Zoetermeer Jazz 2008

Het Jazzfestival in Zoetermeer is voortgekomen uit het Lyons Jazzfestival, maar wordt nog wel georganiseerd door de Lyonsclub. Tot een paar jaar geleden voerden Dixieland en The Great American Songbook de boventoon, maar sinds jazzpromotor Gerhard ten Hoopen een paar jaar geleden de artistieke leiding heeft is het uitgegroeid tot een volwaardig jazzfestival, dat de vergelijking met heel veel jazzfestivals in het land kan doorstaan.

Het begon voor ons, buiten het officiële programma om, in het Centrum voor Kunst en cultuur (CKC) met een optreden van La Balancoire. Goed als altijd, Gypsyjazz op hun eigen wijze, maar op zaterdagmiddag om 2 uur, terwijl er ook een kunstmarkt in de buurt wordt gehouden, de looporkesten in het stadshart rondgingen, het Russisch Staatscircus zijn tenten had opgezet en het Rokkesteen festival gaande was, leverde dat weinig publiek op.

Datzelfde probleem had Nic's Big Band in de theaterzaal van het CKC, er was evenveel publiek als muzikanten. Volgend jaar op de zondagmiddag in het CKC, als er minder concurrentie is?

Dan maar naar het Stadhuisplein, één van de ongezelligste centrumpleinen van Nederland. Maar de zon scheen, de terrassen zaten vol, en er was goede muziek.

Ook buiten het officiële programma speelden afwisselend Gypsyjazzband Raisa en de Windmill Bigband 2 sets. Raisa kennen we al een flinke tijd, maar ze spelen steeds rustiger en beter. Maar wel verrassend gevariëerd en naast bekende klassiekers ook veel eigen nummers.

De Windmill Bigband speelde 2 hele goede sets, waarbij zangeres Xandra Willis voor het vertrouwde repertoire zorgde en de Bigband zonder zangeres voor het wat meer modernere repertoire. Veel variatie dus en dus leuk. Daarna speelden nog Frits Landesbergen en Joke Bruijs, maar toen begon het echte festival in Dutch Water Dreams (DWD) en later hoorden we dat ze voor een handjevol mensen optraden. Het was bedoeld als bruggetje tussen het winkelende zaterdagpubliek en de kroegentocht vanaf 10 uur in de avond. Dat dat niet werkt kan iedereen bedenken, maar blijkbaar niet de winkeliersvereniging van het Stadshart in Zoetermeer. Begin die kroegentocht gewoon op vrijdag(koop)avond en vanaf 8 uur.

DWD ligt in een uithoek van Zoetermeer met geen enkele binding met de rest van de stad. Maar hier gebeurde het wel, één van de betere jazzfestivals van dit jaar zagen we hier. Bij de ingang werden we verwelkomt door de muziek van de Basily Boys, zagen we ook al in Delft.

In DWD waren drie podia, één op de begane grond en twee op de eerste verdieping. Op de begane grond opende het Equinox Jazz Quartet het festival. Jazz klassiekers door drie Amerikanen en een Ier die allemaal in Nederland wonen. Met Chris Johansen op tenorsax (vorige week nog op Pure Jazz met het Stef van Es Project), Dan Nicholas op gitaar, Johnny Daly op bas en A.J. Davis op drums. Goed optreden, hoewel niet echt verrassend, maar een goede binnenkomer.

Boven in de Charley Parkerzaal speelde Blood, Sweat & Kiers er stevig op los. Het vertrouwde repertoire, maar in een andere bezetting. Gitarist en drummer kenden we nog niet, maar de muziek was er niet minder om. Swingen!

Het derde podium, het Joe Pass terras was een verrassing. Niet alleen was er uitzicht op het podium ook was er uitzicht op de wildwaterbaan, die volop in gebruik was. En terwijl enorme hoeveelheden water naast het terras voorbijkwamen, speelden Erwin Beijersbergen (gitaar) en Wim Ninaber (sax) onverstoorbaar verder.

Het uitzicht vanaf het terras was wonderbaarlijk met rechts de enorme watermassa's die omhoog gepompt werden en verder allemaal kayakkers die wachten tot ze aan de beurt waren. Fellini! Maar ondertussen was de kop van het festival af en barste het in alle hevigheid los.

Allereerst met Lisa Boray en de Harry Emmery Band met een tribute to Peggy Lee optreden. Naast Lisa Boray (zang, en hoe), Harry Emmery (contrabas en hoe), waren het Ton op 't Hof (drums), Rob van den Broeck (toetsen) en de jonge Kitty Looten (saxofoon), die er een swingend feest van maakten.

Natuurlijk speelden ze een geweldige versie van het onvergetelijke Fever, maar een hoogtepunt was toch wel het duet Lover Come Back to Me, waarin Lisa en Harry elkaar tot grote hoogten opstuwden. Een verrassend goed optreden, iets wat we van te voren niet direct verwacht hadden.

Waar we wel hoge verwachtingen bij hadden was Monsieur Dubois, want die zagen we pas nog in Hillegersberg. Maar toen speelde Joseph Bowie mee, vandaag deden ze zonder. En wat blijkt: ze hebben Joseph Bowie helemaal niet nodig, gewoon met z'n zessen zijn ze misschien nog wel beter.

Strakke, swingende hardjazz (Nu-Jazz noemen ze het zelf) waar de vonken van afvlogen, met de blazers als boegbeeld van de band. Onze verwachtingen werden meer dan waargemaakt.

Grootste verrassing op dit festival was BL3NDER met Bas van Lier op toetsen, een onvermoeibare Harry Emmery op bas en Cyril Directie op drums (vrijdag speelde hij nog met Reboot Your Soul in De Boerderij). Het Bas van Lier trio staat natuurlijk al als een huis en bij BL3NDER zorgt Def P voor de nodige opschudding, maar Def P was op het laatste moment verhinderd en wat doe je dan?

Je vraagt gewoon of Michael Varekamp meedoet. Hij is dan wel geen rapper, maar speelt fantastisch trompet. Het werd dus geen echte BL3NDER, maar meer het Bas van Lier trio met Michael Varekamp als gast. Maar wat kan het schelen, dit is echt een gouden kwartet!

Maar veel trompet speelde Varekamp niet, hij zong vooral veel. We hadden hem al vaker gezien, maar nog nooit als zanger en wisten dus ook niet hoe goed hij was. Vooral Take the 8 Train was heel erg mooi. Het optreden eindigde met een ode aan Bas van Lier met een scattende Michael Varekamp. Een toevalstreffer, maar een hele goede.

Helaas zouden op hetzelfde moment dat BL3ENDER speelde ook de Young Sinatra's op het podium staan, maar we waren niet bij BL3NDER weg te slaan. Gelukkig was er een flinke vertraging op het benedenpodium en toen wij daar aankwamen stonden de Young Sinatra's net op het punt om te beginnen. Dat was geluk hebben.

We zagen ze eerder op Zoetermeer Culinair en vonden ze toen best wel goed. De Young Sinatra's die we hier zagen waren van een heel andere orde, Ondanks alle oponthoud speelden ze de sterren van de hemel en het speelplezier straalde er van af. Het scheelt blijkbaar toch, spelen op een zondagmiddag op een culinair festival of 's-nachts op een jazzfestival. Ongelooflijk goed, met als hoogtepunt This Day!

Als publiekstrekker was Jan Akkerman ingehuurd en dat werkte ook. Hij is natuurlijk één van de beste gitaristen van Nederland, maar het repertoire kon ons niet lang vasthouden. Ondertussen zou er ook een jamsessie zijn, maar alle aanwezige muzikanten zaten óf bij Jan Akkerman, óf bij de Young Sinatra's. Geen jamsessie dus, jammer. Maar dat krijg je met zo'n goede programmering.

Tot slot zagen we nog een deel van het optreden van KeyJayLab met Carlo de Wijs als Hammond-tovenaar. Altijd herkenbaar aan zijn blote voeten op de pedalen.

In KeyJayLab werkt hij samen met Marnix Stassen, die de percussie en de computers voor zijn rekeninge neemt. Ze zitten aan weerszijden van het podium, op die manier ruimte latend voor gastmuzikanten.

Wij zagen nog een paar nummers waarin zangeres Laise Sanches mee deed. Carlo gaat als een beest tekeer op zijn Hammond en pedalen en ook Marnix laat flink van zich horen, knappe zangeres die zich daartussen staande kan houden, maar Laise kan het.
Ook dit was weer een bijzonder goed en interessant optreden, maar na meer dan drie uur achter elkaar alleen maar topbands gezien te hebben, besloten we dat het genoeg was geweest en gingen naar huis. Het was het beste Zoetermeer Jazzfestival ooit, en sowieso één van de beste festivals die we afgelopen zomer zagen. Dus ere wie ere toekomt: Hulde Gerhard!

LINKS:
La Balancoire
Nic's Big Band
Raisa
Windmill Bigband
Basily Boys
Equinox Jazz Quartet
Blood, Sweat & Kiers
Erwin Beijersbergen
Lisa Boray
Harry Emmery
Monsieur Dubois
BL3NDER
Young Sinatra's
Jan Akkerman
KeyJayLab
Zoetermeer Jazz
Holland Jazz
Dutch Water Dreams
CKC
Stadshart Zoetermeer