De tweede dag van The Hague Jazz had een uitstekend programma, maar geen enorme uitschieters, geen artiesten die je maar zelden op de Nederlandse podia ziet. Toch was er veel te genieten, zoals Amina Figarova met haar sextet. Speelt over de hele wereld en af en toe ook in Nederland. Zagen haar een aantal jaren geleden op het Brosella festival in Brussel, tijd om nog eens te gaan kijken. Wat ons toen ook al beviel is dat ze vooral eigen composities speelt, het was een prachtig concert.
Verrassend voor ons was de aanwezigheid van Jeroen Vierdag op contrabas omdat we hem vooral kennen van The Ploctones en het Bart Wirtz kwartet en dan op een elektrische bas met een totaal ander repertoire.
Van een heel ander kaliber was de Joris Teepe Big Band. Joris zagen we gisteren nog met zijn sextet, nu was speciaal voor The Hague Jazz zijn hele bigband uit New York overgevlogen. Ook hier werden weer veelvuldig borden opgehouden met de naam van de solisten, maar ook kleinere met aanwijzingen voor de muzikanten.
Maar het ging natuurlijk om de muziek en die was zonder meer verrassend, geen standards waar big bands vaak heel goed in zijn, maar allemaal eigen composities. Verrassend en vernieuwend en reden genoeg om de cd We Take No Prisoners gelijk maar aan te schaffen.
De zaal waar we de meeste tijd doorbrachten tijdens het festival was onbetwist Glen´s Blue Note. Geprogrammeerd door Pure Jazz in een eerste, en wat ons betreft geslaagde, samenwerking tussen Pure Jazz en The Hague Jazz. Hier werden nieuwe wegen ingeslagen, nieuwe richtingen gezocht en samenwerkingen opgezet.
Gisteren zagen we daar onder andere de indrukwekkende Obama Suite, vandaag bleek de zaal vaak te klein om al het publiek te kunnen bevatten. Ook bij het optreden van Eric Vloeimans met 3/4 Gatecrash (zonder Jeroen van Vliet), Soundscaper Banabila en de Korzo dancers. Het was pure improvisatie, zowel van muzikanten als dansers en dat brengt natuurlijk een zeker risico mee. Grenzen verleggen is natuurlijk een zoektocht die niet altijd goed aankomt. Hoewel het bij vlagen boeiend was en iedereen vreselijk zijn best deed, moet deze grens nog behoorlijk verkend worden. Na een half uur hadden we het helaas wel gezien.
Midden in het centrale trappenhuis stond ondertussen de 14 koppige OhnO! Jazzband te spelen. Een leuke spektakel band die allerlei stijlen jazz speelt en het trappenhuis aardig op zijn kop zette (en verstopte).
Courtney Pine was op papier een van de hoogtepunten van deze dag en de muzikanten waren allemaal geweldig en Courtney stak daar dan nog eens bovenuit, maar of het nu door de keuze van het repertoire kwam (dit concert was onderdeel van zijn Transition in Traditions tour, een ode aan Sidney Bechet) of de wat aanmatigende houding van Courtney, ons kon het niet overtuigen. Jammer, we hadden er meer van verwacht.
Heel anders was het bij Sven Hammond Soul, hier vlogen de vonken er vanaf en de zaal was afgeladen vol, het podium was alleen vanuit de verte zichtbaar. Maar beter dat dan dat de zaal half leeg is, dat komt wel goed met Sven Hammond Soul. Het klonk in iedergeval minstens zo goed als afgelopen woensdag.
Volgende dat op ons programma stond waren de Vito Brothers met hun 50 years Kind of Blue-Miles Davis tribute. Maar ondertussen wist iedereen dat er in Glen´s Blue Note bijzondere dingen gebeurden. Konden we er bij Eric Vloeimans nog maar op het nippertje is, nu was het onmogelijk.
Ook bij Lavalu was de zaal stampend vol, gelukkig was een groot deel van de stoelen eruit gehaald, zodat er meer publiek in kon. En Lavalu was natuurlijk weer geweldig, maar dat hadden we ook niet anders verwacht. De zaal lag aan haar voeten en zong en klapte overal mee.
Toch nog even terug naar de Vito Brothers waar het inmiddels aanmerkelijk rustiger is geworden. We snappen al snel waarom, de muziek klinkt prima maar het is visueel niet aantrekkelijk. De muzikanten zitten namelijk achter een groot filmdoek waarop een video te zien is en waar doorheen de muziekanten te zien zouden moeten zijn. Op de site van de Vito Brothers is een filmpje te zien van wat de bedoeling was, maar hier kwam dat echt niet uit de verf.
Want dit gebeurde er allemaal achter het scherm, maar alleen de drummer en de laptop waren enigzins te zien. Maar de muziek klonk geweldig, eind deze maand staan ze op het Zenithfestival in Den Haag met een extended versie. Zeer aan te bevelen, als de be- c.q. uitlichting maar iets beter is dan.
Ondertussen begint het festival op zijn einde te lopen, nog even een blik in de akelig lege zaal bij Nils Landgren geworpen. Strakke funk met veel blazers, maar omdat dan tegelijk te programmeren met Kool & The Gang (waar geen inkomen af uitgaan aan was, zo vol was het daar) is achteraf gezien misschien niet zo verstandig.
Op weg naar de uitgang ook nog even het einde van het optreden van het altijd goede optreden van Barnicle Bill gezien en toen naar huis.
De vijfde editie van The Hague Jazz was een goede, maar niet spectaculaire. Echt grote namen ontbraken of waren gewoon niet goed genoeg (meer), met uitzondering van Wayne Shorter natuurlijk, en veel Nederlandse groepen zagen we het afgelopen jaar ook al elders of gaan we deze zomer nog ergens kunnen zien. Er viel veel te genieten maar het ontbrak enigzins aan verrassingen.
Maar dé verrassing van dit festival was de Joris Teepe Big Band en het onbetwiste hoogtepunt was gisteren de Obama Suite van Michael Varekamp, en dat hadden we voor geen goud willen missen.
LINKS:
The Hague Jazz
Amina Figarova
Joris Teepe
Eric Vloeimans
Banabila
OhnO! Jazzband
Courtney Pine
Sven Hammond Soul
Lavalu
Vito Brothers
Nils Landgren
Barnicle Bill
Geen opmerkingen:
Een reactie posten