nog nooit gezien, de eerste kennismaking was goed. Ondanks een paar drupels regen (de enige van de dag) werd er volop gedanst.

Op het eigenljke festival bij het buurtcentrum was het iets rustiger, maar we zagen daar Geerdinck & Van Pelt die Nederlandstalige covers speelden van onder andere The Doobie Brothers.

In de pauze tussen de optredens waren er line dansers en die bleken niet te stuiten. Ook tijdens het optreden van de Indorockband The Ambassadors gingen ze gewoon door.

In de Dorpsstraat was inmiddels het derde Sweet-Lake Rock 'n' Roll Revival aan de gang. De hele straat stond vol met oude Amerikaanse auto's en er was (natuurlijk) muziek. Zoals van Big Caz & the 4 Bobs. Rock and Roll, de vetkuif says it all!

Iets verderop werd hun optreden afgewisseld met dat van That Crazy Beat. Minder vetkuif, maar prima muziek.

Toevallig (?) kwam Little Ester langs en zong ze ook een paar nummers mee.

Tenslotte was er het JJ Rock Festival aan de gang in het Van Tuyllpark. Het begon al om 1 uur, maar we waren er pas om 7 uur. We vielen midden in het optreden van Gangrene, een heavy metal band, maar niet verkeerd.

Daarna kwam de fusiongroup Cue, beetje te 'bedacht', maar dat kan nog wel goedkomen.

De Bluesfabriek is een aanwinst, Veel blues en wat Peter Green covers, Maar nu nog een eigen geluid.

Het festival werd afgesloten door The Breathtaking Angels met Boris van der Lek.

Wij kennen Boris vooral als Jazzsaxofoonspeler, maar hier blijkt hij ook een goede gitarist te zijn.

Geweldig concert, geweldige locatie, jammer dat er niet meer publiek was. Afgezien van het feit dat het programma uiteindelijk een uur uitliep was het goed georganiseerd: Er was een bar en een mobiele snackbar, dus voor eten en drinken kon je gewoon op het festivalterrein blijven. De muziek was afwisselend (alle bands hadden min of meer een band met het JJ Music House, open podium en oefenruimtes, dat een jaar bestaat). Hopelijk wordt dit een jaarlijk festival, gaan we volgend jaar zeker weer.

LINKS:
The Clarks
Geerdinck & Van Pelt
Big Caz & the 4 Bobs
That Crazy Beat
Gangrene
Cue
JJ Music House

donderdag 10 juli 2008

Vloeimans+guests in LP II Rotterdam

Er is natuurlijk niets leukers voor een muzikant dan om een hele avond te mogen programmeren met muzikale vrienden. Eric Vloeimans kreeg die kans bij LP II (een ruimte voor stedelijke cultuur in het Las Palmas gebouw op de Kop van Zuid in Rotterdam) in het kader van North Sea Around Town. Het was erg druk en donker dus de foto's zijn niet al te best.

Hij maakte er drie sets van een uur van, met in de eerste Fay Lovsky die zong, onder andere xylophoon en theremin speelde en gebruik maakte van een kastje vol verrassingen. Dat deed ze samen met Jeroen van Vliet op de piano en natuurlijk Eric Vloeimans op trompet.
Mooie set met zowel inbreng van Lovsky als Vloeimans en met natuurlijk Images of Washington dat ze ook al op de Gatecrashin' cd samen deden. Maar ook een Noors kinderliedje en een Hindoestaanse souvenir van Lovsky. Hoogtepunt was een schitterende uitvoering op theremin en trompet van het nummer Bonzi van de Gatecrash cd Hyper. (Bedankt Lucia).

Na een korte pauze was het de beurt aan Gatecrash (Vloeimans op trompet, Jeroen van Vliet op elektronische toetsen, Gulli Gudmundsson op bassen en Jasper van Hulten op drums). Ze openden met het altijd schitterende V-Flow. Al snel kwam DJ Git Hyper erbij, soms als vijfde bandlid, soms als solist of aangever. Tegen het eind kwam Fay Lovsky er ook weer bij.
Er werden ook twee nieuwe nummers gespeeld voor de nieuwe cd die in december opgenomen gaat worden. Belooft vooralsnog een nog betere cd dan Gatecrashin' en Hyper te worden.

