zondag 30 augustus 2009

Jazz Hillegersberg steeds breder


Jazz Hillegersberg vierde dit jaar zijn 25ste editie en pakte ook dit jaar weer flink uit. Op de derde dag opende het met het Nomi Rosenberg Trio, die we daar vorig jaar ook al zagen. Gypsy jazz van het zuiverste water en als altijd virtuoos.

De belangrijkste reden om deze dag uit te kiezen was het optreden van Bertus Borgers & The Foyer Rock Band. Tegenwoordig speelt hij meer rock dan ooit en nog Nederlandstalige teksten ook, licht filosofisch en soms melancholisch. Nederlandstalig hoeft niet altijd platvloers te zijn.

Saxofonist en zanger (en heel even gitarist) Bertus Borgers is vooral bekend van Sweet D'Buster, zijn werk voor de Golden Earring en als oprichter van de Popacademie. Hij treedt niet vaak op met zijn eigen repertoire, dus dit was een mooie gelegenheid hem eens te zien.

De Foyer Rock Band is zijn begeleidingsband zonder vaste samenstelling. Op de cd Z.G.A.N. uit 1993 kende elk nummer zijn eigen bandsamenstelling. Zijn broer Ruud Borgers speelde toen en nu prima gitaar en het grootste deel van het optreden bestond uit nummers van die cd.

Luuk speelde bas (achternaam niet goed verstaan) maar deed het uitstekend. Het repertoire was vooral rock en rhythm & blues, maar speciaal voor dit optreden, "omdat het een jazzfestival is" hadden ze een nummer van Thelonius Monk ingestudeerd. Blijkt deze rockband ook uitstekend jazz te kunnen spelen!

Drummer Koen was ook uitstekend op dreef en vormde een prima duo met Luuk op de bas. Hoogtepunten van het optreden waren toch de oude Sweet D'Busternummers (o.a. Bread, Hard Stone Jungle en Still Believe), die veel funkier en jazzier waren dan het nieuwe repertoire. En ijzersterke nummers waren en zijn het. Bertus Borgers is nog steeds een van Nederlands beste saxofonisten en bij een optreden niet afhankelijk is van zijn oude successen, maar met het nieuwe materiaal ook weet te overtuigen. 90 minuten dik genieten!

Daardoor helaas wel het grootste deel van het optreden van Monsieur Dubois gemist, maar ja, die zijn wel vaker te zien. Maar het laatste nummer klonk uitstekend en volgens het publiek was de rest ook puik. Vorig jaar zagen we Monsieur Dubois ook al in Hillegersberg, maar toen met Joeseph Bowie.

Ook al eerder zagen we The Burrito's en dat bleek te kloppen, ze stonden hier al voor de 24ste keer. Lekkere vette blues met een prima mondharmonicaspeler. Het meest opvallende was verder de nieuwe lokatie van dit podium, dat verhuisd was naar de overkant van de straat.

En dan zijn er altijd de looporkesten, die her en der tussen de vier podia zijn te vinden. Lijkt er op dat dit een verdwijnend fenomeen dreigt te worden, want op de site en in het programma boekje is er weinig of niets over te vinden.

De looporkesten zijn meestal van een hoog dixieland gehalte, altijd leuk om tegen te komen en een waardevol intermezzo als er verder even niets te doen is. Wel in stand houden dus!

En er is altijd wel een looporkest dat juist weer helemaal uit de toon valt, op positieve wijze. Zoals dit bandje dat drie dames in het roze aanzette tot meezingen. Veel te leuk om in een (programmatisch) hoekje weg te stoppen.

Southern Comfort is een van alle markten thuis coverband, die hier een leuke mix van jazz en pop ten gehore bracht. Lekker easy-listening voor wie daar behoefte aan had. Volgend jaar weer?

Blue Voice zagen we ook al vorig jaar, weinig opwindend maar gedegen muzikanten. Lekker swingende bop zonder uitschieters. Een combinatie van eigen nummers en covers. Visueel een beetje statisch, de meest onbeweeglijke saxofonist in de muziekwereld.

Barking Dogs & George Kooymans waren er ook al vorig jaar en het repertoire was niet veel veranderd. Covers waarop George Kooymans meespeelde en oude(re) Earring nummers waarop George ook nog zong. Leuk voor Earring fans, verder niks mis mee, maar jazz? Nee!.

Tot besluit waren er nog de Jazz Invaders, donderdag nog gezien op het Rapenburgconcert in Leiden tussen het onweer door, nu hadden ze meer tijd. Net als Monsieur Dubois behoren ze tot het NuJazz gebeuren. Swingend feest verzekerd dus!

Kern van Jazz Invaders is drummer/producer/programmeur Phil Martin die dus behalve drumt ook zijn laptop in de gaten moet houden.

Rolf Delfos is soort van bandleider voor de rest en speelt ook zelf de sterren van de hemel.

Zangeres Linda Bloemhard deed maar de helft van het optreden mee, de overige nummers waren instrumentaal. Met haar soulvolle stem en de swingende muziek was het publiek zels geneigd om te dansen. Dancing in the Streets!

De overige muzikanten behoren niet tot de officiele groep, maar waren daarom niet minder. Kees op trompet en flugelhorn was bijvoorbeeld uitstekend.

De tweede saxofonist mocht er ook zijn, maar meer dan de naam Peter is niet voorradig. Jazz Hillegersberg is desondanks een heel gezellig festival, hoewel er erg veel sigaren gerookt worden.

Ook Erwin Hoorweg was niet van de partij, maar zijn vervanger was uitstekend.
Jazz Hillegersberg is een leuk festival, maar na drie keer zitten er misschien iets te veel herhalingen in. De programmering van Bertus Borgers en Jazz Invaders maakten dit bezoek toch weer zeer de moeite waard.

LINKS:
Jazz Hillegersberg
Bertus Borgers
Monsieur Dubois
Blue Voice
Barking Dogs
Jazz Invaders

Geen opmerkingen: