zondag 21 december 2008

Michael Moore vraagt om meer

Het was wel even omschakelen na Benjamin Herman en Mona Lisa Overdrive, maar het Michael Moore Quintet is zeker de moeite waard, ook al is het wat traditioneler van opzet. De tuinzaal van de Burcht in Leiden was zo goed als uitverkocht voor dit door Hot House georganisserde concert.

Michael Moore is een Amerikaan die al zo'n 25 jaar in Nederland woont en muziek maakt. Voor zover wij weten begon het ooit met Available Jelly, maar vandaag was er het Michael Moore Quintet.

Michael Moore speelt altsaxofoon en klarinetten en voor dit quintet was Eric Vloeimans aangetrokken als trompetist. Een gewaagde combinatie, vooral trompet en klarinet, maar Eric Vloeimans wist moeiteloos alles in balans te houden, zacht waar het moest, hard waar het kon.

Drummer Owen Hart jr was de revelatie van de avond die we graag nog eens in een ander verband zouden willen terugzien.

Ook Clemens van der Feen speelde uitstekend op de contrabas, ook zijn solo's mochten er zijn.

Als pianist stond Marc van Roon aangekondigd, maar het bleek uiteindelijk Harmen Fraanje te zijn, ons vooral bekend van onder andere Eric Vloeimans Fugimundi, maar ook deel uitmakend van het Michael Moore Quartet. Vandaar waarschijnlijk dat hij een beetje in de achterhoede speelde, want we weten dat hij meer kan.
Het was een mooi concert, interessante nummers, technisch perfect, dus wat wil je nog meer. Het was een uitstekend optreden, alleen de magie zoals bijvoorbeeld woensdag bij Benjamin Herman of eerder dir jaar bij Gatecrash of The Ploctoenes ontbrak een beetje.
Michael Moore is een veelzijdig muzikant, die regelmatig optreed met meer of minder bekende, vaak Amerikaanse, gasten. Zeker iemand die wij in de gaten gaan houden.

LINKS:
Michael Moore
Eric Vloeimans
Owen Hart jr
Clemens van der Feen
Harmen Fraanje
Hot House

donderdag 18 december 2008

Benjamin Herman Quartet nóg beter


Nog geen twee weken geleden openden ze hun cd presentatie van Hypochristmastreefuzz in het Bimhuis (zie verslag op 4 december 2008) en begonnen een korte toer door Nederland. Bijna op het eind daarvan, nog drie concerten te gaan, speelden ze hun negende optreden in Museum Beelden aan Zee. Het concert in het Bimhuis was fantastisch, maar Beelden aan Zee heeft een aparte sfeer dus toch eens kijken hoe het daar klinkt.

En dat was geen slecht idee, want in die twee weken zijn ze enorm gegroeid. In het Bimhuis was het een geweldig optreden, maar achteraf gezien was de band nog wat onzeker. Niet dat dat toen opviel, maar in vergelijking was dit optreden nóg beter.

Ander verschil was dat we toen de cd nog niet kenden en alles dus compleet nieuw was, nu, met de cd al bijna grijsgedraaid, lag dat anders. Nu zou je naast de reguliere cd ook graag een live opname van één van deze concerten willen hebben. Want dat is toch wel andere koek.

Prangende vragen waar we alleen mee kwamen te zitten was: wat is er met de kerstbomen gebeurd, die in het Bimhuis nog alom tegenwoordig waren, en wat is er gebeurd met het klappertjespistool?
Maar het was een fantastische afsluiting van het eerste seizoen van Prospero@Beelden aan Zee met ruim 150 bezoekers (kunnen ze dit nog ooit overtreffen). Benieuwd wat er volgend jaar gaat komen.

LINKS:
Benjamin Herman
Ernst Glerum
Anton Goudsmit
Prospero
Museum Beelden aan Zee

zaterdag 13 december 2008

Mona Lisa Overdrive => Supersize


Ons eerste bezoek aan Club Bazart in Den Haag was een succes (Rik Mol Group op 10 oktober), dus op deze koude vrijdagavond hadden we er wel weer zin in. Mona Lisa Overdrive stond op het programma, een groep rond Jesse van Ruller, Stefan Lievestro, Arno Krijgsman en Hans van Oosterhout. Groovende, hypnotiserende swing stond op het programma, en het resultaat was uitstekend, maar wij hadden er toch iets meer van verwacht.

Jesse van Ruller is natuurlijk een van Nederlands beste jazzgitaristen en dat liet hij horen ook. En hij kan zowel soleren als ondersteunen, iets wat weinig gitaristen kunnen.
Stefan Lievestro speelde geweldig op de bas en was ook de enige die (tussen de nummers) contact maakte met het publiek. En dat was een minpuntje, de groep was iets te afstandelijk, te introvert.
Arno Krijger zagen we al eerder met de Cosmic Scene van Michael Varekamp in een wat prominenter rol op zijn orgel, maar hij vormde een mooie wisselwerking tussen gitaar en orgel.

Muzikale alleskunner en drummer bij Mona Lisa Overdrive was Hans van Oosterhout.Voor ons de revelatie van dit optreden. Enorme drive en zonder hem was Mona Lisa Overdrive maar saai geweest. Nou ja, dat is ook weer overdreven, maar visueel was Hans een verademing.
Mona Lisa Overdrive (om auteursrechterlijke redenen binnenkort Mona Lisa Supersize) is een prima band met spel van een constant, hoog niveau en zeer de meoite waard. Het enige wat ons inziens beter zou kunnen is de variatie in het optreden. Vooral in de eerste set waren de nummers niet sprankelend genoeg, waren er te weinig uitschieters. Bij de tweede set was wat meer variatie met een paar mooie ballads en het uitstekende nummer Mona Lisa Overdrive. Volgend jaar komt er een nieuwe cd, we zijn benieuwd hoe die gaat worden. We houden ze in de gaten.

LINKS:
Mona Lisa Overdrive op MySpace
Stefan Lievestro
Jesse van Ruller
Arno Krijger
Hans van Oosterhout
Prospero
Bazart

maandag 8 december 2008

Amsterdam Jazz Quintet speelt Zoetermeer plat


Iedere eerste zondag van de maand is het Fascinating Jazz in De Sniep in Zoetermeer. Vandaag met het Amsterdam Jazz Quintet, bestaande uit Erik Kooger, Harry Emmery, Bas van Lier Michael Varekamp en Steef Cuijpers. De sfeer is er altijd goed, de belichting laat te wensen over. Vandaar de minder scherpe foto's.

De band begon als trio met Bas van Lier op toetsen en een eigen nummer. Een stevige opening van een swingend optreden.

Erik Kooger speelde drums. Hij is misschien niet zo bekend, maar wel een veelgevraagd sessiemuzikant en voor ons onverwacht goed.

Onmisbaar als altijd was Harry Emmery op bas. Geweldig als ondersteuning, fantastisch in zijn solo's. We zijn de tel kwijtgeraakt, maar een concert met Harry Emmery is altijd de moeite waard.

Vervolgens kwam Michael Varekamp erbij en toen barste het pas echt los. Swingen en grooven, met veel New Orleans invloeden. Prachtige versie van Take the A-Train.

En omdat een quintet altijd uit 5 personen bestaat was er ook nog Steef Cuijpers als zanger. Via punk, bruiloften- en partijenmuziek en de Comedy Train is hij nu sinds een tijdje jazz-zanger. Gelukkig geen Hans Teeuwen kloon, maar een meer originele aanpak. Met als hoogtepunt Working in a Coal Mine. Hoog New Orleans gehalte in elk geval, swingend als Allen Toussaint, Ernie K Doe en Dr. John bij elkaar!

Grote afwezige was organisator en presentator Gerhard ten Hoopen. Maar hij moest naar de uitslag van de Kunst en Cultuurprijs Zoetermeer, waarvoor hij genomineerd was.
Aan het eind van het concert bleek dat Gerhard de prijs gewonnen had en liet hij zich nog even zien in De Sniep. Vermoeid maar tevreden.

LINKS:
Bas van Lier
Erik Kooger
Harry Emmery
Michael Varekamp
Fascinating Jazz
Restaurant De Sniep

vrijdag 5 december 2008

Benjamin Herman Quartet lanceert Hypochristmastreefuzz


In een uitverkocht Bimhuis presenteerde het Benjamin Herman Quartet de nieuwe cd Hypochristmasfuzz. Benjamin's tweede met nummers van Misha Mengelberg. Op de cd wordt er in wisselende bezettingen gespeeld, maar nu speelden ze twee sets met z'n vieren.

Drummer Joost Patocka zorgde voor de rode draad bij het concert, waar de rest van de band alle kanten op soleerde, hield hij de boel uitstekend samen. Het concert begon iets te laat vanwege een optreden bij De Wereld Draait Door, maar een jazzconcert dat op tijd begint is natuurlijk een contradictie.

De geweldig swingende bassist Ernst Glerum vormde de andere helft van de ritme sectie, maar had af en toe ook een vrijere rol. Buiten adem begonnen ze tegen negen uur met het in dit geval zeer toepasselijke A Bit Nervous.

De altijd in beweging zijnde Anton Goudsmit speelde fantastisch gitaar, bijna jammer dat hij op de cd maar op twee nummers meedoet. Je krijgt nooit genoeg van zijn bijdragen.

Ster van de avond was natuurlijk Benjamin Herman op altsax. Minstens zo beweeglijk als Anton en als hij even niet sax speelt direct in de weer met percussie en zelfs een klappertjespistool(!). Zag hem voor het eerst met de New Cool Collective Big Band op Lowlands in circa 2002, maar sinds hun cd Out of Office zijn we echte fans geworden. Of hij nu optreed voor bijna 400 man in het Bimhuis of in een kroeg in Den Haag als gast bij een jazztrio met nog geen 50 man publiek, het is altijd geweldig.

Op het eind speelde ook Willem Friede nog een nummer mee op toetsen. Dat is dan weer het leuke van het Bimhuis, iemand kan zo uit de zaal komen lopen en meedoen. Het was natuurlijk wel gepland.

Het was een gedenkwaardig optreden, twee sets en een toegift lang, dat een combinatie was van Misha Mengelberg's improvisatie jazz en snoeiende bebop/hardbop. Fantastisch!.
Dit was het eerste concert uit een tourtje dat tot 21 december duurt. Komen ze bij jou in de buurt: GA KIJKEN! Wij gaan in elk geval nog eens naar ze kijken op 17 december naar Museum Beelden aan Zee in Scheveningen. Andere setting, andere akoestiek, maar het kan niet mis gaan met deze muzikanten.

LINK:
Benjamin Herman

zondag 16 november 2008

Grenzenloos Festival Leiden 2


Op de laatste dag van het Grenzenloos Festival was er nog een middagoptreden in het Museum Volkenkunde van Sean Bergin en Rogério Bicudo. Een opvallende combinatie, want een duo met akoestische gitaar en tenorsax kom je niet dagelijks tegen.

Sean Bergin kennen we al een tijdje, hij won bijvoorbeeld de Boy Edgarprijs in 2000, en we zagen hem al op het verjaardagsfeestje van Louis Moholo (Brotherhood of Breath) in het Bimhuis, met Nansika in het Wereldmuseum in Rotterdam en met theatergroep Flint (Korreltjie Korreltjie Sand)in Zoetermeer. Een veelzijdige artiest.

Gitarist Rogério Bicudo kenden we niet, maar hij is een zeer goede Choro muzikant, muziek die een combinatie is van Europese klassieke muziek met Afrikaanse/Braziliaanse ritmes.

De eerste set was niet optimaal omdat de (te) eigenwijze geluidstechnicus de gitaar te zacht afstelde. Gelukkig speelde Sean Bergin ook een paar nummers op zijn Penny whistles en dan klonk het beter.
Beide muzikanten wonen al jaren in Amsterdam, maar Sean Bergin komt oorspronkelijk uit Durban (ZA) en Rogério Bicudo uit Rio de Janeiro (Br). Ze kennen elkaar al jaren, maar pas onlangs maakten ze samen een cd: Tale of Three City's.

De muziek was dan ook een mengeling van Zuid-Amerikaanse en Zuid-Afrikaanse muziek, met in de eerste set vooral de Zuid-Amerikaanse nummers en in de tweede set vooral de Zuid-Afrikaanse nummers (waaronder nummers van Louis Moholo en Abdullah Ibrahim).
Geweldige combinatie, geweldig optreden, geweldige muzikanten, waren er daar maar meer van.

LINKS:
Sean Bergin
Rogério Bicudo
Grenzenloos Festival

zaterdag 15 november 2008

Grenzenloos Festival Leiden


Flat Earth Society opende de eerste volle avond van het Grenzenloos Festival in het LAK Theater in Leiden. Deze Belgische Bigband is niet nieuw (ruim 10 jaar bestaan ze al), maar nog steeds jong en enthousiast. Zeer goed optreden, met allemaal eigen nummers.
Omdat ze toch op een universiteit optraden vonden ze het een goed moment een groot aantal nummers van hun nieuwe cd (verschijnt april 2009) te spelen. Lichte verschuiving richting bebop met wat freejazz, maar vooral associaties oproepend met het Willem Breuker Kollektief en Chris McGregor's Brotherhood of Breath.
Verrassend en voor herhaling vatbaar. Benieuwd naar de nieuwe cd.

Rudresh Mahanthappa's Codebook stond vorig jaar op het Jazzfestival in Frankfurt en dan ben je iets. Maar de band had een wat mindere dag. Carlo de Rosa had problemen met zijn bas en daardoor was de hele band ontregeld. Beetje los zand in plaats van hecht samenspel. Op een avond wanneer alles werkt kan dit een zeer interessante groep zijn, maar nu viel het, ondanks het uitstekende spel van de andere muzikanten, wat tegen. Drummer Dan Weiss was erg goed, Rudresh Mahanthappa is een bijzondere saxofonist en ook Vijay Iyer blonk uit op piano. Maar geen eenheid is geen succes. Jammer.

Flamix! bestaat uit Eric Vaarzon Morel op flamincogitaar, Jesse van Ruller op (jazz)gitaar en Oene van Geel op (ditmaal) altviool en percussie. Ook zij speelden allemaal eigen numers, een mix van flamenco en jazz. Goed optreden van drie topmusici, die goed samenspeelden en er ook nog plezier in bleken te hebben. Het repertoire was goed, maar had afwisselender gekund, na een tijdje wil je ook wel eens wat meer variatie horen. Volgende week begint Eric Vaarzon Morel een theatertoer met acteur Gijs Scholten van Aschot, kan ook interessant worden.
Het was onze eerste kennismaking met het Grenzenloosfestival en het is best goed bevallen, vooral Flat Earth Society gaan we in de gaten houden.

LINKS:
Flat Earth Society
Rudresh Mahanthappa
Eric Vaarzon Morel
Jesse van Ruller
Oene van Geel (zapp string quartet)
Grenzenloos Festival

zaterdag 1 november 2008

39. Deutsches Jazzfestival Frankfurt dag 3

De derde avond in Frankfurt kon het natuurlijk niet opnemen tegen de Wyatt Variations. Maar toch werd het grotendeels nog een best leuke avond.
(The third evening in Frankfurt couldn't compete with the Wyatt Variations. But it was mostly a good evening.)

De avond werd geopend door Gilad Atzmon & The Orient House Ensemble. Gilad Atzmon schitterde gisteren nog als gast bij Soupsongs en bleek ook op eigen benen geweldig goed te zijn.
(The evening opened with Gilad Atzmon & The Orient House Ensemble. Gilad Atzmon starred yesterday as guest with Soupsongs, but proved to be very good in his own right.)

Gilad Atzmon is een fantastische saxofonist en zijn band is niet minder. Ze spelen een combinatie van bebop met oriëntaalse invloeden.
(Gilad Atzmon is an incredible good saxophone player and his band is as good. They play a combination of bebop with oriëntal musical influences.)

Asaf Sirkis op drums speelde strak en functioneel, geen eindeloze solo's, alleen de basis voor de band.
(Asaf Sirkis played the drums straight and functional, no endless solo's, only being the basis of the band.)

Yaron Stavi speelde, net als Gilad Atzmon, mee op de laatste twee cd's van Robert Wyatt. Dus een link met vrijdagavond was er wel. Maar de muziek was heel anders.
(Yaron Stavi played, just like Gilad Atzmon, on the last two Robert Wyatt cd's. So there was a link with Friday evening. But the music was completely different.)

Frank Harrison speelde keyboards en vervolmaakte het kwartet. Ze speelden nummers van de laatste cd Refuge, minder politiek getint dan vorige cd's, maar met nummers als Autumn in Bagdad en Burning Bush was er toch zeker sprake van een politieke lading.
(Frank Harrison played the keyboards and made the quartet complete. They played numbers from their last cd Refuge, less political than previous issues, but with numbers like Autumn in Bagdad and Burning Bush it was certainly political.)

Gilad Atzmon speelde trouwens ook sopraansax en hij speelde zelfs sax zonder mondstuk. Een zeer goed optreden, een band om in de gaten te houden!
(Gilad Atzmon also played sopranosax and even sax without a mouthpiece. A very good performance, a band to keep in sight!