In de derde set stond Gatecrash weer op het podium, maar nu met Spinvis als gast. Konden niet de hele set afzien, maar het was een zeer interessante combinatie. Gatecrash is in elk geval de beste begeleidingsband die Spinvis ooit heeft gehad.

Nog even over de lokatie: LP II is een mooie ruimte in Las Palmas en zeer geschikt voor dit soort optredens. Er lagen kussens vlak voor het podium, er stonden rijen stoelen omheen en erachter waren zit- en statafels.
Het publiek was geweldig en luisterde van het begin tot het eind aandachtig en was zeer enthousiast. Maar er was een (zeer) klein deel van het publiek dat, weliswaar in de uithoeken van de zaal, het nodig vonden om door de muziek heen te praten. Eric Vloeimans verwoordde het voortreffelijk: Als jullie willen socializen, doe dat dan ergens anders. Een daverend applaus was zijn deel.
Maar helaas hielp het niet erg. Bar buiten de zaal of bar dicht tijdens optredens zijn misschien oplossingen.

LINKS:
Eric Vloeimans
Fay Lovsky
Jeroen van Vliet
Git Hyper
Spinvis
LP II

zondag 6 juli 2008

Zoetermeer Culinair 2008

Zondag was het de beurt voor het Culinaire Festival in Zoetermeer. Behalve allerlei lekker eten was er ook allerlei lekkere muziek.

Allereerst was er een optreden van Cor Bakker met Harry Emmery , zangeres Eline en Ciryl Directie op drums.

Ze speelden twee sets (en een toegift), waarbij er eerst als instrumentaal trio gespeeld werd waarna Eline erbij kwam om te zingen. Omdat het hier om een gelegenheidsformatie ging speelden ze diverse jazzklassiekers, maar dan niet de bekende nummers die al zoveel zangeresjes-met-een-jazztrio spelen.

Harry Emmery ging natuurlijk weer vreselijk tekeer op zijn contrabas, maar dat hadden we natuurlijk wel verwacht. Vooral als hij de melodielijn van een nummer ging spelen. Drummer Ciryl Directie zorgde er voor dat alles in het gareel bleef.

Zangeres Eline was voor ons een onverwachte verrassing. Hier zingt ze een prachtige ballad met Cor op de vleugel, maar ze kan ook een scheur opzetten als Janis Joplin. Erg goed was het nummer Mercy, mercy, mercy van Joe Zawinul (maar vooral bekend door de versie met Cannonball Adderley).
Ook Cor Bakker was voor ons een verrassing, we wisten wel dat het een muzikale duizendpoot is, maar dat hij dan ook nog een uitstekende jazzpianist is was nieuw voor ons.

Het was een ijzersterk optreden van een ijzersterk kwartet. Hopelijk gaan ze dit vaker doen.

Daarna was het podium voor Izaline Calister, met swingende Latijns-Amerikaanse muziek. Met een zonnetje erbij (en een hapje en een drankje) gaf het een soort vakantie gevoel.

De Young Sinatras die daarna optraden hebben zich heel goed ontwikkeld in de afgelopen jaren. Hechter en avontuurlijker en september gaan we ze weer zien.

En ze overleefden zelfs het noodweer dat heel even over Zoetermeer trok, net toen ze het laatste nummer van de eerste set inzetten. Na een korte pauze en enige herstelwerkzaamheden aan de stroomvoorziening konden ze gewoon weer verder spelen.

Vervolgens was het de beurt aan het Zoetermeerse Flower to the People. Treden normaal gesproken op als duo, maar hadden nu een hele band bij zich. Goede keuze voor dit gebeuren, ook al is het dan geen 'grote naam'. Ze speelden nummers van hun nog uit te komen cd met nummers op gedichten van Astrid Roemer.

Het slotoptreden daarentegen van Henk de Jager was een aanfluiting van de bovenste plank. Een zanger met een slecht repertoire en de muziek stond op een bandje. Reden om snel naar huis te gaan en aan een nagerecht zijn we dan ook niet meer toegekomen.

LINKS:
Cor Bakker
Harry Emmery
Izaline Calister
Young Sinatras
Flower to the People
Zoetermeer Culinair
Fascinating Jazz