Daarna kwam de hr-Bigband weer op het podium met dit keer Uri Caine en dirigent Örjan Falhstöm als dirigetn, met het project Citizen Caine. Een aardig concert, beter dan donderdag, maar niet echt overtuigend.
(Next was the second performance of the hr-Bigband with Uri Caine as composer and Örjan Falhstöm as conductor., nice concert, better than on thursday.)

De avond eindigde met The Exploding Star Orchestra, een freejazz groep die iets te veel in de jaren zestig was blijven steken. Interressant maar niet overtuigend. Af en toe waren het zeven muzikanten die tegelijkertijd zeven solo's aan het spelen waren. Binnen een half uur waren 500 van de 1000 bezoekers vertrokken.
(The evening ended with The Exploding Star Orchestra, a freejazz group that still lives in the sixties. Interesting but not convincing. At times the seven musicians were playing seven solo's at once. 500 of the 1000 visitors left within half an hour.)

LINKS:
Gilad Atzmon
Asaf Sirkis
Yaron Stavi
Frank Harrison
Uri Caine
The Exploding Star Orchestra

39. Deutsches Jazzfestival Frankfurt dag 2

De vrijdagavond was de reden waarom we naar Frankfurt waren gegaan: The Wyatt Variations, een avond samengesteld door Robert Wyatt, met zijn muziek in uitvoeringen door drie verschillende groepen. Robert Wyatt die, zoals hij zelf zegt, geen jazzmusicus is, maakt muziek iet soms jazz, soms pop, soms singer-songwriter muziek is. In 1974 trad hij voor het laatst op met zijn eigen muziek en deed daarna alleen nog enkele gast- en televisieoptredens. Hij leeft teruggetrokken en is zelden in het openbaar te zien. Tot verrassing van organisatie en zaal was hij vanavond speciaal overgekomen om deze avond mee te maken. Leverde hem een terechte staande ovatie op.
(Friday evening was the reason why we were in Frankfurt: The Wyatt Variations, an evening curated by Robert Wyatt, with his music played by three different groups. Robert Wyatt says he isn't a jazz musician, but his music is sometimes jazz, sometimes pop and sometimes pure singer-songwriter. He hasn't performed his songs live since 1974, after that he did some guestappearances and a couple of television shows. He is seldom seen in public and to the surprise of organisation and public, he came over to attend this evening in person. He got a deserved standing ovation for that.)

De eerste groep van de avond, Market Rasen, maakte meteen duidelijk dat Robert Wyatt als geen ander op een jazzfestival thuishoort. Ze speelden geen covers, maar eigen interpretaties van Robert Wyatt nummers of eigen nummers met veel Robert Wyatt invloeden.
(The first group, Market Rasen, directly made clear why Robert Wyatt belongs at a jazzfestival. No covers, but their own interpretation of Robert Wyatt songs, or their own songs with lots of Robert Wyatt influences.)

Max Nagl (altsax en klarinet) is de drijvende kracht achter de Oostenrijkse groep Market Rasen, een project waarmee hij in 2006 een cd opnam 'dedicated to the music of Robert Wyatt'.
(Max Nagl (altsaxophone and clarinet) is the driving force behind Market Rasen, a project from 2006 that resulted in a cd 'dedicated to the music of Robert Wyatt'.)

Drummer Herbert Pirker zorgde voor een goede basis en dat was wel nodig, want de groep leek, vooral in het begin, een beetje nerveus nu ze hier voor hun grote idool zijn nummers stonden te spelen.
(Drummer Herbert Pirker laid down a good base and that seemed not unnecessary, because they looked a bit nervous, specially at the beginning, playing in front of their hero.)

Clemens Wenger deed keyboards en elektronica en zorgde voor de band tussen Nagl en Pirker, hij maakte er een geheel van.
Niet alle nummers werden af- of aangekomdigd, maar we herkenden wel Born Again Cretin, CP Jeebies, The British Road en Alliance, maar meenden ook stukken te herkennen uit Shipbuilding, Sea Song en Little Red Riding Hood Hit the Road.
Een geweldig begin van de avond!
(Clemens Wenger (keyboards and electronics) made a unity of it all, he did a great job. We recognized Born Again Cretin, CP Jeebies, The British Road and Alliance, but also heard parts of Shipbuilding, Sea Song en Little Red Riding Hood Hit the Road.
A great start of the evening!)


Was Market Rasen puur instrumentaal, Dondestan! ging een stap verder en zette zangers en een zangeres in. De zesmansformatie is ontstaan uit een imaginaire Unofficial Robert Wyatt Fan Club.
(Market Garden was instrumental, Dondestan! had a couple of vocalists. The sixmanband was concieved in 2003 as part of the imaginairy Unofficial Robert Wyatt Fan Club.)

Pianist en zanger John Greaves is een oude bekende van Robert Wyatt, hij speelde bijvoorbeeld bas op een nummer op Ruth is Stranger Than Richard (1975) en Robert Wyatt zong dan weer op platen van Henry Cow.
(Pianist and singer John Greaves is an old friend of Robert Wyatt, he played the bass on one song of Ruth is Stranger Than Richard (1975) and Robert Wyatt sang on records of Henry Cow.)

Het moeilijkste bij het spelen van nummers van Robert Wyatt is de zang. Dondestan! had dan ook drie zangers nodig. Naast John Greaves zong ook drummer Jacques Mahieux een aantal nummers.
(The most difficult part of playing Robert Wyatt's songs are the vocals. Dondestan! needed three singers for it. Not only John Greaves, also drummer Jacques Mahieux sang on a couple of songs.)

Ook organiste/mondharmonicaspeelster Karen Mantler zong een aantal nummers, niet voor het eerst, in 2001 zong ze ook een aantal nummers met Soupsongs op het Meltdown Festival in Londen.
(Third singer was Karen Mantler, the organ and harmonica player of the band. She has sung Robert Wyatt songs before with Soupsongs in 2001 at the Meltdown Festival in London.)

Dondestan! is een internationaal gezelschap met Engelse, Amerikaanse en Franse inbreng. De Franse klarinetspeler Sylvain Kassap imponeerde met zijn mooie spel.
(Dondestan! is an international group with English, American and French members. French clarinetplayer Sylvain Kassap made a huge impression.)

De eveneens Franse bassiste Hélène Labarrière hield zich op de achtergrond, maar was onmisbaar voor het optreden. Een optreden dat niet alleen bestond uit nummers uit Robert Wyatt's soloperiode, maar dat ook werk uit de Soft Machine en Matching Mole periodes omvatte.
Bassplayer Hélène Labarrière, also French, stayed in the background, but was a driving force behind the band. The concert did not only consist of songs from Robert Wyatt's soloperiod, there were also Soft Machine and Matching Mole songs played.


Het zesde lid van Dondestan! is gitarist Jef Morin. Ze speelden nummers als Pataphysical Introduction (Soft Machine), Oh Caroline (Matching Mole), God Song, Sea Song, Alliance, The Age of Self en natuurlijk Karen Mantler's The Official Robert Wyatt Fan Club Song.
(Sixth member of Dondestan! is guitarplayer Jef Morin. They played songs like Pataphysical Introduction (Soft Machine), Oh Caroline (Matching Mole), God Song, Sea Song, Alliance, The Age of Self and of course Karen Mantler's The Official Robert Wyatt Fan Club Song.)

Speciale gast bij het optreden was Michael Mantler, trompettist en vader van Karen. Ook al een oude bekende, Robert Wyatt leverde een aantal bijdragen aan platen van Michael Mantler.
Het was een heel bijzonder optreden, heel anders dan Market Rasen, maar wel helemaal Robert Wyatt!
(Special guest was Michael Mantler, trumpetplayer and father of Karen. Also an old acquaintance, Robert worked on several records of Michael Mantler.
It was a very special performance, quite different from Market Rasen, but also very Robert Wyatt.)


Daarna volgde er nog een kort interview met Robert Wyatt, dat te zien was op het scherm boven het podium. Het leek er op dat hij zich uitstekend vermaakte.
(After that there was a short interview with Robert Wyatt, projected on the screen above the stage. Seemed like he was enjoying the concerts so far.)


Na de pauze, 30 minuten exact, was het de beurt aan Soupsongs, de band rond tromboniste Annie Whitehead. Bijna alle leden van deze band hebben wel eens gespeeld met Robert Wyatt.
(After the break, 30 minutes sharp, it was time for Soupsongs, the band around tromboneplayer Annie Whitehead. Almost every member of this hand has played at some time with Robert Wyatt.)

Soupsongs bestaat sinds 1999 en treed sporadisch en in wisslende samenstellingen op. Annie Whitehead is er natuurlijk wel altijd bij. Net als op Robert Wyatt's laatste drie cd's.
(Soupsongs exist since 1999 en performes sporadically and with different musicians. Of course Annie Whitehead is always there. Just like on Robert Wyatt's last three cd's.)

Harry Beckett op trompet en Flugelhorn is ook een vaste en onmisbare aanwezige bij Soupsongs.
(Harry Becket on trumpet and flugelhorn is also a permanent and prominent member of Soupsongs.)

Datzelfde geldt natuurlijk voor de geweldige Jennifer Maidman op gitaar en zang,
(Same goes for the excellent Jennifer Maidman on guitar and vocals,)

..en Liam Genockey fantastisch op drums.
(..and Liam Genockey fantastic on drums.)

Voor de zang waren er weer meerdere zangeressen nodig om de muziek van Robert Wyatt te coveren, zoals de Engelse Sarah Jane Morris, de foto spreekt boekdelen.
(For the vocals several singers were needed to cover Robert Wyatt's music, like the British singer Sarah Jane Morris, the picture says it all)


Natuurlijk zong Jennifer Maidman een groot aantal nummers, maar als derde zangeres was er de Italiaanse Christina Dona.
Jennifer Maidman was singer on a lot of songs, but also the Italian singer Christina Dona got her share.

En soms zongen ze alle drie. Het concert begon met Little Red Riding Hood Hit the Road, Alifib en Alife, fantastisch uitgevoerd, waardoor ze de zaal al meteen plat hadden. En daarna werdt het alleen nog maar beter.
(And sometimes they all sang together. The concert started with Little Red Riding Hood Hit the Road, Alifib and Alife, fantasticly played and much appreciated by the audience. And it even got better from thereon.)

Dudley Phillips speelde bas. Na de daverende opening volgden Alliance, Sea Song en Old Europe.
(Dudley Phillips played bass. After the fantastic opening followed Alliance, Sea Song and Old Europe.)

Steve Lodder op keyboards. Het concert ging verder met Left on Man, Maryan en natuurlijk het heerlijke Soupsong.
(Steve Lodder on keyboards. The concert continued with Left on Man, Maryan and the delicious Soupsong.)

Mark Lockheart op saxofoons. De zaal stond inmiddels op zijn kop en wist de band tot drie toegiften te bewegen. Om te beginnen een schitterende, emotionele versie van Free Will & Testament, fantastisch gezongen door Jennifer Maidman.
(Mark Lockheart on saxes. The crowd went crazy and got the band into three encores. First the beautiful and emotional Free Will & Testament, fantasticly sung by Jennifer Maidman.)

Speciale gast was Gilad Atzmon, goede muzikale én politieke vriend van Robert Wyatt. Tweede toegift was het nummer Dondestan, waarin iedereen korte solo's improviseerde. Het was een waar feest op het podium.
(Special guest was Gilad Atzmon, good musical and polical friend of Robert Wyatt. The second encore was Dondestan, in which everybody got a chance to improvise short solos. It was a party on stage.)

Voor de toegiften verscheen ook Sylvain Kassap van Dondestan! nog op het podium. Het concert eindigde met Heaps of Sheeps en als het aan het publiek had gelegen was het nog veel langer doorgegaan. Maar zelfs een staande ovatie (het enige van dit festival) kon de organisatie niet vermurwen.
(For the encores Sylvain Kassap of Dondestan! joined the band. The concert ended with Heaps of Sheeps and if the audience would have had anything to say about it, they could have gone on much longer. But even a standing ovation (the only one during this festival), couldn't convince the organisation.)

Na afloop signeerde Robert Wyatt platen voor een stel enthousiaste fans. Wij gingen terug naar het hotel in de wetenschap een van de meest bijzonder concerten ooit te hebben gezien.
(After the concert Robert Wyatt signed records for some enthousiastic fans. We went back to our hotel, knowing we had been to one of the best concerts ever.)

LINKS:
Market Rasen
Max Nagl
Herbert Pirker
Clemens Wenger
Dondestan!
John Greaves
Karen Mantler
Sylvain Kassap
Hélène Labarrière
Michael Mantler
Annie Whitehead
Harry Beckett
Jennifer Maidman
Liam Genockey
Sarah Jane Morris
Christina Dona
Dudley Phillips
Steve Lodder
Mark Lockheart
Gilad Atzmon
Robert Wyatt doesn't have a site of his own, but lots of information can be found here:
Robert Wyatt
Hulloder
BBC
The Official Robert Wyatt Fan Club Song